Doorgaan naar hoofdcontent

kort stukje: blauwe maandag

 Moed opbrengen om de laatste persconferentie te bekijken kon ik niet. Ik merkte aan mezelf dat ik coronamoe begon te worden. December ging nog wel. Dan heb je een kerstboom staan en heb je lichtjes hangen. Het helpt je de donkere maand door. Maar waar december nog zijn gezelligheid heeft is januari gewoonweg een nare, donkere rotmaand. Weg lichtjes, weg gezelligheid. 

Gezelligheid opzoeken heeft geen zin, want alles zit op slot. Alle spontaniteit is weg. Vorige week zondag nog hebben we een prachtige wandeling door Gaasterland gemaakt. Maar voor een kopje koffie na de tijd, dan geraak je in deze tijd toch al snel bij de McDonald’s. Het is je enige optie. Afgelopen weekend met vrienden; we wilden wat doen. We zijn het thuis zitten bui.
Nou, daar zaten we hoor, een mcKroket weg te happen in de auto.
Het was onze gezamenlijke hoogtepunt van de week.

De televisie is het enige aanbod van amusement. Ik kijk programma’s als nooit tevoren. Het heeft me veranderd in een zure tv-recensent. Op een avond, toen ik na de maaltijd de sociale media checkte, kwam plotseling het bericht dat in Washington DC het Capitoolgebouw bestormd werd door woedende Trump-supporters. In mijn hoofd zag ik bij OP1 meteen een tafel van bij elkaar geplukte Amerikadeskundigen zitten. Met aan het hoofd Maarten van Rossem.
Het klopte allemaal. En niet alleen bij OP1, maar overal. De hele avond. 
En toch blijf je kijken.  

Nog nooit heb ik zo intensief De Slimste Mens zitten kijken. Ik puzzel mee, vul de galerijen in, noem hardop de antwoorden.
‘Bauhaus!’ schreeuwde ik naar de teevee, toen een kandidaat niet snel genoeg op een bekende bouwstijl kwam. ‘HET IS BAUHAUS!!’.
Ik herken mezelf niet meer terug.

En dan de commercials: zit je in een stevige lockdown, wordt je in de decembermaand overspoeld met zoetsappige reclames waarin je families en vrienden gezellig met elkaar aan een kerstdiner ziet zitten. En jij zit daar, op de bank.
Het nieuwe jaar is begonnen, en hups, daar heb je de reisbureaus weer met hun tropische bestemmingen. Kijk eens hoe mooi het hier is, kom lekker genieten.
In die vele treurige ritjes naar de McDonald’s weet muziek nog enige troost te bieden. Zit je net lekker mee te zingen, hoor je plots Thierry Baudet uit je speaker schreeuwen dat je Nederland terug moet stemmen.
Terug van wat? Waar was Nederland heen al die tijd?
En dat op Radio2, van de NPO. Het door hem zo verachte mediakartel. Zet je de televisie aan zit hij bij OP1, zet je de radio aan zit hij in het STER-reclameblok.
Met het schuim op mijn tanden trap ik het gaspedaal in en woedend eet ik mijn hamburger.  

Genoeg geklaag. Een positief bijeffect van de afgelopen lockdowns is dat ik meer boeken heb gelezen dan dat ik van tevoren deed. Bij de plaatselijke boekhandel, om ze toch een beetje te steunen in deze moeilijke tijd, heb ik het boek ‘Wolfstijd’ van de Duitse auteur Harald Jähner besteld.  
Een boek over het Duitsland in de eerste jaren na de oorlog. Een land in puin, de mannen verslagen en gedesillusioneerd, de vrouwen alleen met hun kroost, stelend en scharrelend om te overleven.
Miljoenen mensen zwierven door Duitsland, verdreven uit hun woongebied, bevrijd uit concentratie- en krijgsgevangenenkampen.
Van de ene schok tuimel ik naar de andere schok. Ik lees over het geallieerde en rode leger, hoe die zich gedroegen tegenover de overgebleven vrouwen – en hoe ze in vele gevallen verkracht en misbruikt werden. Maar de vrouwen maakten er het beste van. Ze zochten plezier, dansten wat af, vreeën ook wat af overigens.
Het puin werd geruimd, het land werd met vallen en opstaan weer opgebouwd.

