Laatst was ik op een bijeenkomst waar een spreekster was
uitgenodigd. Na een half uurtje over het werkveld gebabbeld te hebben met de interviewer,
besloot die af te sluiten met ´nou, mag ik je onwijs bedanken?’
‘Ja dat mag!’ schreeuwde ik inwendig.
Het lijkt de nieuwe standaard te zijn om een gesprek of interview
af te ronden. Mag ik je ontzettend bedanken? Of nog erger: ik ga je ontzettend
bedanken.
Want vervolgens gebeurt er niks. De
ontvanger geeft nooit toestemming om bedankt te worden. De bedanker doet
nooit wat hij aangekondigd heeft te doen.
Het bedankwoord blijft dus zomaar een
beetje in de lucht hangen. Het mooiste is als je op het gezicht van de
ontvanger nog de verwachting kunt aflezen voor het bedankwoord, die vervolgens dus
nooit zal komen. Best een vreemde manier om een gesprek af te sluiten.
Dit hebben sommige vrienden en ik onderling op weten te
lossen door heel hard ‘ja dat mag!’ te roepen wanneer iemand vraagt of
aankondigt je te zullen bedanken. Of eigenlijk is het meer een inside joke.
Niet aan te raden om in de echte wereld te doen. Hoewel,
waarom ook niet?
Misschien dat we elkaar uiteindelijk gewoon weer gaan bedanken.
Reacties
Een reactie posten