JMZWAAN

Mijn telefoon heeft moeite met opladen. Het is maar gewoon een simpel middenklasse modelletje. Niets bijzonders. Geen toeters en bellen. Dat gun ik mezelf ook niet, want ik het had het ding nog geen half jaar voordat ik het per ongeluk uit mijn handen liet vallen en het beeld aan de onderkant barste. Oef, wat kunnen zulke momenten even pijn doen.    Maar zoals een getuige van de valpartij zei: ‘het is nu even vervelend, straks wen je eraan en weet je niet beter’.    En zo is het. Je went en eraan. En het beeldscherm zelf functioneert nog. Prima toch? Wat ook went is dat het oplaadpoortje kaduuk is. Op een zeker moment ontdekte ik dat mijn telefoon niet volgeladen was wanneer ik wakker werd (ja, ’s nachts opladen is een slechte gewoonte, weet het). Totdat iemand zei dat ik het poortje eens moest schoonmaken. Wat een zooi kwam daaruit! Ongelooflijk! Geen wonder dat de oplader geen contact meer maakte. Voor een tijdje deed hij het weer zoals hij het moest doen. Oplader erin en h

De app was er al een tijdje voordat ik er zelf aan begon. En waarom begon ik er eigenlijk aan? Ik had vanaf het begin immers al mijn twijfels? Misschien omdat ik de mensen die iets jonger dan mij zijn wilde begrijpen, misschien omdat mijn vrienden het begonnen te gebruiken en misschien wel omdat ik niet telkens een link wilde openen vanuit whatsapp voor het kijken van een toegestuurde video. TikTok. Heb het een paar jaar gehad. Sinds een maand ga ik door het leven als een vrij man.   Er zijn een aantal redenen waarom ik TikTok verwijderd heb: -         Hoewel ik dus regelmatig video’s toegestuurd kreeg die ik ‘echt even kijken moest’, vond ik ze meestal helemaal niet zo grappig of interessant. -         Kijken naar mensen die zichzelf filmen is eigenlijk helemaal niet zo leuk, tenzij ze wat nuttigs te zeggen hebben en dat is zelden. -         Ik háát algoritmes. Als ik één video interessant vind van een zwarte Amerikaan die wat kanttekeningen zet bij de BLM-beweging, wil het

In de blogpost van gister schreef ik iets over het verloop der tijd. Een van de manieren waarop ik het verloop der tijd kan waarnemen is bloggen. Ik doe het nu al een tijdje en heb over verschillende dingen geschreven. Dat zijn meestal dingen waar ik enthousiast van word of dingen die ik wil delen. Of soms zijn het gewoon gekke gedachtegangetjes die, als je ze eenmaal op papier zet, een heel eigen leven gaan leiden. Dat is onder andere wat bloggen zo leuk maakt om te doen. Ik merk dat ik steeds minder deel op X (voorheen Twitter) en andere sociale media kanalen. Deze plek bevalt me prima om te delen wat ik wil delen. Maar toch heb ik hier ooit een post geplaatst waar ik nu een beetje spijt van heb. Een aantal jaar geleden zag ik naar aanleiding van een droevige gebeurtenis die zijn weerslag had in het dorp waar ik woon een tweet voorbijkomen van een journalist, die een hele manke, zure en ellendige opmerking maakte in de vorm van een vergelijking die bijzonder hardvochtig van aar

Onlangs verscheen de biografie van Theo van Gogh van Jaap Cohen. Een boek waar ik wel nieuwsgierig naar ben, omdat het dit jaar 20 jaar geleden is dat hij vermoord werd en ik meer wil weten van die tijd. Het valt me op dat er helemaal niet zoveel beeldmateriaal beschikbaar is van Theo van Gogh. Er staan wel wat interviews online, maar die zijn dus al meer dan twintig jaar oud en met mensen die me weinig zeggen. Toch kan ik er wel naar kijken. Van Gogh kon met drie vragen tot de kern komen of een diepere laag aanboren waar andere interviewers veel langer voor nodig hebben. Alles wat je nu op teevee ziet lijkt zo oppervlakkig vergeleken met Een Fijn Gesprek. En dan natuurlijk die cactus die iedere gast na het interview moest zoenen. En Theo maar toekijken. Een vorm van absurdisme die me weet te bekoren. Het was niet alleen lolbroekerij. Theo kon ook enorm provocerend en kwetsend zijn. Maar ook openhartig en empathisch. Een tegenstrijdigheid die heel mooi naar voren komt in het interv

