#171 Stempelmachine

Warempel, vanochtend viel ineens alles op zijn plek.

Deze week was ik, net als velen, verbaasd en verontwaardigd bij het horen van het nieuws dat Minister van Asiel en Migratie Marjolein Faber weigerde een krabbeltje te zetten onder een vijftal lintjesvoordrachten. Deze actie was ‘tegen haar beleid’ en zou een snee in haar eigen vinger zijn, omdat ze zelf dat beleid ‘is’.

Faber moet niets hebben van asielzoekers, vooral diegene van niet-westerse snit, daar heeft ze tot nu toe geen doekjes om gewonden. Daarom vond ik haar actie des te opmerkelijker. Mensen die zich inzetten om nieuwkomers Nederland eigen te maken, door ze de taal te leren en uit te leggen hoe de Nederlandse maatschappij in elkaar steekt, zou je dan toch juist moeten belonen? Die vrijwilligers hebben, kortom, hun best gedaan om van nieuwkomers Nederlanders te maken. Had ik in Fabers schoenen gestaan had ik die vrijwilligers hoogstpersoonlijk een lintje opgespeld. En misschien nog wel een bos bloemen nagestuurd. Van mijn part met een meeuw erop.

Maar ik sta nu eenmaal niet in Fabers schoenen en dat is maar goed ook. Lijkt me helemaal niet comfortabel, met al dat water dat haar steeds maar over de schoenen loopt. Mooi he, de beeldspraak die populisten graag bezigen. Wilders ‘tsunami van islamisering’ blijft nog altijd één van mijn favorieten. Het is spijtig dat ik principes heb op het gebied van AI, want ik ben razend benieuwd hoe zoiets vormgegeven wordt als je het invoert als prompt. Overigens blijft Rita Verdonk die ‘het water staat ons tot de lippen’ zegt voor een groep mensen die tot hun kin in een zwembad staan nog steeds ongeëvenaard.

Maar wat nou, dacht ik vanochtend, als het wel waar is? Dat Faber het juist wél waardeert wat die vrijwilligers doen? Zo’n asielcrisis los je immers niet in je eentje op. Daarbij heb je mensen nodig. Dan is het reuzefijn dat er mensen zijn die de moeite nemen om nieuwkomers uit te leggen hoe je, ik noem maar wat, iemand feliciteert met een verjaardag, wat voor doel een groene container dient, waarom we in dit land een Tweede Pinksterdag kennen, enzovoort. Anders gezegd: dat er mensen zijn die moeite nemen mensen te verwelkomen en onderdeel te laten zijn van de Nederlandse samenleving.

En dat allemaal op vrijwillige basis. Reken uit je winst.

Het is misschien een merkwaardige manier om dit probleem aan te pakken, maar wel eentje die effect heeft. Want wat blijkt: steeds meer mensen melden zich na de lintjesrel aan als vrijwilliger.

Wat een verrassende originele manier van aanpak!  

Fabertje, Fabertje, Fabertje toch. Ik heb je heus wel door hoor, ouwe boef die je d’r bent.