Doorgaan naar hoofdcontent

120: Flauwe Grapjes, de Wolf en HHH's (Hollands Heet Hangijzer)

Wij, Nederlanders, zijn ontzettend goed in onderwerpen uitkiezen om er een soort van nationale strijd van te maken. Herinneren jullie nog de Dominomus? Aan het begin van deze eeuw vloog er een vogeltje een sportzaal binnen waar net tientallen mensen diepgeconcentreerd steentjes op een rij hadden gezet. Dat vogeltje zorgde met zijn gefladder ervoor dat er een steentje omviel, waarna er nog een steentje omviel, en nog een, want zo werkt dat met domino, waarmee uren arbeid in minder dan een minuut omviel.

Het vogeltje werd afgeschoten. Dat had nooit mogen gebeuren, vonden vogelliefhebbers en alle andere mensen die de natuur een warm hart toedragen. Het was nodig, want anders zou het hele domino-evenement niet door kunnen gaan, zeiden de mensen die er zo hard voor hadden gewerkt. Wie maakt zich nou druk om één zo’n vogeltje?

Het werd - één van de voorbeelden die in een rijtje passen van - een nationale discussie over zaken die eigenlijk niet heel erg belangrijk zijn, maar waar wel van alles op wordt geprojecteerd. Want is het eigenlijk wel oké om een weerloos diertje af te schieten? Ook al zorgt hij onbedoeld voor een kleine catastrofe? En waarom schieten we überhaupt wilde dieren af? Afijn, hoe een kille dood van een weerloos huismusje kan leiden tot een andere blik op de wereld. Genoeg over de mus.

Want dit gaat over de wolf. Die had laatst een kindje gebeten, gelukkig had de wolf het kind daarbij niet ernstig verwond. Opnieuw de vraag: is er ruimte in Nederland voor de wolf? Nee, zeggen mensen die hun schapen doodgebeten terugvinden: de wolf is een wild en gevaarlijk dier die bovendien ruimte nodig heeft wat Nederland niet bieden kan. Ja, zeggen mensen die opkomen voor de natuur en alle schepsels die ze herbergt: de wolf kwam hier eeuwen geleden al voor en dus behoort Nederland tot zijn leefgebied.

Bovenstaande discussie wordt steeds heviger gevoerd. De wolf, want het gaat altijd over dé wolf, nooit wolven, is daarmee zo’n typisch Hollands Heet Hangijzer geworden.

Bij BNNVARA is de redactie op vakantie. Komkommertijd in Nederland, weinig content om te maken en te delen. In een poging de wolvendiscussie – doet ’t altijd goed - de onlinewereld in te knallen plaatsten ze een post, van de wolf, met daaronder de stelling: de wolf hoort niet thuis in Nederland. Eens of oneens?

De post kwam voorbij na een lange, drukke werkdag. Ik lag half in de bank, was moe en misschien wat geïrriteerd - bovenal verveeld. Het was een impuls, vergeef het me, in mijn hoofd klonk het grappiger dan dat het uiteindelijk op het scherm stond. Vooruit, met de billen bloot. Ik tikte: de wolf moet terug naar zijn eigen land.

Die kreet - de wolf is inwisselbaar - hoor je de laatste tijd zoveel.

@cozylivingvibeshomes reageerde: onnozelaar.

Daarna @BNNVARA: Waar naartoe? Natuurmonumenten zegt: ‘de wolf leefde ooit in vrijwel heel Europa’, en hoort dus van oudsher ook hier thuis.

Hier wilde ik eigenlijk al reageren dat het maar een flauw grapje betrof. Daarbij wilde ik tikken: ‘Joost Klein zegt: het is een wereld zonder grenzen (hartje)’. Maar ik durfde niet meer.

@stefgoedhart.nl: hij is juist net terug in z’n eigen land (omgekeerde glimlachende emoticon). 

@adriefoto: Nou nog nooit zoiets onzinnigs gelezen! (drie lachende emoticons op een rij, met traantjes uit de ogen).

@bbrritttt: Dit is zijn land (wolf en hartje).

Inderdaad. Onnozel, onnodig en bovendien ontzettend flauw. Ik kreeg spijt van de opmerking en maakte daarna de fout opnieuw te reageren.

@jmzwaan: het was maar een flauw grapje luitjes.

Een keutel, hoe flauw ook, hoor je eigenlijk niet meer in te trekken.

@suusjeeee__ (met Bij1-banier in de profielfoto): flauw en met een rasistise ondertoon. Flauwe grapjes zijn al regelmatig niet echt grappig. Grapjes die rasistis zijn al helemaal niet.

Hier dreigde het te ontsporen.

Even overwoog ik nog om te reageren met: *racistisch.

Dat zou pas écht flauw zijn geweest.

@jurgenhouwers: volgens mij drijft dit grapje juist de spot met racisten. Ik vond hem eigenlijk wel leuk.

