#68 paginadraaier

Deze blogpost tik ik met kleine oogjes.

Laatst had ik het met een goede bekende over Stephen King. Hij was daar weg van, ik had wel eens wat films gezien maar nog nooit echt een boek van de beste man gelezen. Dat moest ik echt eens gaan doen, aldus de goede bekende en ik kreeg voor mijn verjaardag Bezeten Stad cadeau. Of de Engelse titel: Salems Lot. Hij lag een tijdje op mijn stapeltje, omdat, nou ja, je moet ook maar zin hebben in fantasie en horror.

Maar, ik moet zeggen, die Stephen King weet wel te boeien hoor.

Dat doet hij door meteen in het begin vragen op te werpen. Vragen waarvan je wil weten hoe het afloopt, hoe het verder gaat. En hoewel de locaties van zijn verhalen, dat heb ik dan wel begrepen, altijd slaperige stadjes in Maine zijn, waar nooit iets echt spannend gebeurt, voel je die spanning toch de hele tijd in de schaduw lurken. Best knap hoe hij dat kan.

Soms zijn de hoofdstukken wat uitgebreider, soms wat korter. Zoals aan het begin van het boek. Een man en jongen zijn in Mexico, maar op een zeker moment krijgt de man een krantenbericht onder ogen dat hem doet besluiten terug te trekken naar zijn geboorteplaats. Dan het volgende hoofdstuk:

Twee maanden na dat krantenartikel werd de jongen in de Kerk opgenomen. Hij biechtte voor het eerst – en hij biechtte alles.

Daarmee was mijn nieuwgierigheid geprikkeld. Bijzonder hoe dat in twee zinnen kan toch? Wie is die jongen? Welke geheimen draagt hij met zich mee? Wat is er gebeurt?

Nu zit ik nog maar op de 100 van de 600 pagina’s, maar ik kan wel zeggen: die Stephen King stelt niet teleur. Hij zal nog wel genoeg verassingen in petto hebben.

Je weet dat je een goed boek te pakken hebt als je die het liefst in één ruk tot het einde wil uitlezen en tegelijkertijd dat einde met alle macht wil mijden.