Afgelopen najaar besloot ik mezelf een draadloze koptelefoon cadeau te doen. Omdat ik tijdens het huishouden wel wat afleiding kon gebruiken in de vorm van podcasts en muziek, zo hou je het nog tenminste dragelijk, ging ik op zoek naar een koptelefoon die je aan kunt sluiten op je telefoon. Podcast aan en knallen maar. Zo wordt stofzuigen iets om naar uit te zien!
Nu had ik al begrepen dat die van JBL wel van aardige
kwaliteit zijn. En inderdaad zeg, wat klinkt alles beter door zo’n ding! Ik
hoor sindsdien telkens iets nieuws bij muziek die ik al tijden luister.
Nu heb ik ooit een lijstje opgesomd met redenen om te gaan
lezen, en één reden daarvan is dat het je inbeeldingsvermogen prikkelt. En bij
muziek werkt dat eigenlijk net zo, kom ik steeds meer achter.
Zo luisterde ik laatst wat filmmuziek. Dat komt zo: in mijn
auto heb ik een verzameling cd’tjes die ik luister als de radio me niet bevalt.
Op weg naar huis drukte ik de cd-knop in. En daar klonk opeens de mars van Star
Wars door de speakers (ja, ik heb een Star Wars CD – een impulsaankoop van een
nachtelijk bezoekje aan een webwinkel). Daar schaam ik me niet voor, sterker
nog: ik kan het iedereen aanraden. Autorijden wordt er leuker van.
Maar goed, dankzij dat opgewekte deuntje zocht ik tijdens de
afwas de filmmuziek weer op. The Jedi Steps and Finale, om precies te
zijn. Een fijne track, omdat alle muziekthema’s van de film even voorbijkomen. Rey’s
theme bijvoorbeeld, één van de meest onderschatte stukjes filmmuziek. Maar toen kwam het thema van de schurk uit de film. Hé verrek, dacht ik. Dat lijkt
wel een dreigende onweerslucht die eraan komt. Een onweerswolk die broeit en op
een zeker moment tot ontlading komt. Dat past ontzettend goed bij het karakter!
Zo had ik dat eerder nog niet gehoord.
Bij klassieke muziek geldt dat net zo. Ik heb me ooit laten
vertellen dat klassieke muziek altijd een verhaal probeert te vertellen. Verder
heb ik daar weinig verstand van hoor, en ik luister nauwelijks klassiek.
Behalve dan het album I don’t
like classical music, but I really like this! op Spotify. Daar tref
je onder andere het nummer Flight of the Bumblebee. Daarvan is het wel
duidelijk dat het een zwerm bijen symboliseert, maar toch krijg je de neiging
om flink om je heen te meppen.
Dat album heeft trouwens ook genoeg afgrijselijke muziek dat
niet om aan te horen is. Vreselijk, dat hoge gejengel. Maar zo nu en dan, als
de stemming zich ervoor leent, druk ik op afspelen. Het eerste nummer is altijd
Sonnenaufgang, wat je vast wel kent van die bekende Kubrick film. Je ziet
gewoon de eerste zonnestralen over het landschap glijden en de zon zichzelf
opwerken totdat hij eindelijk zijn plaats aan de hemel gevonden heeft. Na
afloop van dat nummer kun je niets anders denken dan: dat heeft ie toch maar
weer mooi geflikt, die zon.
Wat ik maar zeggen wil: luister af en toe eens instrumentale
muziek! En prikkel lekker dat inbeeldingsvermogen van je! Het wordt er echt
leuker op!
Overigens, de cover van dat album is één van de mooiste die
ik ooit heb gezien.
Reacties
Een reactie posten