#256 Emmeloord en Drs. P op Schiermonnikoog

Net toen we wilden schuilen onder het muziekkapelletje voor de regen, viel mijn oog op een bordje in een voortuin van een Schiermonnikoogse woning. Boekverkoop. ‘Ik kijk hier nog even’, riep ik tegen de rest. ‘Ik ga met je mee!’ riep een broer terug.

De hal stond volgestouwd met dozen tweedehands boeken. We stapten de woonkamer in. Aan alle wanden planken vol tweedehands literatuur. De eigenaar heeft zijn woonkamer ervoor op moeten offeren. Ik hoorde hem achter scharrelen in het keukentje.

Geweldig, nietwaar?

Het eerste boek waar mijn oog op viel was ook het boek dat ik meenam naar huis. De titel: Troika hier, Troika daar.

‘Verrek, Drs. P!’ zei ik.
‘Wie is dat?’
‘Je weet wel, van Dodenrit en Sneker Café en zo’
‘Nooit van gehoord’

‘Hij heeft ook een liedje geschreven over Emmeloord’, zei ik al bladerend door het boek. En toen ik de juiste pagina gevonden had, besloot ik enkele passages voor te dragen:

Bij helder maanlicht op de piramiden
Of als in Bangladesh de morgen gloort
En onder het gezang van brandweerlieden
Dolfijnen of een and’re vogelsoort

Dan hoor ik in mijn lieflijke dromen
Die naam die mij tot in het merg bekoort
Verrek, ik kan er even niet op komen
O wacht, hier zie ik het staan: ’t is Emmeloord

Drs. P herinnert mij altijd hoe schoon de Nederlandse taal is. En hoe leuk het spelen met taal kan zijn. U heeft het al begrepen: dit lied gaat over Emmeloord. Waar menig wild verlangen in de kiemcel wordt gesmoord. Zinnen zo zacht als slagroomvla. Het laat me altijd genieten. 

Na wat rondgekeken te hebben rekende ik het boek af bij de eigenaar. Hij zag eruit zoals je iemand die zijn woning tot tweedehands boekenwinkel heeft omgetoverd voorstelt. ‘Nou ja zeg,’ zei hij, ‘die is pas net binnengekomen en ik heb hem pas net neergelegd!’
‘Dat is dan geluk hebben!’ antwoordde ik. En dat was het ook.

Of ik er een tasje bij wilde. Graag, buiten miezerde het. Hij hield het tasje open en ik liet het boek erin vallen. Een minuscule schrikreactie: voorzichtig pakte hij het boek en nauwkeurig werd de rug op de bodem van het tasje gelegd, als een schilderij in bruikleen dat op transport wordt gesteld. Dit was een boekenliefhebber zoals je die zelden treft.

In al zijn zachtheid dwong de man eerbied af, en op eerbiedige toon bedankte ik hem en namen we afscheid. 

Nou ja, wat ik met deze blog maar zeggen wil: bezoek eens een (particuliere) tweedehands boekwinkel. En luister ’s wat meer naar Drs. P.

Zoals Emmeloord:

Trouwens: is het nu dit blog of deze blog? Kom daar maar niet uit. Ben tegen de verdezeming hoor, daar niet van. Maar 'dit' klopt gevoelsmatig niet bij 'blog'. Waarom gebruikt men dit blog? 

K. wist een zeldzaam moment van uitwendig enthousiasme vast te leggen.