In een van de eerste blogpost dit jaar schreef ik dat ik terug zou komen op wat ik vond van het boek De verworvenheden – of hoe je iemand wordt die ernaar verlangt op het eiland Hompelvoet te zijn. Het boek had ik voor mijn verjaardag gekregen en ik zag er naar uit om het te lezen, want ik had het ergens voorbij zien komen in een boekenrubriek en het had me nieuwsgierig gemaakt. En ondanks het mooie Engelse spreekwoord wat ik hier in het Nederlands zal tikken (want staak de verengelsing!), namelijk dat je een boek niet op zijn omslag moet beoordelen, trok dat kartonnen opdienblaadje me ontzettend aan. Ik had wat tijd nodig om over het boek na te denken. Dat doen weinig boeken. En de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik er nog steeds niet uit ben wat ik ervan vind. Maar ja, is ergens iets van vinden per se noodzakelijk? Wanneer heb je pas echt iets over iets te zeggen? Dat vraag ik me steeds meer af na het lezen van het boek. Tijdens het lezen van het boek raakte ik wat geërgerd

De Telegraaf, 6 september 1932 Op maandagavond 5 september 1932 kwam een Urker Botter in moeilijkheden voor de kust van Egmond aan Zee. Er was een lek ontstaan in het schip en hoewel er een pomp aan boord was bleek die niet in staat het water weg te pompen. Hoe het lek kon ontstaan is onduidelijk, het was een nazomerse septemberdag. Stormachtig was het niet, er stond een matige wind uit het zuid-zuid-westen. Niet bepaald ingrediënten voor een perfect storm . De schipper wist, samen met de andere twee bemanningsleden aan boord, de botter aan het strand te krijgen. Maar toen waren ze er nog niet. Het was pas tot een bewoner van Egmond de boel in de gaten kreeg en alarm sloeg. Hij baande zich een weg door de branding en wist het schip te bereiken. Er is me verteld dat een van de bemanningsleden alles verloren had, niets meer om het lijf had, behalve één klomp. Dat is mondelinge overlevering, niet volledig betrouwbaar, maar voor het verhaal komt het goed uit. De kustwacht werd ingesc

Hieronder iets dat ik zomaar even delen wil. En misschien wel geinig om in het achterhoofd te houden als je iemand in je omgeving hoort die migratiedeskundige meent te zijn. Vorige week kwam Calaido op bezoek in de bibliotheek. Calaido is een school voor jonge nieuwkomers. Ze leren daar de Nederlandse taal. Eens per week mogen ze naar de bibliotheek wat boekjes uitzoeken. Simpele boekjes, dat wel, maar je moet ergens beginnen, nietwaar? Een groep scholieren kwam de bibliotheek binnen. Zo´n gastje - met capuchonjas weet je wel - liep voorop, maar draaide zich vlak voor de balie om naar zijn klasgenoten. Met een vinger op zijn mond siste hij ´sssst! ´, zoals je dat doet in een bibliotheek. Ik liet merken dat ik dat gezien had, die sssst , en kreeg een knik terug. Zijn klasgenootjes volgden hem in plechtige stilte naar de leeshoek. Toen ik even later daar in de buurt moest zijn, zag ik dat de hele klas in alle rust een boek zat te lezen. Kun je je dat voorstellen? Een hele kla

