Doorgaan naar hoofdcontent

#258 Websitenostalgie

Donald Duck Weekblad had plotseling een website. Het werd aangekondigd op de voorpagina van een nummer, met op de cover de kop van Donald tussen digitale nulletjes en eentjes. Ik klom direct achter de computer. Computeren was toen nog iets waar je echt voor moest gaan zitten. We hadden zo’n gammel computermeubel in de woonkamer staan, zoals die in de jaren ’00 in iedere woon- of zolderkamer te vinden waren. De tijd tussen het indrukken van de aan/uitknop en het tevoorschijn komen van groene Microsoft-heuvels duurde eindeloos. Een computer opstarten was een kwellende oefening in geduld – zeker als je de nieuwe website van Donald Duck wilde zien.

De website was geweldig: het huis van Donald Duck, met op de achtergrond het standbeeld van Cornelis Prul en het geldpakhuis van Oom Dagobert. Het leuke ervan was dat alles interactief was. Bewoog je met je muis over een tuinslang, dan begon die te kronkelen en te sproeien. Bewoog je over een raam, dan begon het te klapperen. Dat soort geintjes.

Dit herinner ik mij allemaal, en tegelijkertijd vraag ik mij ernstig af hoe betrouwbaar die herinneringen zijn. De website van Donald Duck bestaat namelijk niet meer in haar oorspronkelijke vorm. Weg, heengegaan, is niet meer. En dat is doodzonde: ik had er graag nog eens willen rondneuzen. Ook de site van Studio Vandersteen, die ik regelmatig bezocht, bestaat in zijn geheel niet meer.

Terwijl ik dit tik, bedenk ik dat ik de uitdrukking ‘een website bezoeken’ al lang niet meer heb gebruikt. Net als het werkwoord ‘computeren’, dat ik nauwelijks nog iemand hoor gebruiken. Even computeren – dat was iets waar je echt voor ging zitten.

Met het verdwijnen van zulke sites laten we toch ook een stukje internethistorie door onze handen glippen. En niemand vindt ze ooit nog terug. Eigenlijk zou er een soort websitekerkhof moeten komen, waar je in een nostalgische bui nog eens de websites uit je jeugd kunt bezoeken. Laten we het een websitemuseum noemen, dat klinkt wat aardiger. Misschien bestaat het al, maar ik heb er geen weet van.

Gelukkig bestaan er nog sites die iets van die digitale magie behouden hebben. Zo heeft de site van de podcast De Grote Podcastlas een feitjesgenerator, die met iedere klik op de knop een willekeurig feitje van een willekeurig land uitspuwt. Wist je trouwens dat in Colombia meer vogelsoorten voorkomen dan in Europa en Noord-Amerika samen?

Of dat ongeveer 85% van de Somaliërs gebruikmaakt van mobiel geld? Ze hebben de ambitie uitgesproken om het eerste cashloze land ter wereld te worden.

En dat de bijgelovige dictator van Myanmar, Ne Win, een waarzegster bezocht die hem vertelde dat al het slechte van links kwam? Van de ene op de andere dag ging Birma aan de rechterkant rijden.

En zo verder, en zo verder. Bezoek eens de site en de feitjesgenerator, en laat je verrassen door allerhande weetjes.

Kan prima op je mobiel natuurlijk, maar je zou – voor de leuk – ook je laptop of pc ervoor kunnen opstarten. En er eens lekker ouderwets voor gaan zitten.

In memoriam: www.studiovandersteen.be


Reacties

Populaire posts van deze blog

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...