Beelden van festivalgangers die staan te dansen en een
moment later wanhopig proberen te ontsnappen aan gruwelijk geweld. Foto´s van jongeren,
vrouwen, kinderen, besmeurd met bloed. Nieuwsberichten over aanvallen,
rakketten, paragliders, zogenoemde strijders die geweren omhooghouden en dingen
in het Arabisch schreeuwen. Flatgebouwen in Gaza die met de grond gelijkgemaakt
worden. Wanhoop op gezichten van gewone mensen.
Wit-blauwe vlaggen op belangrijke monumenten
in het buitenland. In het binnenland de afwezigheid daarvan. Palestijnse
vlaggen in Rotterdam, maar geen Israëlische. Een gemeenteraad die wegloopt bij
het stemmen voor een motie die steun aan een terreurdaad wil veroordelen. Scholen
die vandaag dicht zijn omdat er opgeroepen is tot wereldwijd geweld. Een dame
op de Dam, die na een bijeenkomst mensen instrueert om meegebrachte vlaggen
voor de eigen veiligheid zorgvuldig te verstoppen.
Woensdagmiddag een politieagent aan de
deur. Buurtonderzoek. Mensen die als steunbetuiging een vlag hadden wapperen
zagen ze weggeplukt en in brand gestoken. In mijn eigen buurtje.
Twitter dan: nog nooit heeft de app
voor mijn gevoel zo polariserend gewerkt. En nog nooit heb ik mensen elkaar zo fel
de maat zien nemen. Niet eerder gleden er zoveel gruwelijke beelden onder
mijn duim door. Afgewisseld met een ongevraagd nieuwsbericht dat Emma
Wortelboer in verwachting is.
Niet eerder wisten sociale media en nieuwsberichten mijn
gedachten zo te vertroebelen. Niet eerder wist buitenlandse politiek de
binnenlandse zo heftig te raken. Niet eerder lonkte de verleiding om te haten.
Wees voorzichtig mensen.
Dan dit nog: een Vandersteens plaatje uit De Poenschepper. Blijft maar bij me terugkomen.
Reacties
Een reactie posten