#141 buurman en boerman

Tussen de schappen met babyspullen twijfelde ik wat ik mee zou nemen. Zo goed ben ik niet thuis in de babywereld. Bovendien zou het een cadeautje zijn waarvan ik twijfelde of ik het wel geven moest. De ontvanger ken ik helemaal niet zo goed. Hoewel, we wonen nu al tweeënhalf jaar naast elkaar en begroeten elkaar bijna dagelijks. 
‘Ha buurman!’ roep ik dan.
‘Hé boerman!’ klinkt het terug.
De buurman is pas later in zijn leven in Nederland komen wonen. 

Het leest misschien wat flauw, boerman, maar ergens blijft dat toch wel grappig. We hebben dezelfde leeftijd, zijn tegelijkertijd in het rijtje komen wonen en groeten elkaar altijd. Buurman, of boerman dus, is blijven plakken. 

Een dag eerder liep ik hem tegen het lijf, op weg naar boven, en zag ik pas na twee keer kijken dat hij achter een kinderwagen liep. ‘Het eerste rondje!’ riep hij. In de wagen lag, zoals we dat hier zeggen, een lekker moatjen.
Ik wist dat zijn vrouw zwanger was, ze had rondgelopen met een dikke buik, en de laatste weken had ik een paar keer geïnformeerd naar de stand van zaken. ‘Hoe gaat het met jullie?’ vroeg ik.
‘We zijn heel erg blij,’ zei hij, en ik zag diezelfde mengeling van blijdschap en trots die ik eerder bij vrienden en familie had gezien. Altijd mooi.

De keuze viel op een belevenissenboekje en een rammelaartje, net mooi, niet te gek, prima cadeautje voor wanneer je mensen niet goed kent maar toch net goed genoeg om blij voor ze te zijn. Nu moest het alleen nog gegeven worden.
Ze zitten vast niet te wachten op onverwachtse visite, dacht ik, en omdat het al bijna kosteterstijd was besloot ik het cadeautje maar aan de deur af te geven. 

Aanbellen durfde ik niet. Misschien lag de baby net te slapen. De deurbellen in ons rijtje zijn van een luidruchtige soort. Voorzichtig klopte ik aan. De tweede keer iets harder.

Van even afgeven was geen sprake meer, werd duidelijk toen er opengedaan werd. Ik moest binnenkomen, werd in een oosters banktoestel gedirigeerd en het kind – opnieuw, een lekker moatjen – werd gepresenteerd.
Er werd koffie gemaakt in een pannetje. Een schaal baklava werd op tafel gezet.

Op het aanrecht lag een schaaltje biefstukken. ‘Van mijn collega’s gekregen’, zei de buurman.
Daarna: ‘is dit rund?’
Ik vertelde dat biefstuk geven na een bevalling een soort van Urker traditie is. De bedoeling daarvan, opdat de vrouw maar weer mag aansterken, vergat ik erbij te melden.

De buurvrouw kwam de kamer in. ‘De buurman heeft een cadeau gebracht,’ zei de buurman, alsof er goud, wierrook en mirre was meegebracht.
‘Het is maar een kleinigheidje hoor,’ zei ik.
‘Voor ons heel speciaal’
Ik vroeg hoe de bevalling verlopen was, en hoe het nu met haar ging. ‘Ze spreekt nog geen Nederlands,’ zei de buurman bijna verontschuldigend. We hielden het op een opgestoken duim.

De koffie werd opgediend in kleine kopjes. ‘Koerdische koffie’, werd er gezegd. Pas toen leerde ik dat mijn buren Syrische Koerden zijn. De koffie had een bijsmaak die ik pas later kon plaatsen als rozenwater. Het was fijn dat er een glas water naast stond.

We raakten in gesprek, over werk en familie, over hoe een Koerdische trouwerij in zijn werk gaat (heel de avond dansen in een kring) en over Urker tradities. De buurvrouw bracht af en toe iets in via Google translate. Het was alsof alsof we elkaar al jaren kenden. 

Dat doen we ook, we zeggen elkaar al meer dan twee jaar dagelijks gedag. Maar van een echt gesprek, of ontmoeting, was het niet eerder gekomen. Blijkbaar moest er een aanleiding voor nodig zijn. In dit geval een geboorte van een meisje. Toen ik na het afscheid nemen en het bedanken voor de koffie en baklava weer de trap opliep dacht ik: waarom hebben we dit niet eerder gedaan?

Ik had eerder eens kunnen aanbellen, of ze bij mij uit kunnen nodigen. Er moest over een drempel heengestapt worden. Een Hollandse drempel. Daarachter lag onverwachtste gastvrijheid.