Luister eens naar onderstaande YouTubevideo. De zogeheten main title van de film Kings Row (1942).
Komt het je al
bekend voor?
Beeld je in dat
je in een raket door het raampje naar buiten kijkt. Je staart naar het
oneindige niets, gevuld met talloze sterren. Plotseling schuiven er levensgrote
gele letters voorbij.
De main
title van Star Wars lijkt verdacht veel op die van Kings Row, vind je niet?
Er wordt wel eens beweerd dat componist John Williams zijn muziek voor Star Wars gejat heeft van Erich Wolfgang Korngold of dat het een ripp off zou zijn, zoals dat zo beschuldigend heet.
Zelf ziet hij het
eerder als een eerbetoon naar de bombastische filmmuziek van het Hollywood uit
de jaren ’30 en ’40. En toegegeven: die is ook geweldig.
Ben je een
kunstenaar als je iets compleet uit jezelf bedenkt? Of ben je evengoed een
kunstenaar als je hier en daar wat ‘inspiratie opdoet’ en al die verschillende
dingen samenvoegt zodat er iets nieuws kan ontstaan?
Meer filosofisch:
bestaan unieke ideeën eigenlijk wel?
Star Wars:
Episode IV: A New Hope is
eigenlijk niets meer dan een verrukkelijk bakgerecht, met ingrediënten overal
vandaan.
De bakvorm:
2001: A Space Odyssey
Hoofdbestandsdeel: Dune.
Voeg daarbij een halve liter spaghettiwestern.
Dan een snufje samoerai.
Een paar korrels Orde van de Ronde Tafel.
Maak het af met een luchtig sausje van religie.
Even bakken en je hebt de meest populaire film van de 20e eeuw.
Mogelijk heb je
een nasmaak van Leni Riefenstahl, maar da’s een ander verhaal.
George Lucas en
John Williams hielden beiden van de oude filmmuziek uit de hoogtijdagen van
Hollywood. Ze gebruikten deze elementen niet omdat ze dachten dat het goed zou
werken, maar omdat ze het zelf écht goed vonden.
En juist daarom
werkt het zo goed. Denk ik.
Toegift:
Reacties
Een reactie posten