Doorgaan naar hoofdcontent

#118 VAK K

Bijna iedereen zal het volgende wel hebben meegemaakt in hun leven: plotseling was je te oud om met je ouders mee te gaan op vakantie. Of in ieder geval voelde je jezelf te oud daarvoor. Na wat aarzeling van je ouders kreeg je toch het voordeel van de twijfel. Je mocht thuisblijven, maar er waren wel regels. Gewoon naar je vakantiebaantje, geen feestjes en de terugkomst zou zijn in een schoon en opgeruimd huis.

Dit zijn de momenten waarop je ontdekt wat een huishouden runnen allemaal behelst. Je komt erachter dat boodschappen doen toch best veel geld kost, dat er na elke maaltijd een afwas gedaan moet worden en wanneer je je kleren fris wilt houden je toch maar eens moet uitvogelen hoe de wasmachine werkt. Ineens ben je zelf het hoofd des huizes. En dat vraagt een zekere verantwoordelijkheid. Eén van de eerste stappen in dat gekke proces wat volwassen worden heet.

Het bovenstaande beeld kwam in me op toen ik me donderdagavond liet bijpraten over de derde dag van het nieuwe kabinet. Oei, oei, oei, wat heeft het geknetterd en gerommeld in die kamer.

De partij die – op een kort moment na – bijna 20 jaar lang in de oppositie heeft gezeten, moet nog leren dat ze nu een coalitiepartij zijn. Dat ze verantwoordelijk zijn voor wat er in de kamer en de rest van Nederland speelt. Het helpt niet als je dan nog steeds met het chagrijn op je smoel staat te schelden en verdachtmakingen uit. Het helpt al helemaal niet als je tijdens een debat tweets de wereld in slingert waarmee je iemand wijst op uitspraken van 15 jaar geleden om diegene verdacht te maken. Ik heb het over die bewuste Femke-Halsema-is-kritisch-over-hoofdoeken-tweet. De vicepremier Hagema (PVV) bewees daarmee dat ze nog steeds in haar politieke pubertijd zit. Pesten zal nu toch echt verleden tijd moeten zijn, ze heeft nu de PVV heeft nu een verantwoordelijkheid, gedraag je dan als een volwassen kamerlid. Nadat ze erop aangesproken was door Schoof (och, die arme, arme man) zat ze erbij als, inderdaad, een terechtgewezen puber.

Dan nog die Dick Schoof die Esmal Lahlah, het enige kamerlid met een hoofdoekje, in de ogen moet kijken en moet zeggen dat ze welkom is. Als zoiets nodig is, dan bewijst dat dat er iets niet helemaal lekker zit. Ik ken Lahlah verder niet, ben niet op de hoogte van haar politieke loopbaan, maar kom op: ze spreekt net zo Brabants als Frank Lammers en wist haar punt goed te verwoorden. Daar hoop ik eigenlijk wel meer van te zien.  

En wat naar voren kwam deze week: de vier coalitiepartijen zijn allerminst gelukkig met elkaar. Over de inhoud van het akkoord heeft het nauwelijks gegaan. Op de (terechte) kritische vragen van de oppositie konden ze geen eenduidig antwoord of verklaring geven. Dat lieten ze over aan Dick Schoof (arme ziel, ik zeg het nog maar een keer), en die kon het gewoonweg niet goed doen. Hoe kun je zeggen dat je er voor alle Nederlanders bent als je een club moet verdedigen die dat niet willen zijn? Hoe vriendelijk hij dat poogde te doen: het lukte niet. Wie wel? 

Nu ze de oppas hebben op het huis, moeten de pubers leren hun verantwoordelijkheid te nemen. Maar van 20 jaar lang chagrijn, schelden en tieren en verdachtmakingen uiten neem je niet zo snel afscheid. Het zou de PVV sieren als ze dat toch doen. Het is de enige manier om te laten zien dat ze een partij zijn waarmee te regeren valt en voor hunzelf de enige manier om de gemaakte kiezersbeloftes waar te maken. 

