#61 de hoge bergen van Portugal

Als je blogt over de Hebbanchallenge dien je ook te bloggen over de boeken die je leest, vind je ook niet?

Dit boek gleed mijn handen door en vanwege de cover en de titel besloot ik hem mee te nemen. Nu had ik nog nooit van Yann Martel gehoord, hij schijnt Life of Pi geschreven te hebben en op de achterkaft wordt hij een meesterverteller genoemd. Nou, dat belooft wat!

Het boek verteld over de levens van drie mannen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, maar waar toch een rode draad doorheen loopt. Het boek telt maar drie hoofdstukken. Eigenlijk zijn het drie korte novelles. Maar wat is dan die rode draad?

Thuisloos

Als de jonge Tomás aan het begin van de vorige eeuw in het archief van Lissabon een dagboekje vindt van een zekere pater, die het heeft over een artefact wat de kerk op zijn kop zal zetten (vrees niet, het wordt geen Dan Brown en bovendien schrijft Martel beter) besluit hij op zoek te gaan naar het voorwerp. Zijn zoektocht leidt hem naar de hoge bergen van Portugal en om daar te komen leent zijn oom hem een spiksplinternieuw soort vervoersmiddel: één van de eerste automobielen.
   Hoe Tomás met de auto omgaat en hoe de mensen in Lissabon – en zeker op het platteland – reageren is kostelijk om te lezen. Maar waarom leent zijn oom eigenlijk zijn kostbare bezit uit aan zijn neef? En waarom wil hij per se opzoek naar dat artefact? Het antwoord daarop valt samen met de reden waarom Tomás achterwaarts lopend door het leven gaat.

Thuiswaarts

Het tweede hoofdstuk speelt zich af op oudjaarsavond van 1938. Patholoog Eusebio zit in zijn werkkamer bezig met een autopsie als hij bezoek krijgt van zijn diepgelovige vrouw Maria. Die begint een relaas waarom verhalen belangrijk zijn en wat de overeenkomsten zijn tussen de vier evangeliën en het werk van Agatha Christie. Waar het vorige hoofdstuk nog wel luchtig en humoristisch was, wordt het hier een beetje droog. Maar dan, als zijn vrouw is verdwenen en een nieuwe bezoekster zich aandient, begint Martel ineens een partij magisch realisme te bedrijven.
   Dat is helemaal niet erg, ik begreep wat Martel er wilde mee zeggen, maar het slaat de toon van het boek een beetje door de war. En daarna blijf je je afvragen wat waar is en niet waar.

Thuis

De Canadese senaat Peter Tovy redt, niet lang na het overlijden van zijn vrouw, een chimpansee uit een dierenverblijf. Het betekent een einde van zijn bestaande leven in Canada en een nieuwe start in het land van zijn ouders: Portugal. Tsja, meer kan ik niet over vertellen zonder alles weg te geven, behalve dan dat blijkt hoezeer de levens van de mannen verbonden zijn.

Ach, het was een leuk boek om te lezen. Al valt het boek lastig te classificeren: is het nu een reisverslag? Is het een magisch realistische droom? Is het een biologisch onderzoek? Het zijn vooral drie verhalen die allen bijzonder prettig zijn opgeschreven. Bovendien zit het vol met mooie zinnen en observaties over het leven zelf. Ja, daar moet je voor in de stemming zijn, maar hebben we allemaal niet eens zo’n bui?

Wat ik nog kan verklappen over die rode draad: verlies, religie, Portugal en chimpansees.

En nog de volgende zin die bleef hangen: we zijn opgeklommen apen, geen gevallen engelen.

Misschien is dat ook wel de manier om het boek samen te vatten. Goed, het klinkt misschien een beetje acradabra, maar als je eenmaal het boek gelezen hebt zul je begrijpen wat ik bedoel.