MAKKUM

De blauwe piramide, letterlijk het hoogtepunt van camping-recreatie. 

De hemel is strakblauw. Het zonnetje schijnt zoals die in de zomermaanden hoort te schijnen. Ik lig op mijn strandlaken en heb de nieuwste Saskia Noort in mijn hand. Voor ik het door heb ligt de thriller op mijn buik en vallen mijn ogen langzaam maar zeker dicht. Ik voel de zon op mijn wangen gloeien.  

  Ik lig op een strand in Spanje. Straks ga ik naar een terrasje, bestel ik een Moijito en ga ik aan de tapas. En terwijl ik tapas eet gaat de zon langzaam onder.

  Dan hoor ik een fietsbel boven me en ik schrik op. Het is een oude bekende. Ik groet terug en kijk de dijk op, waar het druk begint te worden met fietsers en wandelaars. In de verte zie ik de vuurtoren. Ik ben op Urk. 

  Vakantie heb ik pas in september, maar vakantieplannen heb ik nog niet. De berichten uit het buitenland over het stijgende aantal corona-besmettingen komt ons land binnen gewaaid en ik stel het plannen van een vakantie maar steeds voor me uit. 

Wordt het Spanje? Of Portugal? In beide landen ben ik nog nooit geweest. Ik verlang al een tijdje naar die mediterraanse sfeer; eten aan het water, zeelucht in je neus, het leven dat zich op straat afspeelt, mensen kijken. 

  Maar ik zit op Urk en de zomerse dagen van dit jaar blijken schaars te zijn. Ik wil van alles doen, er zit van alles in mijn hoofd; ik heb talloze lijstjes en ideeën voor deze blog. Een blog over boeken die ik gelezen heb, een blog over goede films, een blog over Bart Huges; de man die een gaatje in zijn eigen voorhoofd boorde. Nee, niet te veel geschiedenis, zeg ik tegen mezelf. Laat ook eens wat van jezelf zien. 

  Het water kabbelt tegen het basalt en in de nieuwste Saskia Noort is een vrouw vermist. Ik draai me om en probeer weer wat pagina´s te lezen. Maar het lukt niet. Mijn gedachten dwalen af, naar dingen die ik nog moet doen, dingen die ik vroeger deed, naar zomers van vroeger. 

  Vroeger, toen ik met mijn ouders op vakantie ging met het kottertje. Het oude IJsselmeerkottertje van mijn vader, een lang rood met zwart geschilderd schip, waarmee we in mijn herinnering heel Nederland hebben doorgevaren. Veel plekken hebben we aangedaan: Muiden, de Betuwe, Enkhuizen, Sneek, Leeuwarden, de waddeneilanden, en in het bijzonder Makkum. 

Makkum is de plek waarvan de herinneringen aan vakanties het meest gekleurd zijn. Makkum had datgene dat voor elk kind vakanties leuk maakt. Ons kottertje lag in de haven van de watersportvereniging, een klein knus ons-kent-ons-haventje, gelegen aan het Makkumer Diep; een lange vaart tussen het IJsselmeer en het dorp, waarop altijd bootjes voorbij kwamen varen en waar je heerlijk zwemmen kon. Soms waren onze dagen er mee gevuld; 's ochtends een duik overboord en zwemmen tot er geroepen werd dat er gegeten kon worden.
  In de andere haven, de Marina, was een zwembad. Daar kwamen we niet graag; die haven was voor de kakkers. Mijn nichtje en ik liepen er eens een kinderen-voor-kinderen-kind tegen het lijf die op begon te scheppen over de Bavaria 61 van haar vader. Toen ze vroeg naar onze boot en we haar vertelden dat we in de kleine haven lagen was het gesprek snel afgelopen. 

Naast het haventje lag de Holle Poarte, een vakantiepark met in het stralend middelpunt een enorme blauwe piramide, waar legendarische bingo's werden gehouden, je op dinsdagen met snoep kon knutselen en op woensdag patat werd uitgedeeld. 

 Dan de receptie, waar in de hal een enorme papegaai in een kooi zat, die als je maar hard genoeg je best deed een woordje tegen je terug zei. En er was een internetcafé. De hele vakantie keek je uit naar Makkum, want in het internetcafé kon je voor een klein bedrag een half uurtje internetten. Zo snel als de verbinding het toe liet logde je in op Hyves, om te kijken of je nog nieuwe krabbels had. 

