#118 VAK K

Bijna iedereen zal het volgende wel hebben meegemaakt in hun leven: plotseling was je te oud om met je ouders mee te gaan op vakantie. Of in ieder geval voelde je jezelf te oud daarvoor. Na wat aarzeling van je ouders kreeg je toch het voordeel van de twijfel. Je mocht thuisblijven, maar er waren wel regels. Gewoon naar je vakantiebaantje, geen feestjes en de terugkomst zou zijn in een schoon en opgeruimd huis.

Dit zijn de momenten waarop je ontdekt wat een huishouden runnen allemaal behelst. Je komt erachter dat boodschappen doen toch best veel geld kost, dat er na elke maaltijd een afwas gedaan moet worden en wanneer je je kleren fris wilt houden je toch maar eens moet uitvogelen hoe de wasmachine werkt. Ineens ben je zelf het hoofd des huizes. En dat vraagt een zekere verantwoordelijkheid. Eén van de eerste stappen in dat gekke proces wat volwassen worden heet.

Het bovenstaande beeld kwam in me op toen ik me donderdagavond liet bijpraten over de derde dag van het nieuwe kabinet. Oei, oei, oei, wat heeft het geknetterd en gerommeld in die kamer.

De partij die – op een kort moment na – bijna 20 jaar lang in de oppositie heeft gezeten, moet nog leren dat ze nu een coalitiepartij zijn. Dat ze verantwoordelijk zijn voor wat er in de kamer en de rest van Nederland speelt. Het helpt niet als je dan nog steeds met het chagrijn op je smoel staat te schelden en verdachtmakingen uit. Het helpt al helemaal niet als je tijdens een debat tweets de wereld in slingert waarmee je iemand wijst op uitspraken van 15 jaar geleden om diegene verdacht te maken. Ik heb het over die bewuste Femke-Halsema-is-kritisch-over-hoofdoeken-tweet. De vicepremier Hagema (PVV) bewees daarmee dat ze nog steeds in haar politieke pubertijd zit. Pesten zal nu toch echt verleden tijd moeten zijn, ze heeft nu de PVV heeft nu een verantwoordelijkheid, gedraag je dan als een volwassen kamerlid. Nadat ze erop aangesproken was door Schoof (och, die arme, arme man) zat ze erbij als, inderdaad, een terechtgewezen puber.

Dan nog die Dick Schoof die Esmal Lahlah, het enige kamerlid met een hoofdoekje, in de ogen moet kijken en moet zeggen dat ze welkom is. Als zoiets nodig is, dan bewijst dat dat er iets niet helemaal lekker zit. Ik ken Lahlah verder niet, ben niet op de hoogte van haar politieke loopbaan, maar kom op: ze spreekt net zo Brabants als Frank Lammers en wist haar punt goed te verwoorden. Daar hoop ik eigenlijk wel meer van te zien.  

En wat naar voren kwam deze week: de vier coalitiepartijen zijn allerminst gelukkig met elkaar. Over de inhoud van het akkoord heeft het nauwelijks gegaan. Op de (terechte) kritische vragen van de oppositie konden ze geen eenduidig antwoord of verklaring geven. Dat lieten ze over aan Dick Schoof (arme ziel, ik zeg het nog maar een keer), en die kon het gewoonweg niet goed doen. Hoe kun je zeggen dat je er voor alle Nederlanders bent als je een club moet verdedigen die dat niet willen zijn? Hoe vriendelijk hij dat poogde te doen: het lukte niet. Wie wel? 

Nu ze de oppas hebben op het huis, moeten de pubers leren hun verantwoordelijkheid te nemen. Maar van 20 jaar lang chagrijn, schelden en tieren en verdachtmakingen uiten neem je niet zo snel afscheid. Het zou de PVV sieren als ze dat toch doen. Het is de enige manier om te laten zien dat ze een partij zijn waarmee te regeren valt en voor hunzelf de enige manier om de gemaakte kiezersbeloftes waar te maken. 

En: pas als je weet hoe de wasmachine werkt kom je van die stinkende bruine vlek af. 

Zover zijn ze nog lang niet. Voor de vier partijen valt er nog veel te leren. Het is maar goed dat de buren, Bikker en Bontenbal, zo nu en dan over de schutting leunen en vragen of het wat stiller kan.