Doorgaan naar hoofdcontent

#107 we love directheid

Heerlijk he, langzaam druppelt binnen wat er nu echt gebeurd is in Malmö.

Joost Klein werd gediskwalificeerd omdat hij een ‘dreigende beweging’ gemaakt zou hebben richting een medewerkster. Bij die dreigende beweging, wordt nu gezegd, zou er een camera uit handen geslagen zijn. Tsja, dat is niet netjes. Daarbij was volgens omstanders Joost Klein ‘behoorlijk agressief’.

Volgens Cornald Maas zou het incident juist ontzettend meevallen. De AVROTROS-baas stelt dat er niemand is aangeraakt en de NPO briest nog steeds na: diskwalificatie was buitenproportioneel. Waar zat 'm die agressie dan toch in?

Beatrice de Graaf stelde op X dat het eigenlijk wel interessant was hoe buitenlandse media over het incident berichten. Hier was men vooral boos omdat Kleins gedrag heus wel meeviel. Het buitenspel zetten van de artiest was overtrokken. Maar een Duitse krant kopte dat het incident vooral het gevolg was van het ‘falen van een artiest om het hoofd koel te houden’. Ze wilde maar zeggen: wat wij ervan vinden zegt niets over hoe er in het buitenland naar gekeken wordt. Ook Sander Schimmelpenninck was er vanochtend al vroeg bij om op eigen wijze de lezer een spiegel voor te houden: ‘maar wat Nederlanders leuk vinden, vindt vrijwel niemand buiten Nederland leuk’. En: ‘consequent verwarren wij brutaliteit met assertiviteit of zelfs humor’.

Daar zit wat in. De Nederlander wordt gevreesd en geprezen voor zijn directheid. We houden niet zo van beleefdheidsvormen die de ongemakkelijke waarheden verhullen, dat is maar tijdsverspilling. We zeggen liever meteen waar het voor staat. Dan is het maar helder. Buitenlanders die voor het eerst met Nederlanders hier in aanraking komen, zijn vaak geschokt door de directe omgangsvorm. Maar ze gaan het na verloop van tijd ook wel waarderen, hoor je vaak, je weet zo tenminste wat je aan iemand hebt.

Directheid kan dus zeker positief werken. En velen zien het als een deugd. Alleen verwarren we directheid helaas vaak met lompheid en onbeschoftheid, en soms zelfs met passief-agressiviteit. Het is niet voor niets dat het aantal meldingen van verbale agressie of intimidatie op straat of op de werkvloer alsmaar toeneemt. Als je het maar vaak genoeg meemaakt, ga je het op ten duur gewoon vinden. Maar dat is het niet.

Laatst vroeg ik aan een oud-collega hoe het ging op werk. Mijn baan in de zorg stopte in een tijd waarin een bewoner agressief gedrag liet zien. Er hadden een paar incidenten voorgedaan, vertelde ze, en het gedrag leek steeds agressiever te worden. Ik schrok van de voorbeelden die ze gaf, maar de oud-collega haalde haar schouders op. ‘Zo is het nu eenmaal, het hoort erbij’. Later bedacht ik me dat het zoveel indruk maakte omdat ik er nu van een afstandje naar kijken kan. Zou ik er nog in zitten zou ik waarschijnlijk ook mijn schouders hebben opgehaald.

Overigens deed de tweet van Beatrice de Graaf me denken aan een filmpje van Bart de Pau, een enthousiaste youtuber die buitenlanders en nieuwkomers helpt de Nederlandse taal te leren. In een reeks van filmpjes waar ‘de Nederlander’ onder de loep genomen wordt, komt ook het onderwerp directheid aan bod. Mét duiding van Herman Pleij! Mag ik even een spotje op Herman Pleij richten? Geweldige man.

Kijk de video lekker zelf:



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen

#149 Ranking De Efteling

Na 29 jaren in dit leven heb ik afgelopen week De Efteling mogen bezoeken. Wat een ervaring. Wat een vreugde. Een lichtpuntje in deze donkere dagen. Een goede vriend nam me mee omdat hij niet kon geloven dat ik er nog nimmer was geweest, daarbij keek hij met medelijden uit zijn ogen. Omdat het de Winterefteling betrof en het relatief rustig was in het park, konden we bijna alle attracties bezoeken. En die ga je dan toch vergelijken met elkaar. Hieronder een ranglijst van de bezochte attracties. Fata Morgana Neerlands Pirates of the Caribbean , maar dan met Midden-Oosters/Arabisch thema. Geweldig, kan niet anders zeggen. Aankleding is goed, muziek is goed, sfeer is goed. De animatronics zijn een beetje gedateerd, maar goed, dat is juist de charme. De attractie gaat evengoed ook al een goede 45 jaar mee. Die enorme Djinn is indrukwekkend en in het laatste gedeelte waan je je echt in Indiana Jones and the Tempel of Doom . Dit is pret zoals je die in een pretpark beleven wilt. 9/10 D...
Een reactie posten
Meer lezen