Doorgaan naar hoofdcontent

#100 challenge!

Op de radio hoorde ik een reclame voorbijkomen van Hebban. Doe mee aan de readingchallenge!
   Daar gaan we weer, dacht ik. Wil je mensen nog aan het lezen krijgen, giet het dan in de vorm van een challenge. Op de Club Lees app, een app gelanceerd door de VPRO om jongeren meer aan het lezen te krijgen, kon je een soortgelijke uitdaging aangaan. Iemand wilde 50 boeken lezen dit jaar, een ander hield het bij 25, weer een ander ging de ultieme challenge aan: maar liefst 100 stuks!

Ik heb daar wat moeite mee. Omdat een challenge toch een beetje klinkt als iets wat je eigenlijk niet heel erg leuk vindt, maar waar je je naar toe moet zetten. Iets wat moeite kost, inspanning vergt, maar als je doorzet heb je uiteindelijk toch een mooi resultaat: een lijstje, of nummer eigenlijk, van boeken die je aan het einde van het jaar presenteren kan aan ieder die het maar zien wil.
   Terwijl boeken lezen eigenlijk iets zou moeten zijn wat geen moeite kost. Boeken lezen zou eigenlijk een aangename bezigheid moeten zijn wat vooral plezier oplevert.
   Maar goed, ik ben nu eenmaal tegen de ontlezing en als dit een manier is om mensen (jongeren) weer aan het lezen te krijgen, nou, vooruit dan. Vergeef me mijn zuurheid.

Daarbij toegegeven dat na het horen van de radioreclame het toch wel begon te kriebelen. In mijn hoofd plaatste ik boektitels op een denkbeeldige leesplank. Ik heb zin in het nieuwe jaar, zin in de boeken die nog liggen te wachten en zin om verrast te worden. Want dat doen boeken. En dat is wat boeken lezen zo leuk maakt. Boeken, een verzameling van papier met daarop letters, gebonden met een kaft eromheen, kunnen je bijzonder aangenaam verassen.

Zo ben ik bijzonder aangenaam verrast door het boek De verworvenheden – of hoe je iemand wordt die ernaar verlangt op het eiland Hompelvoet te zijn. Omdat, nadat ik gisteravond de laatste pagina had omgedraaid, het boek had dichtgeklapt en besloten had er eerst maar eens een nachtje over te slapen, nog steeds niet precies weet wat ik van het boek vinden moet.

Daar wil ik een andere keer wel uitgebreider op ingaan. Eerst maar even alles laten bezinken.

Het eerste boek van dit jaar! De eerste titel op de lijst met gelezen boeken in 2024! Het eerste bereikte doel van de challenge! Het begin van de lijst! Oh, wat zie ik nu al uit naar december… 


Kijk! Het eerste boek van mijn challenge! 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...