Doorgaan naar hoofdcontent

#116 refogeduld

Een aantal jaar geleden kwam er een artikel van het Reformatorisch Dagblad voorbij dat mijn aandacht trok en me wel interessant leek om te lezen. Ik tikte op de link, werd naar de website gestuurd en… mocht het artikel niet lezen. De site zat op slot.

Dat kwam omdat het op een zondag was. Het Reformatorisch Dagblad houdt dan zondagsrust. Op de rustdag kun je de site niet op, ze zien je een maandag graag weer terug.

Het irriteerde me dat ik het artikel niet kon lezen. Dat kwam niet zozeer door het principe van de zondagsrust, ik bedoel, waar vind je het nog dat een site op zondag of überhaupt ‘dicht’ is? Uiting geven aan je principes kan soms nog lang niet zo verkeerd zijn en in dit geval vind ik het ergens ook nog wel aandoenlijk. Of misschien zelfs wel stoer.  

Wat me irriteerde was dat ik belangstelling had voor een artikel en dat ik op de link klikte met de verwachting iets in een nieuw geopend venster te kunnen lezen, maar op een muur stuitte en een dag moest wachten. Dat nieuwsgierigheidprikkeltje werd niet beloond.

Het Reformatorisch Dagblad deed niet aan on demand, en gaf me daarmee, ongewild, een oefening in geduld. En dat kan soms nog best eens nuttig zijn.

Later zou ik nog eens denken: we zijn pas verloren op het moment dat het Reformatorisch Dagblad ’s zondags zijn website opengooit. 


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#155 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...
Een reactie posten
Meer lezen

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen