Zwaan leest: gezellige misdaad

 Don´t judge a book by its cover. Wie heeft die uitdrukking niet eens voorbij horen komen? Nu is het mij inmiddels twee keer overkomen dat het wél gebeurde. En het heeft me kennis doen maken met een voor mij geheel nieuw genre: cosy-crime. Grofweg vertaald: gezellige misdaad.

Het eerste boek dat ik tegenkwam was De moordclub (op donderdag) van de Britse schrijver Richard Osman. In het boek komen één keer per week een clubje bejaarden in een rustiek bejaardentehuis samen om zich te buigen over onopgeloste moordzaken uit het verleden. Totdat er een vastgoedontwikkelaar uit het nabijgelegen stadje wordt vermoord en de moordclub zich genoodzaakt voelt in actie te komen. Alles lijkt verbonden te zijn met hun eigen bejaardentehuis.

Het stropje doet het 'm

Het boek kijkt dus mee over de schouders van vier bejaarden en laat zich het beste omschrijven als een mengeling tussen Hendrik Groen en Baantjer – maar dan Brits. En dat is wat het zo heerlijk maakt om te lezen. Je waant je tijdens het lezen in het landelijke Zuid-Engeland en je raakt geïntrigeerd in de levens van de vier bejaarden. Het mysterie vouwt zich als een pakketje uiteen en blijft tot het laatste moment boeiend.

Het aantal sterren? Daar doe ik niet aan.

Het tweede boek is Tante Poldi en de Siciliaanse leeuwen. Dit boek pakte ik puur uit nieuwsgierigheid van de cover. Het zomergevoel spat er van af. Net als van het verhaal overigens.
  De eigenzinnige Beierse Tante Poldi besluit op haar zestigste verjaardag naar Sicilië te verhuizen om zich ‘beschaafd dood te drinken en naar de zee te kijken’. Teleurgesteld door het leven heeft ze besloten om haar laatste levensjaren nog enigszins zonnig door te brengen. Maar dan verdwijnt op een dag haar tuinman Valentino. Zou hij in handen zijn gevallen van de maffia? Tante Poldi besluit haar eigen onderzoek te starten en stuit op rechercheur Montana, die niet wil dat ze zich met zijn onderzoek bemoeid. Maar Tante Poldi laat zich niet kisten.

Het toeval wilde dat niet lang nadat ik dit boek in handen kreeg een vakantie naar Sicilië boekte. Daarom besloot ik het boek een tijdje op de boekenplank te laten wachten totdat ik zelf op Sicilië was, wat het extra leuk maakte om te lezen.

Het verhaal wordt verteld door de ogen van tante’s Poldi Neef, die eens per maand van München naar Sicilië afreist om te werken aan zijn debuutroman en meteen een oogje in het zeil te houden bij zijn tante.
   Verder komt Sicilië in al haar glorie voorbij: de broeierige steden, de temperamentvolle bewoners en het chaotische verkeer. In het boek doet de neef de uitspraak dat Sicilianen remmen als een teken van zwakte zien. En, dat kan ik je vertellen, is daadwerkelijk zo.

Dat de hoofdpersonen zowel Duits als Siciliaans zijn is geen toeval. De schrijver, Mario Giordano, werd als zoon van Italiaanse immigranten geboren in München en verenigd in dit boek zijn beide afkomsten. 

Wat opvalt: beide auteurs zijn van Europese afkomst. En hoewel het dus een typisch Europees genre is, zijn er nog nog geen Nederlandse auteurs die misdaadthrillers wisten te vermengen met een 'gezellige' roman. Misschien dat ons begrip van gezelligheid er nog niet rijp voor is. Ik ben in ieder geval fan.