  Oh, en dan had je nog de botsautootjes, waar een dikke jongen van de eigenaars altijd in een autootje rondjes reed en met een ongeïnteresseerde blik de ongebruikte wagentjes in een hoekje dreef. Arno was zijn naam, geloof ik. Jaren later toen ik er weer eens stond zat hij nog precies met dezelfde ongeïnteresseerde blik in een karretje. Prachtig. 

  Op het plein onder de piramide was eens een houthakkersshow. Dan stond er een houthakker op een podium figuren uit blokken hout te zagen met een kettingzaag. Toen zei de houthakker dat zijn vrouw een takkewijf was. Zijn vrouw was helderziend. In een tentje kon je een consult bij haar komen doen. Mijn nichtje en ik slopen naar het tentje, waar we een kiertje in het zeil ontdekte en stiekem naar binnen gluurde. Daar stond inderdaad een takkewijf; een vrouw, volgens mij groen geschminkt, met takken in d'r haar. Ze stond met haar handen voor het gezicht van een klant te zwaaien. We kregen de slappe lach en zijn toen weggehold. 

Dan het strand, gelegen aan een enorme boulevard met Spaanse allure. Er waren altijd windsurfers op het water, dat zo ondiep was dat je soms haast een kilometer moest lopen voordat het tot je middel stond. In de verte kon je de Afsluitdijk zien, waarachter de Waddenzee lag. Soms meende ik brak water te proeven. 

  Tegen de avond werden er mini-disco's georganiseerd, en voor de kleintjes was er Pinkie en Duimpie, die een toneelstukje opvoerden en altijd dezelfde liedjes zongen. Die liedjes kwam van een cd die altijd gedraaid werd bij activiteiten. Sommige nummers kan ik nog opdreunen: hé, kom op! De show gaat beginnen. Zorg dat je meedoet, leve de lol!

Als mijn ouders geen zin hadden om te koken werd er chinees besteld. Dat haalde we dan op met een motorbootje. Soms werd er vis meegebracht vanuit Urk. Dat werd dan gebakken en uitgedeeld. Als mijn ouders na een week het havengeld kwamen betalen werd er vaak korting gegeven door de havenmeester. 'Voor de lekkere vis.' zei ze dan. 

Later in de avond deden we vaak een kuiertje naar het Vuurtje, waar je de zon achter de Afsluitdijk kon zien zakken. Dan trokken we terug naar het kottertje, doken we in onze kooi waar we uit konden rusten van een dag Makkum, een dag zwemmen en lol maken.  

 

Jaren later, toen ik allang niet meer mee ging met de vakanties op het kottertje, waren mijn ouders aangemeerd in het haventje bij Makkum. Ik kwam ze een dagje opzoeken. Alles was nog hetzelfde; er zaten oude friezen te knauwen bij het havenkantoortje, de blauwe piramide stond nog steeds overeind, het witte strand was nog steeds gevuld door Duitsers, de papegaai leefde nog, Pinkie en Duimpie zongen nog steeds hetzelfde nummer en in het water van het Makkumer Diep kon je nog net zo lekker zwemmen als vroeger. Alleen de havenmeester was ouder geworden. Net als ik, vond ze.
's avonds zijn we gaan wandelen naar het vuurtje, waar we de zon achter de Afsluitdijk zagen zakken.

Ik doe mijn ogen open, nog steeds lig ik aan de dijk bij Urk, met de nieuwste Saskia Noort op mijn buik. Ik peins nog steeds over een vakantiebestemming. Dan toch maar Portugal?
  's avonds als ik een kuiertje over de haven doe, en de plankier op loop om naar het vuurtje te wandelen, loop ik langs allerlei bootjes. Af en toe gluur ik stiekem naar binnen. Het voelt allemaal zo bekend, dat bootjesleven. Een man en vrouw zitten naast elkaar achterop de boot, allebei met een puzzelboekje in de hand, een thermoskan met thee op een tafeltje. Een groepje jongeren slaan een balletje over het net op het strand. Een paar Duitse toeristen maken foto's van de Urker skyline. 

  Ik denk aan de vakanties die ik als kind in Makkum doorbracht. En met het oog op het corona-virus denk ik aan de onbepaalde bestemming waar ik de vakantie van dit jaar door ga brengen. 

Spanje of Portugal... ik ga net zo graag naar Makkum. 

 Met een beetje fantasie is Makkum net de Spaande Costa, maar dan wel in Friesland.