Doorgaan naar hoofdcontent

#119 laatste woorden

Hij had net de lunch achter de kiezen, die wat zwaar was gevallen. Om even uit te buiken besloot hij naar een vertrek boven te gaan. Net toen hij de trap op wilde klimmen dook vanachter een pilaar een radicaal tevoorschijn. Die trok zijn pistool en maakte met een paar schoten een einde aan het leven van Willem van Oranje. Vandaag precies 440 jaar geleden.

De Vader des Vaderlands viel neer, greep naar zijn hart en wierp zijn blik op de hemel. Met een van zijn laatste resten adem sprak hij de volgende woorden: Mon Dieu, ayez pitié de mon âme… Mon Dieu, ayez pitié de ce pauvre peuple (Mijn Heer, wees mijn ziel genadig… Mijn Heer, ontferm u over dit arme volk).

Dat klopt. Willem van Oranje, de stamvader van ons koninklijk huis en geboren Duitser, sprak Frans.

Het moet trouwens een gek gezicht zijn geweest voor Willem, in die laatste seconden van zijn leven. Plotseling staat er een figuur voor je neus met in zijn handen twee pistolen, maar aan zijn armen twee zwembandjes. Het was deel van het ontsnappingsplan van Balthasar Gerards. Na de moord zou hij de tuin invluchten en in de gracht springen, om zich zo uit de voeten te maken voor de bewakers. Het lukte niet, hij werd in zijn kraag gevat en stierf een gruwelijke marteldood.

Een aantal jaar geleden heeft er nog serieus onderzoek plaatsgevonden of Willem door de wonden nog wel in staat was zijn laatste woorden te zeggen. Het antwoord daarop bleef een beetje in het midden. Maar recent bleek uit onderzoek dat hij het vooraf al vast had laten leggen bij zijn griffier. Gewoon een PR-stuntje. Het zou de opstand een duwtje in de rug geven.

Toch zijn het de bekendste laatste woorden uit de Nederlandse geschiedenis geworden. Ook al durf ik te wedden dat hij ze nooit heeft uitgesproken.

Zijn laatste woorden waren, naar alle waarschijnlijkheid: ‘aaargghhhgglll’.



Reacties

Populaire posts van deze blog

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...