Een gedachte zwerft tussen het lezen door telkens in mijn hoofd.
Het kan altijd erger.
En: ooit zal het weer zijn zoals het was.

jmzwaan

Reacties

Populaire posts van deze blog

#53 Hompelvoet

In een van de eerste blogpost dit jaar schreef ik dat ik terug zou komen op wat ik vond van het boek De verworvenheden – of hoe je iemand wordt die ernaar verlangt op het eiland Hompelvoet te zijn. Het boek had ik voor mijn verjaardag gekregen en ik zag er naar uit om het te lezen, want ik had het ergens voorbij zien komen in een boekenrubriek en het had me nieuwsgierig gemaakt. En ondanks het mooie Engelse spreekwoord wat ik hier in het Nederlands zal tikken (want staak de verengelsing!), namelijk dat je een boek niet op zijn omslag moet beoordelen, trok dat kartonnen opdienblaadje me ontzettend aan. Ik had wat tijd nodig om over het boek na te denken. Dat doen weinig boeken. En de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik er nog steeds niet uit ben wat ik ervan vind. Maar ja, is ergens iets van vinden per se noodzakelijk? Wanneer heb je pas echt iets over iets te zeggen? Dat vraag ik me steeds meer af na het lezen van het boek. Tijdens het lezen van het boek raakte ik wat geërgerd

All-you-can-eat restaurant

All-you-can-eat restaurants zijn een fenomeen. Ze bestaan nog niet zo heel lang in Nederland. Niet in zulke getale als tegenwoordig tenminste. Het concept is van een all-you-can-eat restaurant is vrij simpel. Je betaalt een relatief goedkoop bedrag en voor een paar uur mag je je helemaal uitleven op buffetten en wokgerechten. Zo heb je hier in de buurt een bekend all-you-can-eat restaurant in Emmeloord en in Kampen. Voor wie het allemaal niet gek genoeg kan zijn er ook speciale indoorhotels waar het de hele dag door genieten geblazen is. Voor mijn werk (gehandicaptenzorg) ben ik tot driemaal toe naar zo’n hotel geweest. Leuk voor de doelgroep. Voor mij elke keer een uitje naar een totaal andere wereld. Het geldt als het hoogtepunt van het jaar. Afgelopen zaterdag was ik niet met werk, maar met vrienden, naar een wokrestaurant. Ook zo’n all-you-can-eat concept. Iemand uit de groep wilde graag uit eten en omdat het dure tijden zijn, zochten we iets waar iedereen eten kon, maar wat even

#42 tips voor je leesuitdaging

In navolging van een eerdere blogpost wil ik graag iets rechtzetten. Een readingchallenge, ik blijf zelf liever spreken van een leesuitdaging, is lang zo´n gek idee nog niet. Het is juist leuk en goed om jezelf een doel te stellen. En als je van nature geen lezer bent, maar er toch graag mee wil beginnen, dan is een uitdaging een hele mooie manier. Heb je ook als voornemen meer te gaan lezen? Begin dan met de onderstaande tips. Tip 1: zoek niet meteen boeken uit die 'je gelezen moet hebben’. Mensen die wat vaker een boek lezen kunnen soms dolenthousiast zijn wanneer ze net een goed boek uit hebben. Maar dat zijn mensen die vaak hun portie al gehad hebben en op zoek zijn naar hogere literatuur. Van die dikke pillen in romanvorm waarin de hoofdpersoon een diepgeworteld conflict met zichzelf ervaart en gebukt gaat onder de afwezigheid van een vaderfiguur ofzo. Saaai!  Lees gewoon lekker wat je interessant lijkt! Dat kunnen ook boeken zijn met kleine verhalen of een reisve