Och, och, och, zitten we zomaar alweer in oktober. Wat vliegt de tijd. Verbazingwekkend, nietwaar, dat we alweer in het laatste kwartaal zitten. Dat betekent dat het tijd is voor een kwartaalrapportage. Aan het begin van dit jaar deelde ik een post over de Hebban Reading Challenge. Een dappere poging van Hebban om lezen aantrekkelijk te maken voor een groot publiek, niet in de laatste plaats voor jongeren. Want die delen veel. En als het om boeken gaat, mag er best gedeeld worden. Helemaal geen moeite mee.
Die Reading Challenge, die je kunt bijhouden in de app van
Hebban, was ik gestart met het aantal voorgestelde boeken. Twaalf stuks, voor
iedere maand een boek. Daar zit ik zo op, dacht ik, maar de waarheid is dat ik
hem pas zojuist heb behaald. Ik lees dus minder dan ik had verwacht of dat ik
zou willen en dat zint me voor geen meter. Hoewel er overal boeken slingeren,
op de tafel, onder de tafel, in de boekenkast en op het nachtkastje, lukt het
me niet altijd om er de tijd voor te nemen. Waarom lukt het me wel om, laten we
zeggen, een half uur lang Instagramreels te bekijken?
Kijk, ik geloof dat we daar de wortel van het kwaad dat
ontlezing heet te pakken hebben.
Maar goed: hieronder de boeken van het afgelopen kwartaal.
In dit lijstje staan de boeken die van kaft tot kaft gelezen zijn.
De Brug – Geert Mak
Omdat we Istanboel als vakantiebestemming hadden gekozen
wilde ik me alvast een beetje inlezen in de stad. Dit Boekenweekgeschenk van
Geert Mak - uit 2007 alweer - biedt een blik op de Galatabrug, waar vissers
proberen te overleven van hun dagopbrengst en zakkenrollertjes precies weten
uit welke broekzak ze kunnen pikken. Ondertussen raast de hele dag welvarend
verkeer aan ze voorbij. In een kort boekje schrijft Mak over de veranderende
Turkse cultuur, over secularisme en de altijd aanwezige Islam, over het nog
altijd bestaande spanningsveld tussen West en Oost. Daarnaast bevat het boekje
een prettig beknopte geschiedenis van Constantinopel, met al zijn culturele
diversiteit waarvan je in het hedendaagse Istanboel nog altijd de sporen ziet.
Wil je lezen maar niet meteen beginnen in een dik boek? Lees dan een Boekenweekgeschenk! Altijd aardig.
Ik Was Een Van Hen – Maarten Zeegers
Dit boek kon kort na de verschijning rekenen op flink wat kritiek,
en dat maakte het juist zo aanlokkelijk om te lezen. De schrijver, Maarten
Zeegers, was een van de laatste journalisten die Syrië werd uitgezet. Samen met
zijn Syrische vrouw trok hij naar Nederland. Bij gebrek aan een betere
woonruimte kwamen ze terecht in de Haagse Transvaalwijk. Een wijk waar 90%
procent van de inwoners allochtoon is en de islam de meest bedreven
religie schijnt te zijn. Omdat hij het Nederland wat hij achterliet naar eigen
zeggen niet meer herkent besluit hij al die verschillende gemeenschappen in
Transvaal beter te leren kennen. In plaats van de toegankelijkheid waar hij op
hoopte stuit hij als Nederlandse journalist op wantrouwen en zelfs
vijandigheid. De enige mogelijkheid om opgenomen te worden in een gemeenschap is
om er onderdeel van te worden, en dus doet hij zich voor als bekeerling. Dat
levert een sensationeel boek op, maar ja, kun je moedwillig het vertrouwen van
mensen schaden voor een boek?
Natuurlijk is het leuk en spannend om te lezen wat er nu
echt gepredikt wordt, hoe verschillende stromingen met elkaar botsen en hoe
Zeegers langzaam het vertrouwen begint te winnen van strenggelovige moslims. Veel
zaken die de revue passeren, zaken als Duivelsuitdrijvingen en rituele
geselingen, doen het altijd goed voor de sensatie. Ze worden dan ook met humor
beschreven.
Maar daar blijft het niet bij. Zeegers laat ook zien hoe
zijn amper Nederlandssprekende buurman vermalen dreigt te worden in de
bureaucratische molen, hoe politiegeweld het wantrouwen in de overheid alleen
maar opstookt en hoe jongeren, door de algemene uitzichtloosheid, in de armen worden
gedreven van ronselaars die ze laten strijden voor Islamitische Staat in Syrië.
Wat Zeegers wat mij betreft uitstekend aan de kaak stelt: het onvermogen van de
politiek en politie om met de wijk om te gaan.
Overigens bevat het boek een prima uiteenzetting over de
verschillende stromingen binnen de Islam. Van soennieten tot alevieten en alles
er tussenin. Kortom, de ene moslim is de andere nog niet. Heel verhelderend.
België Door De Ogen Van Suske En Wiske – L. Noteris
Niets is fijner dan boeken te lenen van de bibliotheek of om
voor een prikkie met een stapel boeken een kringloopwinkel uit te wandelen.
