JMZWAAN

Wij, Nederlanders, zijn ontzettend goed in onderwerpen uitkiezen om er een soort van nationale strijd van te maken. Herinneren jullie nog de Dominomus? Aan het begin van deze eeuw vloog er een vogeltje een sportzaal binnen waar net tientallen mensen diepgeconcentreerd steentjes op een rij hadden gezet. Dat vogeltje zorgde met zijn gefladder ervoor dat er een steentje omviel, waarna er nog een steentje omviel, en nog een, want zo werkt dat met domino, waarmee uren arbeid in minder dan een minuut omviel. Het vogeltje werd afgeschoten. Dat had nooit mogen gebeuren, vonden vogelliefhebbers en alle andere mensen die de natuur een warm hart toedragen. Het was nodig, want anders zou het hele domino-evenement niet door kunnen gaan, zeiden de mensen die er zo hard voor hadden gewerkt. Wie maakt zich nou druk om één zo’n vogeltje? Het werd - één van de voorbeelden die in een rijtje passen van - een nationale discussie over zaken die eigenlijk niet heel erg belangrijk zijn, maar waar wel van

Hij had net de lunch achter de kiezen, die wat zwaar was gevallen. Om even uit te buiken besloot hij naar een vertrek boven te gaan. Net toen hij de trap op wilde klimmen dook vanachter een pilaar een radicaal tevoorschijn. Die trok zijn pistool en maakte met een paar schoten een einde aan het leven van Willem van Oranje. Vandaag precies 440 jaar geleden. De Vader des Vaderlands viel neer, greep naar zijn hart en wierp zijn blik op de hemel. Met een van zijn laatste resten adem sprak hij de volgende woorden: Mon Dieu, ayez pitié de mon âme… Mon Dieu, ayez pitié de ce pauvre peuple (Mijn Heer, wees mijn ziel genadig… Mijn Heer, ontferm u over dit arme volk). Dat klopt. Willem van Oranje, de stamvader van ons koninklijk huis en geboren Duitser, sprak Frans. Het moet trouwens een gek gezicht zijn geweest voor Willem, in die laatste seconden van zijn leven. Plotseling staat er een figuur voor je neus met in zijn handen twee pistolen, maar aan zijn armen twee zwembandjes. Het was dee

Bijna iedereen zal het volgende wel hebben meegemaakt in hun leven: plotseling was je te oud om met je ouders mee te gaan op vakantie. Of in ieder geval voelde je jezelf te oud daarvoor. Na wat aarzeling van je ouders kreeg je toch het voordeel van de twijfel. Je mocht thuisblijven, maar er waren wel regels. Gewoon naar je vakantiebaantje, geen feestjes en de terugkomst zou zijn in een schoon en opgeruimd huis. Dit zijn de momenten waarop je ontdekt wat een huishouden runnen allemaal behelst. Je komt erachter dat boodschappen doen toch best veel geld kost, dat er na elke maaltijd een afwas gedaan moet worden en wanneer je je kleren fris wilt houden je toch maar eens moet uitvogelen hoe de wasmachine werkt. Ineens ben je zelf het hoofd des huizes. En dat vraagt een zekere verantwoordelijkheid. Eén van de eerste stappen in dat gekke proces wat volwassen worden heet. Het bovenstaande beeld kwam in me op toen ik me donderdagavond liet bijpraten over de derde dag van het nieuwe kabinet.