Doorgaan naar hoofdcontent

#119 laatste woorden

Hij had net de lunch achter de kiezen, die wat zwaar was gevallen. Om even uit te buiken besloot hij naar een vertrek boven te gaan. Net toen hij de trap op wilde klimmen dook vanachter een pilaar een radicaal tevoorschijn. Die trok zijn pistool en maakte met een paar schoten een einde aan het leven van Willem van Oranje. Vandaag precies 440 jaar geleden.

De Vader des Vaderlands viel neer, greep naar zijn hart en wierp zijn blik op de hemel. Met een van zijn laatste resten adem sprak hij de volgende woorden: Mon Dieu, ayez pitié de mon âme… Mon Dieu, ayez pitié de ce pauvre peuple (Mijn Heer, wees mijn ziel genadig… Mijn Heer, ontferm u over dit arme volk).

Dat klopt. Willem van Oranje, de stamvader van ons koninklijk huis en geboren Duitser, sprak Frans.

Het moet trouwens een gek gezicht zijn geweest voor Willem, in die laatste seconden van zijn leven. Plotseling staat er een figuur voor je neus met in zijn handen twee pistolen, maar aan zijn armen twee zwembandjes. Het was deel van het ontsnappingsplan van Balthasar Gerards. Na de moord zou hij de tuin invluchten en in de gracht springen, om zich zo uit de voeten te maken voor de bewakers. Het lukte niet, hij werd in zijn kraag gevat en stierf een gruwelijke marteldood.

Een aantal jaar geleden heeft er nog serieus onderzoek plaatsgevonden of Willem door de wonden nog wel in staat was zijn laatste woorden te zeggen. Het antwoord daarop bleef een beetje in het midden. Maar recent bleek uit onderzoek dat hij het vooraf al vast had laten leggen bij zijn griffier. Gewoon een PR-stuntje. Het zou de opstand een duwtje in de rug geven.

Toch zijn het de bekendste laatste woorden uit de Nederlandse geschiedenis geworden. Ook al durf ik te wedden dat hij ze nooit heeft uitgesproken.

Zijn laatste woorden waren, naar alle waarschijnlijkheid: ‘aaargghhhgglll’.



Reacties

Populaire posts van deze blog

#112 terug Europa in

In Europa – proloog Als ik de vraag zou krijgen welk boek hét beste geschiedenisboek ooit is, zou ik meteen naar de boekenkast lopen om er een dikke pil uit te pakken. Er bestaan zoveel mooie, goede en interessante geschiedenisboeken (en stripboeken), maar ééntje steekt daar toch wel echt met kop en schouders bovenuit. En het is dit jaar 20 jaar geleden dat het boek uitgebracht werd. Het beste geschiedenisboek ooit blijft, in mijn optiek, In Europa van Geert Mak. Europese Steinbeck Geert Mak is geen historicus, zoals hij dat zelf vaak op bescheiden toon benadrukt. Hij is een journalist. Maar dat juist die twee dingen, journalistiek en geschiedkunde, bijzonder goed samengaan, heeft Mak met zijn In Europa bewezen. Er is geen ander boek als dit boek. Het zijn twee reizen die Mak hier maakt: eentje door het Europa van 1999 en eentje door die hele akelige, spannende, bewonderingswaardige en dynamische twintigste eeuw. Hij liet zich er voor inspireren door John Steinbeck, een Amerika

#53 Hompelvoet

In een van de eerste blogpost dit jaar schreef ik dat ik terug zou komen op wat ik vond van het boek De verworvenheden – of hoe je iemand wordt die ernaar verlangt op het eiland Hompelvoet te zijn. Het boek had ik voor mijn verjaardag gekregen en ik zag er naar uit om het te lezen, want ik had het ergens voorbij zien komen in een boekenrubriek en het had me nieuwsgierig gemaakt. En ondanks het mooie Engelse spreekwoord wat ik hier in het Nederlands zal tikken (want staak de verengelsing!), namelijk dat je een boek niet op zijn omslag moet beoordelen, trok dat kartonnen opdienblaadje me ontzettend aan. Ik had wat tijd nodig om over het boek na te denken. Dat doen weinig boeken. En de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik er nog steeds niet uit ben wat ik ervan vind. Maar ja, is ergens iets van vinden per se noodzakelijk? Wanneer heb je pas echt iets over iets te zeggen? Dat vraag ik me steeds meer af na het lezen van het boek. Tijdens het lezen van het boek raakte ik wat geërgerd

#117 kwartaalrapportage II

Zitten we zomaar alweer op de helft, wat gaat het toch allemaal akelig vlug he. Het tweede kwartaal zit er op, dus is het weer tijd voor een kwartaalrapportage. Hieronder de boeken die ik afgelopen maanden gelezen heb. Misschien zit er een leuk boek voor je tussen, misschien ook niet. Kijk maar. Het Dolhuis – Boudewijn Buch Ach, die malle Buch met zijn verzamelwoede en eilandenfascinatie. Boudewijn Buch was overal in geïnteresseerd en kon daar smakelijk over vertellen. Soms iets té smakelijk, want na zijn overlijden kwam naar boven dat hij zijn bijzondere levensverhaal vakkundig aan elkaar had gefantaseerd. Zo blijkt de kleine blonde dood , het kind van een bevriend stel die hij laat overlijden in één van zijn bestverkochte romans, gewoon nog rond te wandelen op onze aardkloot. Al die diploma’s en deftige titeltjes heeft hij zichzelf op de borst gespeld en dat botje van een uitgestorven Dodo was eigenlijk afkomstig van een doodgewone kip. Enfin, als je er maar mooi over vertellen k