Hierboven zie je het logo van de Indiana Jones films. Een reeks die met het verschijnen van de eerste film een nieuwe start aan het avonturengenre gaf. Het is een lekker logo, door de loop van de letters staat het meteen avontuurlijk en die geeloranje overloop doet het ‘m. Nu het logo van een animatieserie, die gebaseerd is op de avonturenstrips van Carl Barks. Het zijn vrijwel dezelfde logo’s. Je zou kunnen spreken van plagiaat. Maar dat is niet het geval. De makers van Ducktales wilden vooral het avontuurlijke van de stripverhalen verbeelden in hun serie. En wat is er nou leuker dan een eerbetoon brengen aan de film die het hele genre nieuw leven had ingeblazen? Het mocht, van Spielberg en Lucas, nadat de makers het netjes hadden gevraagd. Want, zeiden ze, de verhalen van Barks hadden ze zelf gelezen in hun jeugd en had ter inspiratie gediend bij het ontwikkelen van Indiana Jones. Een knipoog naar de film die had geknipoogd naar de stripverhalen waar de serie op was gebasee

Wie is de Mol is al jarenlang een hit op de televisie. Het is een programma waar je of helemaal weg van bent, of helemaal niks van moet hebben. Mensen kunnen het soms ingewikkeld vinden, terwijl het doel eigenlijk vrij simpel is: een groep personen doet opdrachten met als doel zoveel mogelijk geld in de pot te krijgen, één iemand binnen die groep heeft als doel de pot zo laag mogelijk te houden. De saboteur, de Mol dus, kan die pot laag houden als ‘ie het maar slim genoeg speelt. Hij of zij moet onopvallend te werk gaan en voor misleiding of verwarring zorgen. Zogenoemde Molacties.  Het is aan de kijker om hints te ontdekken over de Mol of goed in de gaten te houden wie verdachte acties doet. Dat maakt het spannend om naar te kijken. En de lol is natuurlijk om te speculeren over wie uit de steeds minder bekende groep Nederlanders de Mol is. Na de uitzending van vorige week moest ik aan iets denken. Een vrij simpel spelletje dat je kunt spelen met een groep. Fluister een woord in

Sommige perioden in de geschiedenis krijgen bijnamen om ze te duiden. De bekendste is natuurlijk de 17e eeuw, die we kennen als de Gouden Eeuw. Maar de titel van de 19 e eeuw, de IJzeren Eeuw, is minder bekend. Dat komt misschien omdat de titel pas voor het eerst echt genoemd werd in het gelijknamige programma van de NTR, het kan ook zijn dat die eeuw wat minder tot de verbeelding spreekt. Geheel onterecht.  Een aantal jaar geleden vond er een discussie plaats of het wel terecht was dat de 17e eeuw de Gouden Eeuw genoemd wordt. Het was immers niet voor iedereen goud dat blonk. Sommige musea paste de naam aan en er werd wat gediscussieerd aan een bekende talkshowtafel. De discussie werd met rode hoofden bedreven. Vermakelijke kost. Er is denk ik niemand geweest die op oudjaarsavond van 1599 heeft geroepen: ‘de Gouden Eeuw begint, hoera!’ (Of op oudjaarsavond van 1600, dat is een andere discussie).    De term zelf is pas in de 19 e eeuw bedacht. Nederland was een piepjong koninkri

Een thema waar ik veel over nadenk is identiteit. Dat komt denk ik omdat het de laatste jaren zo´n hot topic is. Het is een leuk onderwerp, vind ik, omdat je er zoveel over zeggen kunt en tegelijkertijd zo weinig. Wat is nou Nederlander zijn? Wie is een echte Nederlander? Dichter bij huis: wat maakt iemand die in Urk woont een Urker? De Nederlander bestaat natuurlijk niet. En ik begin me steeds meer af te vragen of dé Urker wel bestaat. Zou je het voorargument kracht bij willen zetten zul je het toch moeten doen met de clichés die voorhanden zijn. Tuurlijk, het is mijn geboorteplaats, ik spreek de taal, ben bekend met gebakken vis op zaterdag en wanneer ik in december al die afschuwelijke kerstmuziek op de radio hoor verlang ik vurig naar het Ere Zij God. Mét vogeltje in het orgel! Dat zegt dan weer iets over wat voor Urker ik ben. Als je het gaat hebben over identiteit ga je algauw eigenschappen toekennen aan mensen om ze te duiden. Maar ja, niet iedereen deelt die. Maakt da

