Doorgaan naar hoofdcontent

#148 digitaal volwassen

Op één of andere manier kom ik telkens op Instagram Reels terecht. Kort samengevat is dat een ingebouwde TikTok in Instagram. Terwijl ik juist besloten had om die gruwelijke app mijn telefoon te verwijderen.

Het begint altijd met één onschuldig filmpje. Dan zie je iemand met zijn blote vuisten deeg kneden om er een pizzabodem van te maken. Pizza’s, en dan vooral die van Italiaanse snit, hebben nu eenmaal mijn interesse. Het algoritme weet dat op één of andere manier. Daarna krijg je reels te zien van oprijzend deeg in de oven. Mateloos fascinerend om een homp deeg tot een croissant te zien groeien, of tot een prachtig robuust brood. Pure kunst.

Maar dat algoritme ontspoort altijd vroeg of laat. Dan krijg je reels van mensen die zich helemaal wit schminken en met pak en stropdas door Colombiaanse achterafsteegjes rennen, of van mensen die met een hogedrukspuit een vuil zwembad schoonmaken, of flesjes frisdrank van een trap af laten stuiteren (och, wat wordt er toch kostelijk water verspilt in de wereld). Nou ja, wat ik maar zeggen wil: het gaat helemaal nergens over. En toch blijf ik door scrollen. Het ene fragment na het andere.

Vandeweek had ik weer zo’n scrollbui. Ik zag Amerikaanse vrouwen schreeuwen op parkeerplaatsen, een Afrikaans jongetje de moonwalk doen bij een dixi en honden blaffen naar Darth Vader op een beeldscherm. En toen zag ik een paar blote voeten op een zwarte blubberige bodem, terwijl iemand onder in het scherm met een microfoontje commentaar gaf. De eigenaar van de blote, inmiddels zwarte, voeten ging zitten en trok een paar witte kousen aan. Die gozer gillen in de microfoon! Knettergek, ik schrok ervan.

Eindelijk sloeg de natte vaatdoek van de realiteit mij in het gezicht. Waar keek ik eigenlijk naar? Hoelang was ik al aan het scrollen? Waarom deed ik dit?

Er was inmiddels een goed halfuur voorbij. Tijd waarin ik iets anders had kunnen doen, iets nuttiger, iets leerzamer. Ik had een halfuur lang gekeken naar korte fragmenten, die ik regelmatig afkapte door omhoog te scrollen. De drang om meer te zien werd groter, het geduld om die Reels helemaal af te kijken korter. Merkwaardig, nietwaar, hoe moeilijk concentreren is terwijl je gevangen zit in een digitale hyperfocus.

Een goede vriendin herkent dit. Ze wil minder op dat verdraaide toestel zitten, maar je haalt het zo gemakkelijk uit je zak op momenten waarin verveling dreigt. Om dat tegen te gaan is ze aan het haken geslagen. Ze legt inmiddels de laatste hand aan een kostelijk kleedje. Het klinkt misschien suf, vonden we allebei, maar in ieder geval beter voor de gemoedstoestand dan TikTok en Reels.  

Heerlijk, dat volwassen worden. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#112 terug Europa in

In Europa – proloog Als ik de vraag zou krijgen welk boek hét beste geschiedenisboek ooit is, zou ik meteen naar de boekenkast lopen om er een dikke pil uit te pakken. Er bestaan zoveel mooie, goede en interessante geschiedenisboeken (en stripboeken), maar ééntje steekt daar toch wel echt met kop en schouders bovenuit. En het is dit jaar 20 jaar geleden dat het boek uitgebracht werd. Het beste geschiedenisboek ooit blijft, in mijn optiek, In Europa van Geert Mak. Europese Steinbeck Geert Mak is geen historicus, zoals hij dat zelf vaak op bescheiden toon benadrukt. Hij is een journalist. Maar dat juist die twee dingen, journalistiek en geschiedkunde, bijzonder goed samengaan, heeft Mak met zijn In Europa bewezen. Er is geen ander boek als dit boek. Het zijn twee reizen die Mak hier maakt: eentje door het Europa van 1999 en eentje door die hele akelige, spannende, bewonderingswaardige en dynamische twintigste eeuw. Hij liet zich er voor inspireren door John Steinbeck, een Amerika...

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#138 toppiesoeppie

In Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange Muur, in Emmeloord, wordt goede tomatensoep geserveerd. De tomatensoep van De Lange Muur is een begrip. Het hele restaurant de Lange Muur is een begrip. Het ceedeetje in de geluidsinstallatie draait al jaren. En dat hindert niet. Het is een vast onderdeel van de typische chineesbeleving: Ik eet de tomatensoep van Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange Muur het liefst onder een verchineeste versie van I Am Sailing van Rod Stewart. De soep is het begin. Daarna komt het hoofdgerecht en dan pas waar ik in de eerste plaats voor kom: het dessert. De sorbet die ze serveren is net als de muziek al jaren hetzelfde. Fruit uit blik, een bolletje vanille-ijs, een bolletje bananenijs, een bolletje aardbeienijs, daarbovenop een klodder oud slagroom, afgemaakt met een knapperig wafeltje. Prachtig in zijn eenvoud, nimmer teleurstellend in de smaakbeleving. Maar het meest aardige van Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange Muur is in de eerste plaats het personeel zelf. ‘Hoe...