Doorgaan naar hoofdcontent

#128 wassen neus

Er werd een instagrampost doorgestuurd in de groep, afkomstig van een uitvaartondernemer die laatst een boekje over zijn werkzaamheden heeft uitgeven. Op de afbeelding was een uitvaart te zien van een Amsterdamse vrouw, die een groot gedeelte van haar leven samen met haar man een nachtclub op de Wallen had bestierd. Haar man was al in de jaren ’90 overleden en speciaal voor de uitvaart opgegraven. Zo kon hij er toch nog een beetje bij zijn.

Als knipoog naar hun levenswerk was er achter de kisten een danspaal neergezet, waar een artieste een paaldans-act deed. De reacties in de groep daarover liepen uiteen, maar mijn gedachten gingen naar de man. Hij was al in 1993 overleden, een jaar voordat ik bestond. Zijn kist zag er nieuw uit, vast nieuw aangeschaft voor de gelegenheid, maar wat is er dan nog over om in de kist te leggen? Zonder oneerbiedig te willen zijn; wat is er nog van je over, 30 jaar nadat je je laatste adem hebt uitgeblazen? Meer dan wat stof en misschien nog wat botrestjes kan het niet zijn.

Later die middag moest ik in de auto ergens naar toe. Omdat de radio me niet beviel schakelde ik over naar de Cd-speler, waar nog een schijfje met de beste hits van Michael Jackson in zat. Heel af en toe, maar niet voor lang, kan ik nog steeds genieten van zijn muziek. Vooral van het eerdere werk, van voordat hij Wacko Jacko werd, weet je wel?

Ik herinner me Michael Jackson vooral uit mijn jeugd, als hij weer eens in het nieuws was door zijn rare fratsen. Dan zag je opeens dat lijkbleke gezicht in het scherm, met die gekke neus, waarvan gezegd werd dat die nep was. Op het vroege internet zag je regelmatig plaatjes van Jakson met op de plek waar zijn neus moest zitten een zwart gapend gat, en in zijn hand een duplo-neus. Dood-en-doodeng vond ik dat allemaal.

Tijdens Billie Jean kon ik nergens anders meer aan denken. Ik dacht, in de kist van Michael Jackson ligt enkel nog een wassen neus.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen

#149 Ranking De Efteling

Na 29 jaren in dit leven heb ik afgelopen week De Efteling mogen bezoeken. Wat een ervaring. Wat een vreugde. Een lichtpuntje in deze donkere dagen. Een goede vriend nam me mee omdat hij niet kon geloven dat ik er nog nimmer was geweest, daarbij keek hij met medelijden uit zijn ogen. Omdat het de Winterefteling betrof en het relatief rustig was in het park, konden we bijna alle attracties bezoeken. En die ga je dan toch vergelijken met elkaar. Hieronder een ranglijst van de bezochte attracties. Fata Morgana Neerlands Pirates of the Caribbean , maar dan met Midden-Oosters/Arabisch thema. Geweldig, kan niet anders zeggen. Aankleding is goed, muziek is goed, sfeer is goed. De animatronics zijn een beetje gedateerd, maar goed, dat is juist de charme. De attractie gaat evengoed ook al een goede 45 jaar mee. Die enorme Djinn is indrukwekkend en in het laatste gedeelte waan je je echt in Indiana Jones and the Tempel of Doom . Dit is pret zoals je die in een pretpark beleven wilt. 9/10 D...
Een reactie posten
Meer lezen