Doorgaan naar hoofdcontent

#253 Andor, licht en magie

Nu te zien, op een streamingsdienst overal maar dan ook overal aanwezig…

ANDOR

SEIZOEN 2

Er gloort hoop voor het sterrenstelsel! Fanatieke nerds leggen hun plastieken lichtzwaarden neer en werpen hun zelfgemaakte Jedimantels af. Legers van de CULTURE WARS schudden elkaar de hand. Na jaren van matige films en series ziet het op winst beluste HUIS VAN DE MUIS het nu zelf ook: misschien eens een goed verhaal vertellen in plaats van al die malle fratsen.

ANDOR, een serie van schrijver Tony Gilroy, beleeft haar tweede en laatste seizoen. Een serie vernoemd naar een bijrol uit een prequel, waar deze serie dan weer een prequel van is. Kan dat ooit goed zijn? Slaap op uw twee oren: het is het misschien wel het beste dat het sterrenstelsel ooit heeft gezien.

Weet je nog waar de vorige series over gingen? Ik ook niet. Maar deze serie, vrij van de Force, lichtzwaarden en GOEDKOPE FANSERVICE, behandelt serieuze thema’s als fascisme, bureaucratie, opstand en rebellie. Verpakt in een spannende spionagethriller. Bijzonder mooi vormgegeven ook...

Genoeg gekkigheid. 

ANDOR

Het tweede en ook meteen laatste seizoen van Andor is afgerond. En het was een avontuur.

In Roque One kun je zien hoe de rebellen de plannen stelen voor een geheim ruimtewapen, de Death Star, zodat die in het naadloos aansluitende A New Hope kan worden opgeblazen door een ruimteboer. Van alle films die onder Disney verschenen zijn, is Roque One nog altijd veruit te beste.

Dat zat hem voor mij vooral in dat lekkere jaren 70 sfeertje, maar ook in de iets serieuzere toon die de film aansloeg dan zijn voorgangers. Waar de wereld van Star Wars altijd duidelijk verdeeld is in zwart en wit, goed en kwaad, de light side en de dark side kortom, bevat Roque One ook grijstinten. Niet alle rebellen zijn even nobel. Roque One en vooral Andor bevatten daarin wat meer diepgang. Star Wars voor volwassenen, zoals acteur Stellan Skarsgård het samenvatte.

Misschien is de film en deze serie ook wel zo goed omdat schrijver Tony Gilroy ‘niet per se een groot fan’ van de Star Wars films is. Een frisse blik op de materie doet het galaxy far, far away lang niet altijd kwaad, zo blijkt. Geen ingewikkeld gedoe met canons of geforceerde cameo’s: het verhaal staat altijd voorop.

POGING TOT UITLEG 

Als het keizerrijk grondstoffen nodig heeft voor een ‘energieproject’, valt het keizerlijk oog op de planeet Ghorman. Een planeet (planeten zijn in SW eigenlijk gewoon steden), waar de bevolking leeft van de textielindustrie. Ze zitten ongelooflijk in de weg voor de ruimtemoffen, en tijdens een vergadering op een afgelegen planeet wordt besloten om dit probleem ‘op te lossen’. Hebben de Ghormanianen, met hun arrogante houding, er misschien ook niet zelf om gevraagd?

Als dit je doet denken aan de vergadering aan dat Berlijnse meer, dan klopt dat, zo verklaarde Gilroy in een artikel. De serie is nergens doorzichtig en ook niet bijzonder subtiel.

Net als het personage Luthen, (Skarsgård) die zich als een charismatische antiquair presenteert als dekmantel om het verzet te leiden. Daarbij is hij ‘voor de goede zaak’ niet bang om vuile handen te maken of over lijken te stappen.

Senator Mon Mothma (geweldige rol van Genevieve O’reilly), krijgt het steeds benauwder in de senaat. Waarheid doet er niet meer toe. Niemand is echt meer geïnteresseerd in democratie. Liever halen senatoren een wit voetje bij de keizer. Opnieuw: subtiel is het allemaal niet.

