Op één of andere manier kom ik telkens op Instagram Reels
terecht. Kort samengevat is dat een ingebouwde TikTok in Instagram. Terwijl ik
juist besloten had om die gruwelijke app mijn telefoon te verwijderen.
Het begint altijd met één onschuldig filmpje. Dan zie je
iemand met zijn blote vuisten deeg kneden om er een pizzabodem van te maken. Pizza’s,
en dan vooral die van Italiaanse snit, hebben nu eenmaal mijn interesse. Het
algoritme weet dat op één of andere manier. Daarna krijg je reels te zien van
oprijzend deeg in de oven. Mateloos fascinerend om een homp deeg tot een
croissant te zien groeien, of tot een prachtig robuust brood. Pure kunst.
Maar dat algoritme ontspoort altijd vroeg of laat. Dan krijg je reels van mensen die zich helemaal wit schminken en met pak en
stropdas door Colombiaanse achterafsteegjes rennen, of van mensen die met een
hogedrukspuit een vuil zwembad schoonmaken, of flesjes frisdrank van een trap
af laten stuiteren (och, wat wordt er toch kostelijk water verspilt in de
wereld). Nou ja, wat ik maar zeggen wil: het gaat helemaal nergens over. En
toch blijf ik door scrollen. Het ene fragment na het andere.
Vandeweek had ik weer zo’n scrollbui. Ik zag Amerikaanse
vrouwen schreeuwen op parkeerplaatsen, een Afrikaans jongetje de moonwalk doen bij een dixi en honden blaffen naar Darth Vader op een beeldscherm. En toen zag ik een paar
blote voeten op een zwarte blubberige bodem, terwijl iemand onder in het scherm
met een microfoontje commentaar gaf. De eigenaar van de blote, inmiddels zwarte,
voeten ging zitten en trok een paar witte kousen aan. Die gozer gillen in de
microfoon! Knettergek, ik schrok ervan.
Eindelijk sloeg de natte vaatdoek van de realiteit mij in
het gezicht. Waar keek ik eigenlijk naar? Hoelang was ik al aan het scrollen?
Waarom deed ik dit?
Er was inmiddels een goed halfuur voorbij. Tijd waarin ik
iets anders had kunnen doen, iets nuttiger, iets leerzamer. Ik had een halfuur
lang gekeken naar korte fragmenten, die ik regelmatig afkapte door omhoog te scrollen.
De drang om meer te zien werd groter, het geduld om die Reels helemaal af te kijken korter. Merkwaardig, nietwaar, hoe moeilijk concentreren is terwijl je gevangen zit
in een digitale hyperfocus.
Een goede vriendin herkent dit. Ze wil minder op dat
verdraaide toestel zitten, maar je haalt het zo gemakkelijk uit je zak op
momenten waarin verveling dreigt. Om dat tegen te gaan is ze aan het haken
geslagen. Ze legt inmiddels de laatste hand aan een kostelijk kleedje. Het klinkt
misschien suf, vonden we allebei, maar in ieder geval beter voor de
gemoedstoestand dan TikTok en Reels.
Heerlijk, dat volwassen worden.
Reacties
Een reactie posten