Daar bleef het bij, en gelukkig maar. De dag was voorbij, er was weer iets anders waar online Nederland zich druk over maken kon. Instagram kan ik weer zonder zenuwen openen.  

Paar dingetjes die ik meeneem uit deze week:

-            Trap nooit in uitdagende polls op sociale media. Ze zijn niet bedoelt om een serieus gesprek te voeren en op verdraagzame wijze gedachtes uit te wisselen. Dat hele sociale media niet.

-            Blijf ver, ver weg van de wolf.

-            Tik nooit zomaar een primaire gedachte neer op internet, je eigen blog daargelaten. Helemaal niet als je grappig wilt doen.

-            Een flauw grapje blijft vaak grappiger in je hoofd dan wanneer je het terugleest op een beeldscherm.

-            Blijf weg van HHH’s als je er verder niks zinnigs over te zeggen hebt.

-            Reageer sowieso nergens op als je niks zinnigs te melden hebt.

-            Is een dier bij zijn poten grijpen om identiteitspolitiek te bedrijven eigenlijk ook geen vorm van dieronvriendelijkheid?  

Wat werkt het toch helend om het allemaal eens op papier te zetten! En wat een nieuwe inzichten om het weekend mee in te gaan! Heerlijk, dat bloggen! Zou ik vaker moeten doen.

Fijn weekend mensen!

Overigens, Neerlands bekendste vogel op Pino na, de Dominomus, is nog steeds te bewonderen in Natuurhistorisch Museum Rotterdam. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#112 terug Europa in

In Europa – proloog Als ik de vraag zou krijgen welk boek hét beste geschiedenisboek ooit is, zou ik meteen naar de boekenkast lopen om er een dikke pil uit te pakken. Er bestaan zoveel mooie, goede en interessante geschiedenisboeken (en stripboeken), maar ééntje steekt daar toch wel echt met kop en schouders bovenuit. En het is dit jaar 20 jaar geleden dat het boek uitgebracht werd. Het beste geschiedenisboek ooit blijft, in mijn optiek, In Europa van Geert Mak. Europese Steinbeck Geert Mak is geen historicus, zoals hij dat zelf vaak op bescheiden toon benadrukt. Hij is een journalist. Maar dat juist die twee dingen, journalistiek en geschiedkunde, bijzonder goed samengaan, heeft Mak met zijn In Europa bewezen. Er is geen ander boek als dit boek. Het zijn twee reizen die Mak hier maakt: eentje door het Europa van 1999 en eentje door die hele akelige, spannende, bewonderingswaardige en dynamische twintigste eeuw. Hij liet zich er voor inspireren door John Steinbeck, een Amerika

#53 Hompelvoet

In een van de eerste blogpost dit jaar schreef ik dat ik terug zou komen op wat ik vond van het boek De verworvenheden – of hoe je iemand wordt die ernaar verlangt op het eiland Hompelvoet te zijn. Het boek had ik voor mijn verjaardag gekregen en ik zag er naar uit om het te lezen, want ik had het ergens voorbij zien komen in een boekenrubriek en het had me nieuwsgierig gemaakt. En ondanks het mooie Engelse spreekwoord wat ik hier in het Nederlands zal tikken (want staak de verengelsing!), namelijk dat je een boek niet op zijn omslag moet beoordelen, trok dat kartonnen opdienblaadje me ontzettend aan. Ik had wat tijd nodig om over het boek na te denken. Dat doen weinig boeken. En de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik er nog steeds niet uit ben wat ik ervan vind. Maar ja, is ergens iets van vinden per se noodzakelijk? Wanneer heb je pas echt iets over iets te zeggen? Dat vraag ik me steeds meer af na het lezen van het boek. Tijdens het lezen van het boek raakte ik wat geërgerd

#117 kwartaalrapportage II

Zitten we zomaar alweer op de helft, wat gaat het toch allemaal akelig vlug he. Het tweede kwartaal zit er op, dus is het weer tijd voor een kwartaalrapportage. Hieronder de boeken die ik afgelopen maanden gelezen heb. Misschien zit er een leuk boek voor je tussen, misschien ook niet. Kijk maar. Het Dolhuis – Boudewijn Buch Ach, die malle Buch met zijn verzamelwoede en eilandenfascinatie. Boudewijn Buch was overal in geïnteresseerd en kon daar smakelijk over vertellen. Soms iets té smakelijk, want na zijn overlijden kwam naar boven dat hij zijn bijzondere levensverhaal vakkundig aan elkaar had gefantaseerd. Zo blijkt de kleine blonde dood , het kind van een bevriend stel die hij laat overlijden in één van zijn bestverkochte romans, gewoon nog rond te wandelen op onze aardkloot. Al die diploma’s en deftige titeltjes heeft hij zichzelf op de borst gespeld en dat botje van een uitgestorven Dodo was eigenlijk afkomstig van een doodgewone kip. Enfin, als je er maar mooi over vertellen k