JMZWAAN

Tussen de schappen met babyspullen twijfelde ik wat ik mee zou nemen. Zo goed ben ik niet thuis in de babywereld. Bovendien zou het een cadeautje zijn waarvan ik twijfelde of ik het wel geven moest. De ontvanger ken ik helemaal niet zo goed. Hoewel, we wonen nu al tweeënhalf jaar naast elkaar en begroeten elkaar bijna dagelijks.  ‘Ha buurman!’ roep ik dan. ‘Hé boerman!’ klinkt het terug. De buurman is pas later in zijn leven in Nederland komen wonen.  Het leest misschien wat flauw, boerman , maar ergens blijft dat toch wel grappig. We hebben dezelfde leeftijd, zijn tegelijkertijd in het rijtje komen wonen en groeten elkaar altijd. Buurman, of boerman dus, is blijven plakken.  Een dag eerder liep ik hem tegen het lijf, op weg naar boven, en zag ik pas na twee keer kijken dat hij achter een kinderwagen liep. ‘Het eerste rondje!’ riep hij. In de wagen lag, zoals we dat hier zeggen, een lekker moatjen . Ik wist dat zijn vrouw zwanger was, ze had rondgelopen met een dikke buik, en de

Zonder een duidelijk moment in de tijd aan te kunnen wijzen, moet het er toch ergens ingeslopen zijn: het gebruik van de hashtag ‘dankbaar’. Instagram leent zich bij uitstek voor #dankbaar. Het wordt geplaats onder foto’s van iemand die een leuke dag heeft gehad, iemand die een geboorte van een kind heeft meegemaakt of iemand die jarig is en dankbaarheid wil betuigen voor een nieuw levensjaar. Overigens ben ik van mening dat je best dankbaar mag zijn bij een goed verlopen bevalling. Zo zijn er meer zaken in het leven waar je dankbaar voor mag zijn. We vinden veel zaken doodnormaal, terwijl ze, als je naar andere delen in de wereld kijkt, helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn. Op een zeker moment kwam de hashtag zo vaak voorbij, dat het begon te jeuken, al kan ik niet goed uitleggen waarom. Laten we het dankbaarheidsinflatie noemen. Bijzondere momenten in het leven, vooruit, daar mag je best dankbaar voor zijn. Voor een nieuwe auto, een vakantie, een latte macchiato die je op een

In Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange Muur, in Emmeloord, wordt goede tomatensoep geserveerd. De tomatensoep van De Lange Muur is een begrip. Het hele restaurant de Lange Muur is een begrip. Het ceedeetje in de geluidsinstallatie draait al jaren. En dat hindert niet. Het is een vast onderdeel van de typische chineesbeleving: Ik eet de tomatensoep van Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange Muur het liefst onder een verchineeste versie van I Am Sailing van Rod Stewart. De soep is het begin. Daarna komt het hoofdgerecht en dan pas waar ik in de eerste plaats voor kom: het dessert. De sorbet die ze serveren is net als de muziek al jaren hetzelfde. Fruit uit blik, een bolletje vanille-ijs, een bolletje bananenijs, een bolletje aardbeienijs, daarbovenop een klodder oud slagroom, afgemaakt met een knapperig wafeltje. Prachtig in zijn eenvoud, nimmer teleurstellend in de smaakbeleving. Maar het meest aardige van Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange Muur is in de eerste plaats het personeel zelf. ‘Hoe

Och, och, och, zitten we zomaar alweer in oktober. Wat vliegt de tijd. Verbazingwekkend, nietwaar, dat we alweer in het laatste kwartaal zitten. Dat betekent dat het tijd is voor een kwartaalrapportage. Aan het begin van dit jaar deelde ik een post over de Hebban Reading Challenge . Een dappere poging van Hebban om lezen aantrekkelijk te maken voor een groot publiek, niet in de laatste plaats voor jongeren. Want die delen veel. En als het om boeken gaat, mag er best gedeeld worden. Helemaal geen moeite mee. Die Reading Challenge, die je kunt bijhouden in de app van Hebban, was ik gestart met het aantal voorgestelde boeken. Twaalf stuks, voor iedere maand een boek. Daar zit ik zo op, dacht ik, maar de waarheid is dat ik hem pas zojuist heb behaald. Ik lees dus minder dan ik had verwacht of dat ik zou willen en dat zint me voor geen meter. Hoewel er overal boeken slingeren, op de tafel, onder de tafel, in de boekenkast en op het nachtkastje, lukt het me niet altijd om er de tijd voor t