#107 we love directheid

Heerlijk he, langzaam druppelt binnen wat er nu echt gebeurd is in Malmö.

Joost Klein werd gediskwalificeerd omdat hij een ‘dreigende beweging’ gemaakt zou hebben richting een medewerkster. Bij die dreigende beweging, wordt nu gezegd, zou er een camera uit handen geslagen zijn. Tsja, dat is niet netjes. Daarbij was volgens omstanders Joost Klein ‘behoorlijk agressief’.

Volgens Cornald Maas zou het incident juist ontzettend meevallen. De AVROTROS-baas stelt dat er niemand is aangeraakt en de NPO briest nog steeds na: diskwalificatie was buitenproportioneel. Waar zat 'm die agressie dan toch in?

Beatrice de Graaf stelde op X dat het eigenlijk wel interessant was hoe buitenlandse media over het incident berichten. Hier was men vooral boos omdat Kleins gedrag heus wel meeviel. Het buitenspel zetten van de artiest was overtrokken. Maar een Duitse krant kopte dat het incident vooral het gevolg was van het ‘falen van een artiest om het hoofd koel te houden’. Ze wilde maar zeggen: wat wij ervan vinden zegt niets over hoe er in het buitenland naar gekeken wordt. Ook Sander Schimmelpenninck was er vanochtend al vroeg bij om op eigen wijze de lezer een spiegel voor te houden: ‘maar wat Nederlanders leuk vinden, vindt vrijwel niemand buiten Nederland leuk’. En: ‘consequent verwarren wij brutaliteit met assertiviteit of zelfs humor’.

Daar zit wat in. De Nederlander wordt gevreesd en geprezen voor zijn directheid. We houden niet zo van beleefdheidsvormen die de ongemakkelijke waarheden verhullen, dat is maar tijdsverspilling. We zeggen liever meteen waar het voor staat. Dan is het maar helder. Buitenlanders die voor het eerst met Nederlanders hier in aanraking komen, zijn vaak geschokt door de directe omgangsvorm. Maar ze gaan het na verloop van tijd ook wel waarderen, hoor je vaak, je weet zo tenminste wat je aan iemand hebt.

Directheid kan dus zeker positief werken. En velen zien het als een deugd. Alleen verwarren we directheid helaas vaak met lompheid en onbeschoftheid, en soms zelfs met passief-agressiviteit. Het is niet voor niets dat het aantal meldingen van verbale agressie of intimidatie op straat of op de werkvloer alsmaar toeneemt. Als je het maar vaak genoeg meemaakt, ga je het op ten duur gewoon vinden. Maar dat is het niet.

Laatst vroeg ik aan een oud-collega hoe het ging op werk. Mijn baan in de zorg stopte in een tijd waarin een bewoner agressief gedrag liet zien. Er hadden een paar incidenten voorgedaan, vertelde ze, en het gedrag leek steeds agressiever te worden. Ik schrok van de voorbeelden die ze gaf, maar de oud-collega haalde haar schouders op. ‘Zo is het nu eenmaal, het hoort erbij’. Later bedacht ik me dat het zoveel indruk maakte omdat ik er nu van een afstandje naar kijken kan. Zou ik er nog in zitten zou ik waarschijnlijk ook mijn schouders hebben opgehaald.

Overigens deed de tweet van Beatrice de Graaf me denken aan een filmpje van Bart de Pau, een enthousiaste youtuber die buitenlanders en nieuwkomers helpt de Nederlandse taal te leren. In een reeks van filmpjes waar ‘de Nederlander’ onder de loep genomen wordt, komt ook het onderwerp directheid aan bod. Mét duiding van Herman Pleij! Mag ik even een spotje op Herman Pleij richten? Geweldige man.

Kijk de video lekker zelf: