#140 hashtag dankbaar

Zonder een duidelijk moment in de tijd aan te kunnen wijzen, moet het er toch ergens ingeslopen zijn: het gebruik van de hashtag ‘dankbaar’.

Instagram leent zich bij uitstek voor #dankbaar. Het wordt geplaats onder foto’s van iemand die een leuke dag heeft gehad, iemand die een geboorte van een kind heeft meegemaakt of iemand die jarig is en dankbaarheid wil betuigen voor een nieuw levensjaar.

Overigens ben ik van mening dat je best dankbaar mag zijn bij een goed verlopen bevalling. Zo zijn er meer zaken in het leven waar je dankbaar voor mag zijn. We vinden veel zaken doodnormaal, terwijl ze, als je naar andere delen in de wereld kijkt, helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn.

Op een zeker moment kwam de hashtag zo vaak voorbij, dat het begon te jeuken, al kan ik niet goed uitleggen waarom. Laten we het dankbaarheidsinflatie noemen.
Bijzondere momenten in het leven, vooruit, daar mag je best dankbaar voor zijn. Voor een nieuwe auto, een vakantie, een latte macchiato die je op een terrasje drinkt, mag je ook best dankbaar zijn, waarom niet, maar ben je echt even dankbaar voor een hippe koffie als, laten we zeggen, het verkrijgen van het ouderschap?

Door de weeromstuit van al die dankbaar-hashtags ben ik op een zeker moment ook overal #dankbaar onder gaan plaatsen. Wat voor foto maakte niet uit, huppakee, hashtag dankbaar! Op de foto met een lelijk monument: hashtag dankbaar! Als lunch een uitsmijtertje op een terras op de haven? Hashtag dankbaar!

Toen ik onlangs wat papierwerk nodig had en door de plaatselijke HEMA liep, viel mijn oog op een rek met journals en andere boekjes waar je dingen in neer kunt pennen. Eén boekje in het bijzonder sloeg als een natte vaatdoek in mijn gezicht. Tot dat moment werd ik alleen online met de dankbaarheidscultus geconfronteerd. Maar nu lag het voor me, tastbaar, in de vorm van een dagboek.
Op de kaft stond in grote letters: gratitude journal.
Ondertitel: gratitude is the best attidude.

Waarom ook niet? Laat ik elke avond lekker opschrijven waar ik die dag dankbaar voor ben, dacht ik, en ik nam het ding mee naar huis.

Ik heb er welgeteld vier avonden aandacht aan besteed. Dat was in augustus. Op de pagina’s die ik ingevuld heb staan zaken als ‘die en die weer gezien, was leuk’ en ‘dit ging goed op werk vandaag!’

Onder het kopje ‘moments that made me laugh today’ heb ik op vrijdag 17 augustus neergeschreven: ‘weinig momenten die me deden lachen’.

Nu zou het verzaken van opschrijven waar je dankbaar voor bent en waar je om moet lachen kunnen betekenen dat ik als een ondankbaar en vreugdeloos mens door het door het leven wandel, maar dat is geenszins het geval. Elke avond gaan zitten om momenten van de dag op te schrijven zit nu eenmaal niet in mijn systeem. Zo’n boekje belandt dan onder op een stapel met andere boeken. Er zijn genoeg andere dingen die me bezighouden en gelukkig maar. (#dankbaar!)

Toch neem ik me voor om het boekje op tafel te leggen, omdat een mens nu eenmaal veel vergeet en het goed is om dingen op te schrijven. Dit voornemen wordt bekrachtigd door een moment that made me laugh today op donderdag 16 augustus: ‘ik kreeg een blik stroopwafels van een mevrouw omdat ik haar had geholpen met inlogproblemen’.

Dat is waar ook, dacht ik toen ik het teruglas, er kwam een vrouw aan de balie met inlogproblemen van haar bibliotheekaccount. Om in te kunnen loggen moesten wat handelingen verricht worden, wat eigenlijk een fluitje van een cent was. Kwam ze daarna terug met een blik stroopwafels als dank.

Dat had helemaal niet gehoeven, maar juist zulke dingen kunnen je dag maken.

En potjandorie, dacht ik bij de eerste hap stroopwafel, wat ben ik dankbaar.