Als Mothma zich uitspreekt tegen de misstanden op Ghorman, moet ze zich letterlijk uit de voeten maken. Haar strijd voor vrijheid dient ze noodgedwongen ondergronds voort te zetten.

Daartussenin balanceert titelheld Casian Andor (Diego Luna), en voortdurend vraagt hij zich af of de prijs die hij voor zijn verzet betaalt te rechtvaardigen is.

Maar we volgen ook de ruimteambtenaar Syril, die er alles voor over heeft om op te klimmen in de keizerlijke rangorde. Net als de ambitieuze supervisor Dedra is hij niet vies van wat ellebogenwerk. Maar des te meer ze omhoogklimmen, des te benauwder het keizerrijk voor ze wordt. Als op een zeker moment het keizerrijk ook voor Dedra ongenadig blijkt, blijft ze maar aan het boordje van haar uniform trekken. Zelden is de verstikkende werking van (fascistische) bureaucratie zo treffend in beeld gebracht. Komt ook door het steengoede acteerwerk.

En nog zoveel meer, nog zoveel meer.

De serie is geschikt voor fans van Star Wars en geen-fans van Star Wars. Weet je wat? Vergeet dat hele Star Wars! Andor is gewoon een hele toffe, spannende en bovendien bijzonder knap gemaakte serie.

Ik ben oprecht onder de indruk van de vormgeving en setting die in deze serie is toegepast. Zo hebben de scénes van het ondergrondse Ghorman, waar het plaatselijke verzet bijeenkomt, een eigenaardig maar gezellig oostbloksfeertje. Het had net zo goed in het Joegoslavië uit de zeventiger en tachtiger jaren geschoten kunnen zijn. Ik weet niet of dat een bewuste keuze is geweest of niet, maar lekker is het wel.

Gaat dat zien.

LIGHT & MAGIC

In Roque One kun je dus zien hoe de plannen voor de Death Star gestolen zijn, maar wil je zien hoe de Death Star is opgeblazen? Ik bedoel écht opgeblazen? Dan is Light & Magic iets voor jou.

Toen George Lucas zijn Star Wars wilde maken, was de techniek er nog helemaal niet om de film te maken zoals hij wilde. Voor die ruimteavonturen waren bijzondere special effects nodig, en een bedrijf daarvoor bestond nog niet. Dus richtte hij er zelf een op: Industrial Light & Magic.

Het eerste seizoen gaat over de merkwaardige beginjaren van het bedrijf. Hoe er geknutseld en gepionierd werd. En wat voor kick het gaf om een miniatuur van een ruimtestation op te blazen.

Heb je ooit wel eens afgevraagd bij een film uit het pre-digitale tijdperk hoe ze het toch voor elkaar kregen, die special effects? Hoe de X-wings konden vliegen, een enorme steen achter Indiana Jones aan kon rollen en die vervelende monsters van Ghostbusters door de straten van Manhattan konden spoken? Deze serie geeft alle antwoorden. Je kunt het ambacht van filmmaken alleen maar meer bewonderen. 

Het tweede, onlangs uitgebrachte seizoen, gaat over de overgang van praktisch naar digitaal. We zien bijvoorbeeld hoe er gepionierd wordt en het figuur Jar Jar Binks steeds meer vorm krijgt. Och, die arme Ahmed Best. De serie laat ook de backlash zien van critici en publiek, en wat dat met de acteur heeft gedaan. Zij waren de eersten die een voetstap zette in een nieuwe wereld – en niet iedereen wist dat waarderen.

Toch hebben ze de filmwereld onherroepelijk veranderd. Al werd er een traantje weggepinkt toen de afdeling Praktische Effecten haar deuren definitief moest sluiten.  

Ook hier: kijk het vooral zelf. Hieronder een trailer mocht het je interessant lijken. 



Reacties

Populaire posts van deze blog

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...