Werken in een bibliotheek betekend dat er dagelijks tientallen boeken door je handen glijden. En soms heb je er eentje in je klauwen waarvan je denkt: he, wat leuk, die neem ik mee. Dat dacht ik ook bij De Friezen van Flip van Doorn. Iemand die naar de provincie van zijn grootouders is getrokken en vanuit daar het gebied en zijn bewoners onderzocht. En alle mythes die in de geschiedenis van het vrijheidslievende volkje geslopen is.    Maar och, wat is het toch een heerlijke geschiedenis.    Ik ben trouwens nog lang niet door het boek heen, maar ik werd er zo blij van, dat ik het gewoon wil delen. In de geschiedenislessen op de basisschool heb je vast geleerd dat de eerste bewoners in Friesland op terpen woonden. Terp. Terpen. Ik heb dat altijd grappig blijven klinken.    Een terp was een ophoging in het landschap waarop mensen hun boerderijtjes en woningen bouwden. Zo bleven ze droog tijdens de vloed. Tot zover mijn kennis over het woord terp.    Maar het Friese terp vindt zi

Het lijkt wel of ik de laatste tijd de jaren zestig overal tegenkom. Eerst werd ik al getrakteerd op een tweedelige special van Alle Geschiedenis Ooit over het jaar 1968. In allerlei opzichten een revolutiejaar te noemen. Het was het jaar van de studentenrellen in Parijs, de Praagse Lente, de eerste uitzending van de Fabeltjeskrant (!), de mensenrechtenbeweging van en de moord op Martin Luther King, de lancering van de Apollo 8… en nog zoveel meer wat ik maar onbenoemd laat. Want ik wil het graag over iets anders hebben. In een andere podcast, Radio Romano, werd ik door Marcel van Roosmalen getipt voor een serie op Disney Plus: Deutsches Haus. Dat heeft alles te maken met de jaren zestig, omdat in die jaren de jongere generatie ‘brak’ met de oudere en dat leidde, in ons landje al, tot de nodige spanningen. Maar als er één land was waar het hele zooitje onder druk kwam te staan, dan was het wel Duitsland. De serie vertelt het verhaald van Eva, die werkzaam is als Poolse vertaalste

Een aantal jaar geleden struinde ik eens door een blog van een Nederlandse striptekenaar en kwam ik een blogpost over Carl Barks tegen. Al ken je de naam Carl Barks niet, het is heel goed mogelijk dat je wel eens een stripverhaal van hem gelezen hebt. In ieder geval ken je de figuren die hij bedacht heeft. Barks was degene die Duckstad en haar inwoners bedacht. Dagobert Duck, Willie Wortel, Guus Geluk, Zwarte Magica, de zware jongens, allen komen ze uit zijn pen.  De blogpost zelf kan ik niet meer terugvinden, urenlange zoekpogingen ten spijt, maar het kwam op het volgende neer: als je een pagina uit één van zijn verhalen neemt, en alle figuren weg fotoshopt, blijft er maar bar weinig over. Een achtergrond bestaat meestal maar uit een raam of gewoon een felle kleur ter opvulling. En er wordt veel met schaduwen gewerkt. Het is jammer dat ik niet meer naar de blogpost kan doorverwijzen. Want daar stond het voorbeeld wat ik graag zou willen laten zien. Daarom moet je maar even gebru

Een aantal jaar geleden fungeerde ik als taxi voor mijn vader die een werkauto moest ophalen in de omgeving van Apeldoorn. Mijn moeder was mee en wilde graag het Nederlands Openluchtmuseum zien. Nadat we mijn vader hadden afgezet reden wij gezellig door naar Arnhem. Het openluchtmuseum is een beetje een wirwar van allerlei tijdsperioden en gebouwen. Zo wandel je van een Staphorster boerderij naar een opvangbarak voor Molukkers (interessant en te weinig verteld stukje geschiedenis overigens), of wandel je door Amsterdamse achterbuurtsteegjes naar iets wat de Zaanse schans voor moet stellen. Je kan, als je door het terrein wandelt, duidelijk ziet wat wanneer is neergezet. Ieder stukje wordt op zijn eigen manier verteld. Wat dat betreft is het Nederlands Openluchtmuseum een museum over musea. Op een zeker moment liepen we een rodekruisgebouwtje binnen. Heel interessant om te weten hoe de gezondheidszorg zich in Nederland ontwikkeld heeft hoor, maar ik werd helemaal afgeleid door de

