JMZWAAN

Waar wij steden doen verrijzen op de bodem van de zee, onder Hollands wolkenhemel tellen wij als twaalfde mee. Een provincie die er wezen mag, jongste stukje Nederland. Waar het fijn is om te wonen, mijn geliefde Flevoland! Land gemaakt door mensenhanden, vol vertrouwen en met kracht. Waar de zee werd teruggedrongen die zoveel verschrikking bracht. Een provincie die er wezen mag, jongste stukje Nederland. Waar het fijn is om te werken, mijn geliefde Flevoland! De natuur laat zich hier gelden dieren kiezen nest of hol. En de wijde vergezichten stemmen ons zo vreugdevol. Een provincie die er wezen mag, jongste stukje Nederland. Waar het fijn is om te leven, mijn geliefde Flevoland! Vorig jaar na Koningsdag vond er een kleine nabeschouwing plaats tijdens de koffie, in de kantine van mijn werkplek. Op het aangrenzende Harmen Visserplein, het ambtelijke centrum van Emmeloord, had een aubade geklonken die een collega had bijgewoond. Ze had daar meegezongen met het...

Spotify speelt sinds een tijdje zomaar ongevraagd dezelfde nummers af. Ik weet niet hoe dat gekomen is, weet ook niet hoe dat te verhelpen valt, heb er nochtans niet de moeite voor genomen. De terugkerende nummers zijn van het soort om niet in een gedeelde afspeellijst op Spotify te knallen. Vooruit, een aantal: One night in Bankok (een nummer zo slecht dat het goed is – of knap van de lellekte zoals we hier zeggen), België (is er leven op Pluto) en respectievelijk Dodenrit van Drs. P. Ze zingen zo lekker mee onder de douche. Dat zal het zijn. Dodenrit gaat over een gezin te paard, in een eindeloos Russisch woud, op weg naar Omsk. Maar dan worden ze achternagezeten door een roedel wilde wolven. De vader van het gezin besluit, mocht hij Omsk heelhuids willen bereiken, zijn kroost één voor één op te offeren aan de donkere gedaanten. Mét grote tanden - dat is duidelijk te zien. De doucheknop wordt opengedraaid: we kennen onze bundel en we zingen heel wat af. Bij het haren wassen w...

  Fotograaf: Jeffrey Korte Media uit Emmeloord  Het is een leuke week. Maandagavond was er de Boekenweekavond. Dit jaar verliep de organisatie ervan anders dan normaal. We moesten op zoek naar een datum buiten de Boekenweek en een andere locatie dan het theater, waar de Taalquiz en ‘literaire ontmoeting’ altijd plaatsvindt. In een koortsachtige zoektocht naar een andere zaal in Emmeloord, besloten we de Boekenweekavond dit jaar in de bibliotheek te houden. Waarom ook niet? Welke plek is beter om de 90 e Boekenweek te vieren dan tussen de boeken? De taalquiz zat weer goed in elkaar, met een onderdeeltje dictee, onderdeeltje dichtkunst en een onderdeeltje dialecten. Het onderdeel afko’s, afkortingen, was mijn favoriet. Na de quiz was het tijd voor een lezing van Joris van Casteren. Bekend van boeken als Lelystad, Het been in de IJsel, Moeders lichaam en zijn laatste werk: De mensheid zal nog van mij horen. In dat boek laat hij anonieme stemmen uit een dagboekarchief ‘zing...

Suske en Wiske worden dit jaar 80, en podcastmaker Koen Maas vindt het daarom tijd om de balans op te maken. Wat zijn van al die verschillende verhalen die in die acht decennia verschenen zijn de leukste albums ooit? Laat ik ook gaan stemmen, dacht ik, en ik opende de link . Maar beste Koen, mag ik maar drie titels inzenden? Van die honderden albums maar drie titels? Daar vraag je me wat! Iedereen heeft in zijn of haar jeugd wel eens een album gelezen en iedereen heeft wel een stapeltje oranje kaften op zolder staan. Omdat de ‘rode reeks’ nu al 80 jaar loopt, zijn er verschillende generaties groot geworden met dit pareltje van het Vlaams/Nederlandse beeldverhaal en heeft ook iedereen zijn ‘eigen periode’. Boomers zullen bijvoorbeeld eerder naar albums van Vandersteen grijpen, de zogenaamde klassiekers, terwijl de patatgeneratie eerder warme gevoelens koestert bij de albums van Paul Geerts. Zelf ontdekte ik de reeks ten tijde van Marc Verhaegen, wiens tekenstijl mij enorm aansprak,...

Warempel, vanochtend viel ineens alles op zijn plek. Deze week was ik, net als velen, verbaasd en verontwaardigd bij het horen van het nieuws dat Minister van Asiel en Migratie Marjolein Faber weigerde een krabbeltje te zetten onder een vijftal lintjesvoordrachten. Deze actie was ‘tegen haar beleid’ en zou een snee in haar eigen vinger zijn, omdat ze zelf dat beleid ‘is’. Faber moet niets hebben van asielzoekers, vooral diegene van niet-westerse snit, daar heeft ze tot nu toe geen doekjes om gewonden. Daarom vond ik haar actie des te opmerkelijker. Mensen die zich inzetten om nieuwkomers Nederland eigen te maken, door ze de taal te leren en uit te leggen hoe de Nederlandse maatschappij in elkaar steekt, zou je dan toch juist moeten belonen? Die vrijwilligers hebben, kortom, hun best gedaan om van nieuwkomers Nederlanders te maken. Had ik in Fabers schoenen gestaan had ik die vrijwilligers hoogstpersoonlijk een lintje opgespeld. En misschien nog wel een bos bloemen nagestuurd. Van m...