Heerlijk he, langzaam druppelt binnen wat er nu echt gebeurd is in Malmö.
Joost Klein werd gediskwalificeerd omdat hij een ‘dreigende
beweging’ gemaakt zou hebben richting een medewerkster. Bij die dreigende
beweging, wordt nu gezegd, zou er een camera uit handen geslagen zijn. Tsja,
dat is niet netjes. Daarbij was volgens omstanders Joost Klein ‘behoorlijk
agressief’.
Volgens Cornald Maas zou het incident juist ontzettend
meevallen. De AVROTROS-baas stelt dat er niemand is aangeraakt en de NPO briest
nog steeds na: diskwalificatie was buitenproportioneel. Waar zat 'm die agressie
dan toch in?
Beatrice de Graaf stelde op X dat het eigenlijk wel interessant
was hoe buitenlandse media over het incident berichten. Hier was men vooral
boos omdat Kleins gedrag heus wel meeviel. Het buitenspel zetten van de artiest
was overtrokken. Maar een Duitse krant kopte dat het incident vooral het gevolg
was van het ‘falen van een artiest om het hoofd koel te houden’. Ze wilde maar
zeggen: wat wij ervan vinden zegt niets over hoe er in het buitenland naar
gekeken wordt. Ook Sander Schimmelpenninck was er vanochtend al vroeg bij om op
eigen wijze de lezer een spiegel voor te houden: ‘maar wat Nederlanders leuk
vinden, vindt vrijwel niemand buiten Nederland leuk’. En: ‘consequent verwarren
wij brutaliteit met assertiviteit of zelfs humor’.
Daar zit wat in. De Nederlander wordt gevreesd en geprezen
voor zijn directheid. We houden niet zo van beleefdheidsvormen die de ongemakkelijke
waarheden verhullen, dat is maar tijdsverspilling. We zeggen liever meteen waar
het voor staat. Dan is het maar helder. Buitenlanders die voor het eerst met Nederlanders
hier in aanraking komen, zijn vaak geschokt door de directe omgangsvorm. Maar
ze gaan het na verloop van tijd ook wel waarderen, hoor je vaak, je weet zo tenminste wat je aan
iemand hebt.
Directheid kan dus zeker positief werken. En velen zien het
als een deugd. Alleen verwarren we directheid helaas vaak met lompheid en onbeschoftheid,
en soms zelfs met passief-agressiviteit. Het is niet voor niets dat het aantal
meldingen van verbale agressie of intimidatie op straat of op de werkvloer
alsmaar toeneemt. Als je het maar vaak genoeg meemaakt, ga je het op ten duur
gewoon vinden. Maar dat is het niet.
Laatst vroeg ik aan een oud-collega hoe het ging op werk. Mijn baan in de zorg stopte in een tijd waarin een bewoner agressief gedrag liet zien. Er hadden een paar incidenten voorgedaan, vertelde ze, en het gedrag leek steeds agressiever te worden. Ik schrok van de voorbeelden die ze gaf, maar de oud-collega haalde haar schouders op. ‘Zo is het nu eenmaal, het hoort erbij’. Later bedacht ik me dat het zoveel indruk maakte omdat ik er nu van een afstandje naar kijken kan. Zou ik er nog in zitten zou ik waarschijnlijk ook mijn schouders hebben opgehaald.
Overigens deed de tweet van Beatrice de Graaf me denken aan
een filmpje van Bart de Pau, een enthousiaste youtuber die buitenlanders en
nieuwkomers helpt de Nederlandse taal te leren. In een reeks van filmpjes waar
‘de Nederlander’ onder de loep genomen wordt, komt ook het onderwerp directheid
aan bod. Mét duiding van Herman Pleij! Mag ik even een spotje op Herman Pleij richten?
Geweldige man.
Kijk de video lekker zelf:
Reacties
Een reactie posten