Maar soms komt er een boek voorbij die je jezelf cadeau moet doen. Dit is zo’n
boek.
Verschillende auteurs laten hun licht schijnen op de meest
bekende stripreeks van Vlaanderen: Suske en Wiske. Vanaf 1945 tot 2022
verscheen er elke dag een stripstrook in De Standaard. Een traditie van 77
jaar. In die tijd is België flink veranderd. Of zoals het zo mooi op de
achterflap staat: ‘wie bladert door de Suske en Wiske-albums krijgt tussen de
plaatjes door een ingekookte geschiedenis van het naoorlogse België te zien’.
Wat dacht je bijvoorbeeld van de Koningskwestie, die België
dreigde te verscheuren en waar Vandersteen het album ‘De Stalen Bloempot’ op
heeft gebaseerd? Of op de veranderende manier waarop de Belgen naar Afrika
kijken? Welke sporen van het koloniale verleden in Kongo draagt het land nog
steeds met zich mee? En is tante Sidonia nu een brave keurige huisvrouw of was
ze als alleenstaand hoofd van het gezin haar tijd ver vooruit? En hoe heeft het
Nederlands in de albums bijgedragen aan de bewustwording van de Vlaamse taal?
Mijn favoriete essay in dit boek gaat over het album De
Toornige Tjiftjaf. In België was het lange tijd gewoon om vogels te vangen,
voor in de volière of in de braadpan. Dat liep zo uit de hand dat er op een
zeker moment vogelsoorten dreigde uit te sterven. Vandersteen tekende begin
jaren 70 dit album, waarmee hij kritiek uitte op de wetteloosheid waarmee de
vogeltjes uit de lucht geknald werden. Het is een echt anti-jaag album, met
lekker veel Vandersteenmoralise, waar hij trouwens woedende reacties van
vogeljagers op kreeg. Toch werd het vogelschieten verboden. Hoe een stripboek
kan bijdragen aan natuurbescherming. Prachtig toch?
Meer over dit boek en Suske en Wiske: hier!
De Laatste Zeppelin – Filip Bastien
Dit verhaal gaat over een jongen die tijdens de Tweede
Wereldoorlog de bioscoop van zijn ouders draaiende houdt. Achter in een zaal
bewaart hij een zeppelin die van zijn grootvader is geweest. Als
nevenactiviteit doet hij zo nu en dan iets voor het plaatselijk verzet. Als op
een dag een Duitse officier dood wordt aangetroffen lijken alle pijlen naar hem
te wijzen. Commandant Blutwurst (de naam geeft de sfeer van het verhaal aan),
blijft hem op de hielen zitten totdat er geen andere mogelijkheid meer is dan
te ontsnappen.
Het is een koddig verhaal in de trant van ‘Allo- ‘Allo! en laat zich uitstekend lezen op momenten als vakantie. Enig boekje.
Kaas – Willem Elschot
Alweer een Vlaamse schrijver! De tekst op de achterflap
sprak me wel aan en daarom besloot ik het mee te nemen.
Kaas gaat over een vijftigjarige man die plotseling in een
groepje welgestelden verzeild raakt. Als hij de mogelijkheid krijgt om kaas uit
Holland te importeren en zijn eigen kaasimperium op te zetten, grijpt hij die
met beide handen aan. Zijn leven als kantoorklerk op een scheepswerf mist
uitdaging, en dit zou een mooie kans zijn hogerop te raken. Beter gezegd: eindelijk
iets voor te stellen.
Zoals verwacht liep alles anders. Dat is vanaf meet af aan
duidelijk.
Het is de schrijfstijl die me in dit boek aanspreekt. Halverwege
het boek leest de hoofdpersoon een notitie waarop een datum en jaartal staat.
1933.
1933! Pas toen kwam ik erachter dat het boek al in 1933 was uitgebracht! Het
leest alsof het gisteren geschreven is. Geen woord te veel, geen gebaar te dik,
geen opmerking overbodig.
Als je eens een leuk boekje wilt lezen over een treurig
leven, maar wel een heel mooi opgeschreven treurig leven, is dit boek een
aanrader.
Reeds bezig:
De Vondeling van Veenhuizen van Patricia Snel ligt nog steeds op een stapeltje te wachten om uitgelezen te worden.
Gesneuveld:
Het boek Leven met de Dood van begrafenisondernemer Iede Hoorn was interessant om te lezen en laat je doen aanzetten om na te denken over de dood. Niet per se een gezellig onderwerp, maar blijkbaar kan de manier waarop je afscheid neemt wel gezellig zijn, zo leerde ik. Ergens in het boek schrijft Hoorn dat hij opgemerkt werd door de post die hij op Instagram schreef, daaruit is dit boek voortgekomen. Ik merkte dat ik niet in de stemming was voor korte stukjes en heb het boekje weer teruggebracht naar de bieb. Wie weet neem ik hem wel weer een keertje mee.
En dat waren de titels voor het derde kwartaal!
Toedeloe en lekker lezen!
Lees hier de vorige rapportages:
Oh ja, tussendoor herlees ik nog In Europa van Geert Mak. Tijd om daar weer een nieuw hoofdstuk van te plaatsen.
#112 Terug Europa In
#114 In Europa: januari
Reacties
Een reactie posten