In navolging van een eerdere blogpost wil ik graag iets rechtzetten. Een readingchallenge, ik blijf zelf liever spreken van een leesuitdaging, is lang zo´n gek idee nog niet. Het is juist leuk en goed om jezelf een doel te stellen. En als je van nature geen lezer bent, maar er toch graag mee wil beginnen, dan is een uitdaging een hele mooie manier. Heb je ook als voornemen meer te gaan lezen? Begin dan met de onderstaande tips. Tip 1: zoek niet meteen boeken uit die 'je gelezen moet hebben’. Mensen die wat vaker een boek lezen kunnen soms dolenthousiast zijn wanneer ze net een goed boek uit hebben. Maar dat zijn mensen die vaak hun portie al gehad hebben en op zoek zijn naar hogere literatuur. Van die dikke pillen in romanvorm waarin de hoofdpersoon een diepgeworteld conflict met zichzelf ervaart en gebukt gaat onder de afwezigheid van een vaderfiguur ofzo. Saaai!  Lees gewoon lekker wat je interessant lijkt! Dat kunnen ook boeken zijn met kleine verhalen of een reisve

Wat een heerlijk nummer is het toch. Ik heb het over België (is er leven op Pluto…), van Het Goede Doel. Die opsomming van landen en dan wat er mis mee is. Cuba: te zoet! Polen: daar gaat het te goed! Maar dan, en dat is wat mij betreft het hoogtepunt van dat hele nummer, komt de zin: en wat Amerika betreft, dat land bestaat niet echt. Die zin spreekt mij aan omdat ik me oprecht regelmatig afvraag of Amerika wel echt bestaat. Kijk naar een gemiddelde realityprogramma van Amerikaanse makelij en je beseft dat echt alles, maar dan ook echt alles, in dat land nep is. Maar dat is niet waar deze blogpost over gaat. Het nummer, dat ik afgelopen december netjes in mijn stemlijstje voor de top2000 noteerde, doet me denken aan een vreemd fenomeen wat ik ooit op internet las. Een soort ervaring, een moeilijk uit te leggen ervaring, dat alles te maken heeft met de grootste stad van het land wat niet echt bestaat. New York is zo ongeveer de meest gedocumenteerde stad ter wereld. Iedereen ka

In het eindejaarlijstje dat ik op deze blog deelde gaf ik een aantal voorbeelden van podcasts die ik graag luister. Maar het lijstje is natuurlijk verre van compleet. Daarom hieronder nog een lijstje met podcast die ik zelf graag luister, en jij misschien ook na het lezen ervan. Geschiedenis voor Herbeginners Hij kwam al voorbij in het eindejaarlijstje , maar de laatste aflevering over de gewone Romeinen is gewoon zo ontzettend goed dat ik hem hier alsnog tip. OVT Het radioprogramma Onvoltooid Verleden Tijd brengt de afleveringen ook als podcast uit. En daar zitten soms hele leuke afleveringen tussen hoor. Zoals een recente aflevering over sterrenbeelden. Sinds wanneer is dat nou zo´n hype? En waarom volgen mensen massaal hobbyastrologen op Tiktok en Instagram? Een mogelijk antwoord daarop brengt me naar de volgende podcast. De Ongelooflijke Podcast Een podcast van de EO waarin David Boogerd samen met vaste gast Stefan Paas babbelt over secularisatie in de breedste zin van

