Doorgaan naar hoofdcontent

#242 Jan Patat

Jan Patat op de kermis in Emmeloord


Hij staat daar maar, door wind en regen. In de wintermaanden wordt ‘ie door algen en mossen bekropen, in de zomermaanden verbleken zijn warme kleuren in het ongenadige zonlicht. Misschien dat hij daarom zijn ogen half dichtgeknepen heeft.

Dit figuur was ooit een trots uithangbord voor een aparte cultuur. Een cultuur die door de opkomst van hippe sushi-restaurants en die weerzinwekkende TikTok-foodies steeds meer naar de achtergrond gedreven wordt. De frituurcultuur.

Fred Friet, de lachende frietzak, het patatmannetje, de puntzak of Jan Patat; het figuur kent vele namen waarvan de laatstgenoemde mijn voorkeur geniet. Jan Patat is een feest der herkenning. In Jan Patat liggen jeugdherinneringen aan schoolvakanties en zoute afsluiters van middagen in tropische zwemparadijzen geborgen. Jan Patat is mijn vriend.

Het gaat niet goed met Jan Patat. Bijna alle beelden van Jan Patat staan er beschadigd bij, ieder beeld kent mankementen. Het is dan ook een beetje een vreemd beeld. Jan Patat kijkt niet al te helder uit zijn ogen, met wallen van heb ik jou daar. De friet die hij in zijn mond stopt komt uit zijn eigen puntzak, zijn eigenlijke lichaam, waarmee ook nog eens autokannibalisme bedreven wordt.

Een nieuw beeld is niet zomaar besteld, niemand weet waar je ze precies bestellen moet. Niemand weet überhaupt wáár Jan Patat vandaan komt. Wat is toch de oorsprong van dit snackicoon?

Gelukkig is er NPO-podcast ‘Docs’. In aflevering 226 onderzoekt Elja Looijestijn het mysterie van deze lachende frietzak. Ze spreekt met snacksliefhebbers, fans van Jan Patat (er zijn mensen die de aardkloot bewandelen met een tattoo van de lachende frietzak op hun scheenbeen), frituurologen en uiteindelijk de bedenker van dit malle icoon. Een aflevering om van te smullen, onderzoeksjournalistiek met een krokant korstje.

Laat NPO DOCS niet wegbezuinigen!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...
Een reactie posten
Meer lezen

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen