In de blogpost van gister schreef ik iets over het verloop der tijd.
Een van de manieren waarop ik het verloop der tijd kan
waarnemen is bloggen. Ik doe het nu al een tijdje en heb over verschillende
dingen geschreven. Dat zijn meestal dingen waar ik enthousiast van word of
dingen die ik wil delen. Of soms zijn het gewoon gekke gedachtegangetjes die,
als je ze eenmaal op papier zet, een heel eigen leven gaan leiden. Dat is onder
andere wat bloggen zo leuk maakt om te doen.
Ik merk dat ik steeds minder deel op X (voorheen Twitter) en
andere sociale media kanalen. Deze plek bevalt me prima om te delen wat ik wil delen.
Maar toch heb ik hier ooit een post geplaatst waar ik nu een beetje spijt van heb.
Een aantal jaar geleden zag ik naar aanleiding van een
droevige gebeurtenis die zijn weerslag had in het dorp waar ik woon een tweet
voorbijkomen van een journalist, die een hele manke, zure en ellendige opmerking
maakte in de vorm van een vergelijking die bijzonder hardvochtig van aard was.
Ik schreef een stukje en deelde het op Twitter. Want ik
wilde iets doen. De tweet had een reactie bij me losgemaakt die ik onder
woorden wilde brengen en ik hoopte, tsja, laat ik het ook maar gewoon toegeven,
ik hoopte dat de twitteraar daardoor zou inzien wat zijn woorden deden. En ja,
dit hoopte ik ook: dat hij zijn woorden zou terugnemen.
Het enige gevolg wat er aan het stukje gegeven werd was dat
ik geblokkeerd werd. En dat vergeet ik ook niet zo snel, want het was mijn
eerste blok! Voor het eerst maakte ik mee dat ik geblokkeerd werd op dat
giftige stukje internet! Ook een momentje hoor.
Wat ik precies geschreven heb weet ik niet meer en ik wil
het nu ook niet teruglezen. Want dan bestaat de kans dat ik het verwijderen ga
en het geschrevene hoort geschreven te blijven. Wel weet ik dat ik het nu niet
meer zo zou opschrijven. Sterker nog: ik zou er nu niet meer over
schrijven. Want door dat te doen en het te delen op X (voorheen Twitter), gaf
ik het juist aandacht. En wat je aandacht geeft groeit. Dat wilde ik eigenlijk
helemaal niet.
Door het verloop der tijd heb ik ontdekt dat zulks niet bij
het soort van blog past wat ik onderhouden wil. En ik heb ontdekt dat mijn
verhouding ten aanzien van sociale media veranderd is.
Vorige maand heb ik eindelijk TikTok weten te verwijderen. Ga
ik later nog wel eens op in hoor, maar ook X (voorheen Twitter) heeft lang op
mijn lijstje gestaan om naar de eeuwige appvelden te sturen. De scheldpartijen,
de verdachtmakingen, de ophef waar de app op lijkt te functioneren, soms trek
ik dat gewoon even niet.
Nu ik erover nadenk: X’en (voorheen twitteren) is ook maar
gewoon een vorm van bloggen. Hele korte blogpostjes, meestal beledigend en
verontwaardigd van aard, maar niettemin blogpostjes. Waarom zou je jezelf
beperken tot 140 tekens? Iedere X’er (voorheen twitteraar) zou eigenlijk een
eigen blog moeten beginnen. Een perfecte manier om in te zien dat een mening
hebben ook maar een behoefte is die je door het bloggen lekker relativeren kunt. X (voorheen Twitter) zou er een wonderschone plek van worden!
Lang leve het bloggen!
Reacties
Een reactie posten