Ken je die vragen op de labels van Pickwickthee? Van die vragen die je onverwacht kunnen confronteren wanneer je met de slaap in je ogen thee inschenkt? Eén zo’n vraag die ik onlangs las toen ik thee inschonk was: waar zou je naar toe gaan als je kon tijdreizen? Een volstrekt nutteloze en misschien zelfs kinderachtige vraag. Maar sluit eens je ogen en ga er gewoon in mee. Best een grappig gedachte-experiment, als je het mij vraagt. Want, kwam ik achter, ik kan helemaal niet kiezen! Ik zou zoveel plekken in verschillende tijden met eigen ogen willen zien. Waarschijnlijk zou ik een hele dag nodig hebben. Te beginnen bij Forum Romanum, tijdens de hoogtijdagen van de stad. Gewoon even een kuiertje doen. Om een hoekje kijken bij de Vestaalse Maagden. Gezellig.    Daarna door naar Ierland. Slangen verjagen met Sint Patrick. Een deuntje zingen in een Iers-Keltisch klooster en dan samen met Bonifatius naar Friesland. Lekker hakken.    Ik zou prins Maurits dolgraag een klap in zijn

Laatst had ik een gesprekje met iemand waarin bloggen ter sprake kwam. Of eigenlijk iemand die jarenlang een blog had bijgehouden, maar er sinds een paar jaar zomaar mee gestopt was. Het ging vooral over de inhoud van de blog. Over de vraag wat je deelt en wat je niet deelt. En over de vraag of je over het gedeelde een mening mag hebben. We kwamen tot de conclusie dat het wel heel stoer was van die blogger, om dingen te delen waar iedereen een mening over kan hebben, terwijl het dingen zijn waarvan je, als ik het naar mezelf vertaal, niet zou willen dat iedereen er een mening over heeft. Op een zeker moment besloot ik dat ik ook maar stoer moest zijn. Ik schraapte mijn keel en zei: ‘ik blog ook’.    Ik moest daarvoor mijn keel schrapen omdat de waarheid is dat ik me een klein beetje schaam voor mijn blog. Om blogger te zijn. Ik denk dat ik me vooral schaam omdat ik door middel van de blog de indruk kan geven dingen te zeggen te hebben, terwijl ik helemaal niet zoveel te zeggen heb.

Op de radio hoorde ik een reclame voorbijkomen van Hebban. Doe mee aan de readingchallenge!    Daar gaan we weer, dacht ik. Wil je mensen nog aan het lezen krijgen, giet het dan in de vorm van een challenge. Op de Club Lees app, een app gelanceerd door de VPRO om jongeren meer aan het lezen te krijgen, kon je een soortgelijke uitdaging aangaan. Iemand wilde 50 boeken lezen dit jaar, een ander hield het bij 25, weer een ander ging de ultieme challenge aan: maar liefst 100 stuks! Ik heb daar wat moeite mee. Omdat een challenge toch een beetje klinkt als iets wat je eigenlijk niet heel erg leuk vindt, maar waar je je naar toe moet zetten. Iets wat moeite kost, inspanning vergt, maar als je doorzet heb je uiteindelijk toch een mooi resultaat: een lijstje, of nummer eigenlijk, van boeken die je aan het einde van het jaar presenteren kan aan ieder die het maar zien wil.    Terwijl boeken lezen eigenlijk iets zou moeten zijn wat geen moeite kost. Boeken lezen zou eigenlijk een aangename b

Dagen sinds laatst gerookte sigaret: 0  De eerste dag van januari zou normaal gesproken een dag moeten zijn waarop je goede voornemens meteen starten. Mijn goede voornemen dit jaar: stoppen met roken. Het is slecht voor je gezondheid, het stinkt, je wordt er kortademig van, het is gewoon een rotverslaving en bovendien ontzettend duur. Te duur voor mij. En dat is de voornaamste reden dat ik mezelf ga dwingen afscheid te nemen van het tabaksgoed. Het bespaarde geldbedrag dat ik mezelf voor ogen houd zal moeten bijdragen aan mijn motivatie. In het pakje dat ik heb zit nog één sigaret. Die ga ik straks lekker oproken. Ik ga er denk ik een kleine ceremonie aan weiden. Zo dramatisch mogelijk de laatste dampen uitwasemen en dan de laatste sigaret voor eeuwig doven. Ik weet nu al dat ik straks mijn opties ga overwegen. Eén van de opties zal zijn om in de auto te stappen en naar het dichtstbijzijnde verkooppunt te rijden. Dat is een benzinepomp aan de A6.    Dat weet ik omdat ik deze