JMZWAAN

  Het voordeel van werken in een bibliotheek is dat er dagelijks tientallen boeken door je handen glijden. En omdat ik de tip had gekregen af en toe eens jeugdliteratuur te lezen, om te weten wat je jongeren zoals aan kunt bieden in boekenland, sloeg ik de kaft van een willekeurig boek open en las ik de eerste pagina. Dit boek ging mee naar huis. Ey, luister es! Zoals de titel luidt is geschreven door de Noorse auteur Gulraiz Sharrif en gaat over de 15-jarige Mahmoud. Een Noorse jongen van Pakistaanse komaf die zijn zomervakantie op een bankje voor zijn flatwoning in Oslo-oost slijt. Zijn oom Ji komt langs uit Pakistan. Mahmoud krijgt de taak om zijn gids te zijn en Oslo te laten zien. Het boek is geschreven vanuit de ogen van Mahmoud, die de wereld ziet met een eigenzinnige en scherpe blik. Zo peinst hij over de vraag hoe het nu eigenlijk moet, het land overnemen, want dat zegt minister Siv Jensen altijd. ‘Noorwegen overnemen, dat is niet niks, er is massa bos hier, man!’    En

Beelden van festivalgangers die staan te dansen en een moment later wanhopig proberen te ontsnappen aan gruwelijk geweld. Foto´s van jongeren, vrouwen, kinderen, besmeurd met bloed. Nieuwsberichten over aanvallen, rakketten, paragliders, zogenoemde strijders die geweren omhooghouden en dingen in het Arabisch schreeuwen. Flatgebouwen in Gaza die met de grond gelijkgemaakt worden. Wanhoop op gezichten van gewone mensen.      Wit-blauwe vlaggen op belangrijke monumenten in het buitenland. In het binnenland de afwezigheid daarvan. Palestijnse vlaggen in Rotterdam, maar geen Israëlische. Een gemeenteraad die wegloopt bij het stemmen voor een motie die steun aan een terreurdaad wil veroordelen. Scholen die vandaag dicht zijn omdat er opgeroepen is tot wereldwijd geweld. Een dame op de Dam, die na een bijeenkomst mensen instrueert om meegebrachte vlaggen voor de eigen veiligheid zorgvuldig te verstoppen.    Woensdagmiddag een politieagent aan de deur. Buurtonderzoek. Mensen die als steunbet

Laatst was ik op een bijeenkomst waar een spreekster was uitgenodigd. Na een half uurtje over het werkveld gebabbeld te hebben met de interviewer, besloot die af te sluiten met ´nou, mag ik je onwijs bedanken?’ ‘Ja dat mag!’ schreeuwde ik inwendig. Het lijkt de nieuwe standaard te zijn om een gesprek of interview af te ronden. Mag ik je ontzettend bedanken? Of nog erger: ik ga je ontzettend bedanken.    Want vervolgens gebeurt er niks. De ontvanger geeft nooit toestemming om bedankt te worden. De bedanker doet nooit wat hij aangekondigd heeft te doen.    Het bedankwoord blijft dus zomaar een beetje in de lucht hangen. Het mooiste is als je op het gezicht van de ontvanger nog de verwachting kunt aflezen voor het bedankwoord, die vervolgens dus nooit zal komen. Best een vreemde manier om een gesprek af te sluiten. Dit hebben sommige vrienden en ik onderling op weten te lossen door heel hard ‘ja dat mag!’ te roepen wanneer iemand vraagt of aankondigt je te zullen bedanken. Of eig