#156 De negende berg

Deze blogpost gaat over De acht bergen van Paulo Cognetti. Als je het voornemen koestert dat boek zelf te lezen, sla deze blogpost dan maar lekker over. Trek zelf de denkbeeldige wandelschoenen maar aan, en lees dit boek. En zorg dat je een veldflesje met sterk spul bij je draagt.

Gisteravond las ik de laatste bladzijde van De acht bergen van Paulo Cognetti. Een boek dat gaat over… ja over wat eigenlijk? Over bergen, over bergalmen, over hoe een berg een schaduw over een meer kan laten vallen en over hoe bergbeekjes stromen. De beschrijvingen volgen elkaar maar op, het gaat maar door en door.

Nu is het flauw om daarmee te beginnen. Het verhaal gaat over de Milanese Pietro, een echte stadjongen die ieder jaar met zijn ouders naar de Italiaanse Alpen trekt, waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Daar ontmoet hij Bruno, een ongeschoolde jongen die niet beter weet dan dat er bergen zijn. Er ontstaan een vriendschap tussen de twee die, na een korte onderbreking tijdens de pubertijd en adolescentie, levensbestendig blijkt te zijn.

Het ding is: de dialogen in het boek zijn op twee handen te tellen, ze stuwen het verhaal nauwelijks voort. Spanning ontbreekt in zijn geheel. Personages streven geen enkel doel na. Conflict is afwezig. Kortom: Cognitti heeft zowat ieder handvat dat je krijgt aangereikt bij een cursus schrijven ongebruikt gelaten.

En toch weet het boek je in de kladden te grijpen.

Dat zit hem vooral in de zinnen, die prachtig zijn opgeschreven en net zo prachtig zijn vertaald. Als het verhaal een alpenbeekje zou zijn, is het net alsof je op een vlotje stapt en je je laat voortkabbelen door de zinnen.

Het was heerlijk om over de bergen te lezen, al is het maar omdat je er in het Nederlandse bestaan zo weinig mee in aanraking komt. De hele bergterminologie was me vreemd. Wist ik veel wat almen of steenmannetjes zijn, hier bezigt men polderjargon.

Op de laatste bladzijden besluit Cognetti dramatisch af te sluiten. Het is een vraag die onbeantwoord blijft, al laat het zich niet moeilijk raden wat er met één van de hoofdpersonen is gebeurd. Het andere hoofpersoon besluit simpelweg om niet meer naar de berg te gaan. Wat heeft hij er nog immers te zoeken? Een raar, abrupt einde, die misschien daarom juist impact wist te maken.

En zo kwam mijn reis door de bergen, waar ik een paar dagen naar goed humeur had verbleven, ten einde.

Vanochtend, na wat schoonmaaktaken, overviel me ineens een rouwgevoel wat eigenlijk het hoofdpersoon had moeten voelen. Of misschien miste ik de bergen, dat kan ook. Ik besloot om de deur uit te gaan en het stof van mijn fietszadel te kloppen. Er scheen een aangenaam januarizonnetje. Ik zou één van onze eigen bergen beklimmen.

Ach, eenmaal boven op de dijk was dat hele bergavontuur alweer meegewaaid met de IJsselmeerwind. Tijd voor het volgende boek.  

Kom er nog wel eens op terug.

P.S. Het boek is voor 1.99 meegenomen bij een kringloopwinkel. Voor 2 volle euro’s kon ik een weekje alpinist zijn. Lezen is reizen zonder dat je met je luie reet van de bank af moet, pruttelde Maarten van Rossem ooit iets in die trant. Die ouwe knar heeft nog gelijk ook. Wil je eens een boek lezen zonder je bezwaart te voelen het uitgegeven bedrag te rechtvaardigen, koop dan een boek bij de kringloop! Uren vermaak voor een prikkie!