#267 Nepzwemmers

Een aantal jaar heb ik niet of nauwelijks gezwommen. Het was tot ik voor mijn werk in de gehandicaptenzorg op bewonersvakantie was en met de bewoners naar het zwembad ging. Toen kon ik niet achterblijven. Eenmaal in het water ontdekte ik hoe lekker het is om weer in het water te zijn. En sindsdien besloot ik vaker te zwemmen.

Vroeger deed ik dat bijna iedere dag. In de zomer leken de dagen eindeloos, er was veel zon, en vooral veel water. Uren zwemmen, dobberen, duiken. We zochten naar de beste zwemplekken, en dat was zelden aan een strand. Die hele strandcultuur kan me nog steeds gestolen worden. Je moet meteen kunnen plonsen.  

Omdat een bevriend stel in de polder woonachtig is, trokken we deze week na een warme dag richting de Wellerwaard, een uitgegraven zandplas in de Noordoostpolder. Ook daar heb je een strandje, maar dat reden we voorbij. Aan de overkant zit een mooi steigertje en kun je direct het water in. Het viel me al op vanuit de auto: in het water dreven allemaal oranje zakjes. Nog een keer kijken: ze dreven allemaal achter een kop die zich boven water hield.

We wisten: dit is het domein van de zwemmers. Nu moet je weten dat de zwemmers van de Wellerwaard van een fanatiek slag zijn. Ze hebben hun traject strak voor ogen en wijken daar niet vanaf. In geen enkel geval laten ze zich afleiden van hun zwemslagen. We probeerden contact te maken door te knikken, maar vonden geen erkenning, zelfs geen echo. Ze zagen ons als gelegenheidszwemmers. Dobberaars, die slechts enkel verkoeling zochten zonder daarvoor in te hoeven spannen.

Eén vrouw legde uit wat dat oranje ding was. Een zwemboei, vertelde ze. ‘Het is hier diep. En als je moe wordt, kun je even uitrusten.’ Ze demonstreerde hoe dat in zijn werk gaat en dat malle ding leek mij, alweer moe van het watertrappelen, ineens reuzehandig in bezit te hebben. ‘Maar nu ga ik verder,’ en met een elegante slag hervatte ze haar rondje.

‘Zullen we naar dat boeitje?’ vroeg ik aan A. ‘Dat boeitje maar doen? Die is wat dichterbij.’

We maakten de vergissing tegen de klok in te zwemmen, merkten we al snel.

De plas was inderdaad diep, we hadden al snel geen bodem onder de voeten. Ik probeerde wat te duiken en besloot poging nummer zoveel om te stoppen met roken toch eens serieus aan te pakken. Eenmaal bij de boei grepen we ons om beurten vast om op adem te komen.

Met een handdoek om ons heen aten we, druipend nog, op een bankje een zakje chips. Terwijl de kaken maalden zagen wij de andere zwemmers. Ja, we waren gelegenheidszwemmers. We waren plonsenaars, neppers. We waren afgekoeld, dat wel.

Opgedroogd en omgekleed bedacht ik dat ik nog een mooie cadeaubon heb liggen. Die zou mooi besteed kunnen worden aan zo’n zwemboeitje. Dan zou ik iedere avond rondjes kunnen zwemmen – als een echte zwemmer.

Het is jammer dat de zomer alweer bijna voorbij is.