Doorgaan naar hoofdcontent

#301 Kerstkuieren (met de auto)

Ieder mens kent zo zijn eigen rituelen in de decembermaand. Sinterklaassurprises maken, kerstbomen optuigen, stemlijstjes maken met je favoriete muziek; je kent het wel. Sommige van die rituelen hangen samen met herinneringen en nostalgische gevoelens. Zo neurie ik nog altijd wat nummers van Een boom vol liedjes, dé kerst-cd van Elly en Rikkert, bij het optuigen van de kerstboom.

Op het particuliere decemberrituelenlijstje staan nog wel meer dingen, maar één ding daarvan is kuieren. Kerstkuieren. Bij voorkeur op z’n Urkers: met de auto.

Het doel: de meest uitbundige kerstverlichting vinden. Het mag wanstaltig zijn. Genieten juist. 

Ooit reden we na een etentje met een volle auto vanuit Kampen terug naar Urk. Omdat we rubbernekken toen nog geinig vonden, besloten we bij Nagele af te slaan om te zien hoe het dorp en haar bewoners de kerstverlichting hadden georganiseerd. Nagele stelde niet teleur en een nieuwe decembertraditie was geboren. Bij de tweejaarlijkse lichtjesroute door de NOP namen we ook altijd even Nagele mee. In de jaren zonder lichtjesroutes trokken we zelf naar het polderdorp.

Op de vraag wat daar nou precies leuk aan is valt geen eenduidig antwoord te geven. Ik denk dat het samen onderweg zijn één van de onderdelen is. Autorijden kan soms ook gewoon gezellig zijn. Ik kreeg er afgelopen week domweg zin in.

Gisteravond reden we, alweer na een etentje, door een donkere polder huiswaarts. ‘Zijn jullie ook al zo benieuwd naar Nagele?’ klonk het vanaf de achterbank. Ook bij de rest kriebelde het al.  

We besloten, om vast in de stemming te geraken, wat straten op Urk mee te pakken. In nieuwbouwwijken ontdekten we ledverlichting in allerlei kleuren, lichtsnoeren die over complete straten waren gesponnen, lichtgevende laddertjes met klauterende kerstmannen, velverlichte ijsberen en andersoortige kerstornamenten.

Wat opvalt dit jaar: veel buitenkerstbomen in de vorm van rood-blauw-groene lichtsnoeren. Daar kunnen we komende jaren meer van verwachten.

De kerstlichtshow op de Giek, al jarenlang een succesnummer, was reeds uitgeschakeld. In gloedvolle hoop trokken we naar buurten op het Top, maar ook daar was kerstverlichting uitgeschakeld of nog afwezig. ‘We komen in de buurt van de kerken’, werd er op een zeker moment opgemerkt, en misschien was die verklaring zo gek nog niet. In de nieuwbouwwijken wonen over het algemeen jonge mensen. Oudere generaties zijn doorgaans nog van het ‘eerst Sinterklaas, dan de kerstboom’. Een vuistregel die ikzelf overigens ook hanteer.

Kun je zaken als generatieverschillen of zelfs secularisatie aflezen aan de hand van kerstversiering? Er zal vast wel een of andere studie naar zijn gedaan.

Afijn, het kerstkuieren. Trek gekregen? Hierbij wat tips:  

-            De kerstlichtshow op de Giek (overzicht van de Urker kerstshows vind je op deze Facebookpagina).

-            De kerstranch aan de Domineesweg. Stelt niet teleur.

-            Nagele (de particuliere versiering in de hofjes zijn het leukst).

-            De kerstshow in de Emmeloordse Sterrenbuurt. Fenomenaal.

-            De Bantsiliek in Bant is ook altijd mooi verlicht. En daarbij: zoals men op Urk de verlichte ster op de hijskraan van Metz kent, kennen ze in Bant een verlichte tractor. Je ziet hem als je vanaf de A6 komt. Het moet een gevoel van thuiskomen zijn. 

-    Onderschat de Lange Nering in Emmeloord ook niet. Een rondje door de winkelstraat, bij voorkeur in de schemering, doet aan als een winters sprookje. 

PS: wel voorzichtig zijn op de Domineesweg hoor. Handen aan het stuur houden. Het blijft een autoweg. Niet te lang blijven kijken naar de kerstpalmbomen.



Reacties

Populaire posts van deze blog

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...