Doorgaan naar hoofdcontent

#254 Leer mij Makjan kennen

Gisteravond tijdens een lezing over haar boek en tentoonstelling, liet Mandy van Dijk een foto zien van de ‘Makjan’. Een torpedoboot die ten tijde van de Eerste Wereldoorlog in de haven van Urk lag om ontsnapte krijgsgevangenen terug te brengen naar Duivelseiland

Urk kent ook een straat ‘Makjan’. Heb ik altijd een beetje een vreemde straatnaam gevonden en ik wist nooit waar de term zelf op sloeg. Het zal wel iets uit de Zuiderzeetijd of iets nautisch zijn, dacht ik tot voor kort, of een zeebank. De omliggende buurten heten immers Ankerplaats en Middelbuurt.

Ook heet er een straat, nooit geweten, ‘Havelaar’. Vernoemd naar de veerdienst tussen Urk en Kampen, zo begreep ik van een erfgoeddeskundige. Maar wat betekent Havelaar zelf dan? Misschien een vogelsoort? Na wat zoeken op Google kwam ik niet verder dan dat Havelaar afkomstig is van Max Havelaar, de 19e -eeuwse koloniale aanklacht van Multatuli.

En Indonesië is ook meteen de link met Makjan. Want urenlange zoekpogingen op Google ten spijt, kom ik niet verder dan een vulkaaneiland in de Noord-Molukken die de naam Makian draagt. Op een oude kaart staat het vulkaaneiland aangeduid als Makjan, waarschijnlijk zo uitgesproken en op die manier door de Nederlanders opgeschreven.

Makjan vind ik ook altijd een opvallende naam, omdat het mijn eerste voornaam bevat. Misschien is het wel een bijnaam voor een vergeten zeeheld ofzo, peinsde ik vanochtend boven een kopje koffie. Een verbastering van bijvoorbeeld ‘Makke Jan’. Of misschien een Indonesische manier om de naam Jan Mak uit te spreken. Want zoals het gaat met dit soort vreemdsoortige online zoektochten, ineens vind je jezelf terug in één of andere familiestamboom. Mak was ten tijde van de Nederlandse overheersing een veelvoorkomende familienaam in Indonesië.

Veel te vergezocht allemaal natuurlijk. En het klopt ook niet: een achternaam is in een groot gedeelte van Indonesië ongebruikelijk. In het paspoort van Soekarno stond gewoon ‘Soekarno’. Zo leer je nog eens wat.

Het bracht me wel naar een pagina over Makke Janne, een kastanjeboom van 300 jaar oud die een blikseminslag én de hakwoede van Keizer Wilhelm II heeft overleefd. Prettige bijvangst.

Goed, de meest plausibele theorie is dus: de straat Makjan is vernoemd naar de torpedoboot Makjan, die op zijn beurt weer is vernoemd naar het Molukse vulkaaneiland Makian.

Kan ook zijn dat ik compleet scheef zit. Wie meer weet mag het zeggen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...