En: pas als je weet hoe de wasmachine werkt kom je van die stinkende bruine vlek af. 

Zover zijn ze nog lang niet. Voor de vier partijen valt er nog veel te leren. Het is maar goed dat de buren, Bikker en Bontenbal, zo nu en dan over de schutting leunen en vragen of het wat stiller kan. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#112 terug Europa in

In Europa – proloog Als ik de vraag zou krijgen welk boek hét beste geschiedenisboek ooit is, zou ik meteen naar de boekenkast lopen om er een dikke pil uit te pakken. Er bestaan zoveel mooie, goede en interessante geschiedenisboeken (en stripboeken), maar ééntje steekt daar toch wel echt met kop en schouders bovenuit. En het is dit jaar 20 jaar geleden dat het boek uitgebracht werd. Het beste geschiedenisboek ooit blijft, in mijn optiek, In Europa van Geert Mak. Europese Steinbeck Geert Mak is geen historicus, zoals hij dat zelf vaak op bescheiden toon benadrukt. Hij is een journalist. Maar dat juist die twee dingen, journalistiek en geschiedkunde, bijzonder goed samengaan, heeft Mak met zijn In Europa bewezen. Er is geen ander boek als dit boek. Het zijn twee reizen die Mak hier maakt: eentje door het Europa van 1999 en eentje door die hele akelige, spannende, bewonderingswaardige en dynamische twintigste eeuw. Hij liet zich er voor inspireren door John Steinbeck, een Amerika

#53 Hompelvoet

In een van de eerste blogpost dit jaar schreef ik dat ik terug zou komen op wat ik vond van het boek De verworvenheden – of hoe je iemand wordt die ernaar verlangt op het eiland Hompelvoet te zijn. Het boek had ik voor mijn verjaardag gekregen en ik zag er naar uit om het te lezen, want ik had het ergens voorbij zien komen in een boekenrubriek en het had me nieuwsgierig gemaakt. En ondanks het mooie Engelse spreekwoord wat ik hier in het Nederlands zal tikken (want staak de verengelsing!), namelijk dat je een boek niet op zijn omslag moet beoordelen, trok dat kartonnen opdienblaadje me ontzettend aan. Ik had wat tijd nodig om over het boek na te denken. Dat doen weinig boeken. En de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik er nog steeds niet uit ben wat ik ervan vind. Maar ja, is ergens iets van vinden per se noodzakelijk? Wanneer heb je pas echt iets over iets te zeggen? Dat vraag ik me steeds meer af na het lezen van het boek. Tijdens het lezen van het boek raakte ik wat geërgerd

#117 kwartaalrapportage II

Zitten we zomaar alweer op de helft, wat gaat het toch allemaal akelig vlug he. Het tweede kwartaal zit er op, dus is het weer tijd voor een kwartaalrapportage. Hieronder de boeken die ik afgelopen maanden gelezen heb. Misschien zit er een leuk boek voor je tussen, misschien ook niet. Kijk maar. Het Dolhuis – Boudewijn Buch Ach, die malle Buch met zijn verzamelwoede en eilandenfascinatie. Boudewijn Buch was overal in geïnteresseerd en kon daar smakelijk over vertellen. Soms iets té smakelijk, want na zijn overlijden kwam naar boven dat hij zijn bijzondere levensverhaal vakkundig aan elkaar had gefantaseerd. Zo blijkt de kleine blonde dood , het kind van een bevriend stel die hij laat overlijden in één van zijn bestverkochte romans, gewoon nog rond te wandelen op onze aardkloot. Al die diploma’s en deftige titeltjes heeft hij zichzelf op de borst gespeld en dat botje van een uitgestorven Dodo was eigenlijk afkomstig van een doodgewone kip. Enfin, als je er maar mooi over vertellen k