#172 De Onmogelijke Opties

Suske en Wiske worden dit jaar 80, en podcastmaker Koen Maas vindt het daarom tijd om de balans op te maken. Wat zijn van al die verschillende verhalen die in die acht decennia verschenen zijn de leukste albums ooit? Laat ik ook gaan stemmen, dacht ik, en ik opende de link. Maar beste Koen, mag ik maar drie titels inzenden? Van die honderden albums maar drie titels? Daar vraag je me wat!

Iedereen heeft in zijn of haar jeugd wel eens een album gelezen en iedereen heeft wel een stapeltje oranje kaften op zolder staan. Omdat de ‘rode reeks’ nu al 80 jaar loopt, zijn er verschillende generaties groot geworden met dit pareltje van het Vlaams/Nederlandse beeldverhaal en heeft ook iedereen zijn ‘eigen periode’. Boomers zullen bijvoorbeeld eerder naar albums van Vandersteen grijpen, de zogenaamde klassiekers, terwijl de patatgeneratie eerder warme gevoelens koestert bij de albums van Paul Geerts.

Zelf ontdekte ik de reeks ten tijde van Marc Verhaegen, wiens tekenstijl mij enorm aansprak, maar niet de koddigheid in zijn verhalen wist te brengen die zo kenmerkend voor eerdere albums zijn. Hij werd er dan ook uitgebonjourd bij Studio Vandersteen en heeft zijn meegenomen wrok daarvan onlangs verwerkt in een semi-autobiografische graphic novel.

Daarna kwam een nieuwe studio en werd er ineens van alles aan gedaan de teruglopende verkoopcijfers omhoog te krikken. Wiske kreeg een nieuw rokje, Suske een stoere kuif en Sidonia eindelijk haar welverdiende boezem. Deze verjongingsslag wist niet iedereen te bekoren. Lees de reacties van boze veertigers en vijftigers maar op de recensiepagina van dit album. Kostelijk vind ik dat. 

Welke drie titels moet ik uit een lijst van meer dan 300 albums kiezen?  

De charmante koffiepot? Lambik is de welvaartsmaatschappij bui en trekt zich terug met een tot leven gekomen koffiepot. Een fantastisch man-against-the-machine-album.

Angst op de Amsterdam? Dit album sprak zo enorm tot de verbeelding indertijd. Een spannend en stoer VOC-verhaal, en bovendien schitterend getekend. Sommige prentjes zijn ware kijkplaten.

De Hellegathonden? Dit is typisch Paul Geerts, een album dat de armoede en schrijdende omstandigheden van arbeiders halverwege de 19^e eeuw behandelt. Best spannend ook, met die Hellegathonden.

Het Deltaduel! Deze mag niet ontbreken! Een spannend zeeverhaal rondom de Westerscheldekering en Deltawerken.

De Poenschepper? Lambik wordt slachtoffer van kapitalistische monsters, Sidonia infiltreert bij de provo’s. Een album doordrenkt met die heerlijke Vandersteense moraliteit. Wil je de jaren 60 beter begrijpen, lees dan dit album.

De Halve Havelaar? Wiske reist voor een spreekbeurt naar Nederlands Indië waar de helden Eduard Douwes Dekker ontmoeten, die een manuscript veilig moet stellen waarin de mistanden tegen de lokale bevolking beschreven staat. Ondanks dat bevat dit album een lekker sfeertje.

Jeromba de Griek! Dit album begint met een heerlijk mysterieus sfeertje, zoals alleen Vandersteen dat kon tekenen. Je weet wel, met kastelen en mistbanken en zo. Als ik het goed herinner wordt Jerom na een avond raki drinken met zijn Turkse vriend Kemal getroffen door de bliksem, en meent hij sindsdien Grieks te zijn. Het verhaal brengt hen helemaal naar Istanboel en de Hagia Sophia, waar het eindigt met alweer zo’n typische Vandersteense boodschap.

Dit zijn nog maar enkele titels die me bij het tikken van deze blogpost te binnen schieten. En er zijn nog zoveel meer! Vlak De Zwarte Madam ook niet uit, één van mijn favorieten. Dat verhaal stamt al uit 1949 en speelt zich af in het volkse Antwerpen. Vandersteen mengt hier verschillende volksverhalen en mythische figuren, zoals Lange Wapper, tot een spannend en grappig verhaal. Het is nog in die typische bibberige stijl getekend, de figuren spreken nog Vlaams en je kunt zien dat Vandersteen het verhaal zelf met kroontjespen in inkt heeft gezet. Blijft prachtig. Deze komt in het rijtje van mijn drie beste albums. Maar welke twee titels gun ik nog meer die plek?

Dit wordt nog een flinke klus.

Einde. Knipoog.