Doorgaan naar hoofdcontent

#45 DEUTSCHES HAUS

Het lijkt wel of ik de laatste tijd de jaren zestig overal tegenkom. Eerst werd ik al getrakteerd op een tweedelige special van Alle Geschiedenis Ooit over het jaar 1968. In allerlei opzichten een revolutiejaar te noemen. Het was het jaar van de studentenrellen in Parijs, de Praagse Lente, de eerste uitzending van de Fabeltjeskrant (!), de mensenrechtenbeweging van en de moord op Martin Luther King, de lancering van de Apollo 8… en nog zoveel meer wat ik maar onbenoemd laat. Want ik wil het graag over iets anders hebben.

In een andere podcast, Radio Romano, werd ik door Marcel van Roosmalen getipt voor een serie op Disney Plus: Deutsches Haus.

Dat heeft alles te maken met de jaren zestig, omdat in die jaren de jongere generatie ‘brak’ met de oudere en dat leidde, in ons landje al, tot de nodige spanningen. Maar als er één land was waar het hele zooitje onder druk kwam te staan, dan was het wel Duitsland.

De serie vertelt het verhaald van Eva, die werkzaam is als Poolse vertaalster. Toevalligerwijs wordt ze gevraagd om te komen tolken bij het eerste Auschwitzproces in Frankfurt. Het was het eerste proces dat het toenmalige West-Duitsland tegen voormalige nazi’s aanspande en dat deed nogal wat stof opwaaien. Het was meteen een test voor de jonge West-Duitse democratie.

De generatie die de oorlog had meegemaakt sprak er liever niet over. Hun kinderen hadden nauwelijks kennis van wat er was gebeurd. In de jaren 60 werd er pas voor het eerst openlijk over gesproken en vragen gesteld.

Door de verhalen te vertolken van de ooggetuigen komt Eva erachter wat er allemaal heeft plaatsgevonden in Auschwitz en dat het helemaal niet zomaar een kamp was waar gevangenen en criminelen naar toe werden gestuurd. Want dat was haar altijd verteld.

Gaandeweg de serie ontdekt ze dat ze door haar verloofde, haar ouders en andere mensen om haar heen de gebeurtenissen van Auschwitz veel dichter bij haar zijn dat ze dacht. Meer verklap ik niet hoor.

Behalve dan dat de serie heel goed het naoorlogse Duitsland weet te vangen. Die typische Duitse gezellige ongezelligheid in het café van haar ouders, de manier waarop er getafeld wordt, dat Duitse eten – ik vind het mateloos interessant om naar te kijken. De serie verdient het niet om ergens in een uithoek van Disney Plus te wachten tot het bekeken wordt. Zien die handel!

Hoe gaat een land om met de schuldvraag? Hoe zie je het afschuwelijke verleden onder ogen? Hoe kan het dat al die mensen om je heen in staat waren tot zulke gruwelijkheden? De serie laat mooi zien hoe iedereen er op zijn eigen manier mee om ging.

Er mag meer over die tijd verschijnen. Een antwoord op de vraag waarom de Duitsers er niet over spraken wordt trouwens gegeven in het boek Wolfstijd van de Duitse Harald Jähner. Gaat eigenlijk meer over de eerste tien jaar na de oorlog, maar zeker niet minder interessant. Over hoe een land op tilt één van de meest brave landen van Europa werd. Leestip!

3 tips dus:

Horen: Alle Geschiedenis Ooit – aflevering 118 & 119
Zien: Deutsches Haus – Disney Plus
Lezen: Wolfstijd – Harald Jähner

Oh, en dan nog dit: Disney Plus, Amerikaans als het is, start de serie in nagesynchroniseerd Engels. Niet doen! Even Duits aanklikken onder audio. Niets is meer vervelender dan dat ingesproken gedoe. Brrrr.   

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#53 Hompelvoet

In een van de eerste blogpost dit jaar schreef ik dat ik terug zou komen op wat ik vond van het boek De verworvenheden – of hoe je iemand wordt die ernaar verlangt op het eiland Hompelvoet te zijn. Het boek had ik voor mijn verjaardag gekregen en ik zag er naar uit om het te lezen, want ik had het ergens voorbij zien komen in een boekenrubriek en het had me nieuwsgierig gemaakt. En ondanks het mooie Engelse spreekwoord wat ik hier in het Nederlands zal tikken (want staak de verengelsing!), namelijk dat je een boek niet op zijn omslag moet beoordelen, trok dat kartonnen opdienblaadje me ontzettend aan. Ik had wat tijd nodig om over het boek na te denken. Dat doen weinig boeken. En de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik er nog steeds niet uit ben wat ik ervan vind. Maar ja, is ergens iets van vinden per se noodzakelijk? Wanneer heb je pas echt iets over iets te zeggen? Dat vraag ik me steeds meer af na het lezen van het boek. Tijdens het lezen van het boek raakte ik wat geërgerd

All-you-can-eat restaurant

All-you-can-eat restaurants zijn een fenomeen. Ze bestaan nog niet zo heel lang in Nederland. Niet in zulke getale als tegenwoordig tenminste. Het concept is van een all-you-can-eat restaurant is vrij simpel. Je betaalt een relatief goedkoop bedrag en voor een paar uur mag je je helemaal uitleven op buffetten en wokgerechten. Zo heb je hier in de buurt een bekend all-you-can-eat restaurant in Emmeloord en in Kampen. Voor wie het allemaal niet gek genoeg kan zijn er ook speciale indoorhotels waar het de hele dag door genieten geblazen is. Voor mijn werk (gehandicaptenzorg) ben ik tot driemaal toe naar zo’n hotel geweest. Leuk voor de doelgroep. Voor mij elke keer een uitje naar een totaal andere wereld. Het geldt als het hoogtepunt van het jaar. Afgelopen zaterdag was ik niet met werk, maar met vrienden, naar een wokrestaurant. Ook zo’n all-you-can-eat concept. Iemand uit de groep wilde graag uit eten en omdat het dure tijden zijn, zochten we iets waar iedereen eten kon, maar wat even

#32 lieve mensen, drie tips

Lieve mensen, Ik probeer zo graag te snappen hoe dit zover heeft kunnen komen. Ik wil het waarom zo graag begrijpen. Vandaag heb ik me er stuk over lopen peinzen, maar ik kom er niet uit. Ik denk dat een poging tot het vinden van antwoorden ergens in de volgende drie aanbevelingen zit. Een luistertip, een leestip en een kijktip.  De luistertip:  De ongelooflijke Podcast met Arnon Grunberg https://open.spotify.com/episode/6SjqWYv2peLNwkWf6EVC1T?si=115090eb5c3d4083 De leestip:  De kijktip:  Persoonlijke tip:   Laat je niet gek maken. Blijf bij jezelf. Blijf omzien naar de ander. Heb lief.