Oi, oi, oi. Is het zomaar alweer oktober. Wat gaat de tijd toch ongelooflijk snel. Niet normaal. Hups, daar gaan we die wintermaanden weer in. Hieronder wat boeken die ik de afgelopen drie maanden gelezen heb. Misschien zit er wel een leuk boek voor je tussen. Kun je fijn lezen. Lekker op de bank. Onder een kleedje. Misschien een kopje winterthee erbij. Of een stevige borrel, mag ook. Dat laat ik allemaal lekker aan jou.
Vreemde tekeningen - Utesku
De Japanse schrijver Utesku blijkt een internetsensatie te
zijn. Eerder had hij al spannende horrorverhalen online gepubliceerd. Vreemde
tekeningen is zijn debuut in boekvorm. Voor het gemak is het boek voor
verschijning al in 30 talen vertaald.
Het boek bevat een viertal verhalen die allemaal draaien om
‘vreemde’ tekeningen, die ieder op zich een overhangend verhaal vertellen. Als
lezer mag je lekker meepuzzelen. Reuzeaardig natuurlijk, maar halverwege het
boek heb je het puzzeltje al wel gelegd.
De titel van het boek en de cover met vreemde tekeningen
sprak me wel aan, en na een werkdag liet ik hem in de tas glijden. Ik vond het
wel grappig eens een Japans boek te lezen. De manier van vertellen is toch
anders. En als je ’s een keer iets anders wilt lezen is het best een geinig
boek. Meer hierover: hier.
De domheid regeert - Sander Schimmelpenninck
Eigenlijk, vind ik, mag je een luisterboek niet meetellen
als een gelezen boek. Dat ik tussendoor af en toe een hoofdstukje
gelezen heb in de app, zie ik maar als verzachtende omstandigheden.
In het boekje legt Schimmelpenninck uit waarom ‘domrechts’ zo
goed gaat de laatste jaren. Politici zetten ‘domheid’ steeds vaker in als politieke
strategie. Natuurlijk spelen sociale media hierin een rol. De politiek is de
laatste jaren flink veranderd en verhard, maar Schimmelpenninck biedt gelukkig
ook oplossingen hoe je politieke ‘domheid’ kan herkennen en je ertegen kunt
wapenen.
Misschien kan hij het beter zelf uitleggen:
Overigens is Schimmelpenninck zelf ook niet vies van
polariseren en weet hij zelf ook van uitdelen. Toch leest zijn boek als een
mild - maar urgent - schotschrift. Bovendien leest hij het op aanstekelijke wijze
voor.
Beetje een clichéboodschap, maar zo vlak voor de
verkiezingen kan het geen kwaad dit schotschrift te lezen (of luisteren).
Alle rafelranden van Europa - Ivo van de Wijdeven
Waarom handelt Poetin zoals hij handelt? Waar komt de
driftigheid van Erdogan vandaan? Waarom voelen de Britten zich meer verwant met
Amerikanen dan met het Europese continent? Het huidige wereldgebeuren roept
vragen op die Ivo van de Wijdeven met zijn boek(en) probeert te beantwoorden.
Alle rafelranden van Europa is een samenstelling van De rafelranden van Europa
en De nieuwe rafelrand van Europa.
Een dikke pil, maar leest als een trein. Heb er eerder over
gepost.
Volgens Van de Wijdeven is zijn Alle rafelranden van
Europa een naslagwerk voor bij het achtuurjournaal. Bij ieder hoofdstuk begin
je met de vroegste geschiedenis van het land of werelddeel en lees je langzaam
naar het heden toe. Nou nou, Ivo, denk je bij de Xia-dynastie (2070-1600
v.Chr.), heeft dat nou allemaal nodig? Maar dat is juist het knappe van
dit boek: het laat zien dat historische gebeurtenissen niet op zichzelf staan,
maar nog een lange nawerking kunnen hebben waar dictators zoals Poetin en andere
potentaten graag gebruik van maken.
Over Poetin en andere potentaten heeft hij eerder al een
boek geschreven: Macht van het verleden. Daar bestaat ook een fijne podcast
van. Ik geloof wel exclusief op Podimo.
Het ultieme geheim - Dan Brown
De nieuwe Dan Brown! Boekenliefhebbers mogen zich graag een
beetje gnuivend uitlaten over de Amerikaanse schrijver. Met zijn boeken als de
De da Vinci code heeft hij in het verleden heel wat op de hals gehaald. Hoewel
Brown zichzelf toch heel serieus neemt, is zijn werk volgens een bekende TV-pastoor
‘amusante onzin, in de trant van James bond’. Een andere boekenliefhebber
noemde het in een boekenpodcast ‘een hele grote zak Pom-bär chips’, waarvan nadat
je hem hebt leeggevreten achterblijft met een vies gevoel.
Dat heb ik zelf niet zo erg. Zijn boeken vind ik
vermakelijk, al is het maar omdat Robert Langdon binnen vierentwintig uur alle
kunst en architectuur voorbij holt die de locatie van het verhaal te bieden
heeft. De zogenoemde Dan-Brown-formule. Onder het lezen kun je lekker plaatjes
googelen. Nog leuker is het als je na het lezen van bijvoorbeeld Het Berninimysterie
Rome bezoekt. Dan zie je opeens allemaal geinige detailtjes en opmerkzaamheden
waar je anders aan voorbij gelopen zou hebben. Het maakte Rome indertijd een
toffe stad om doorheen te slenteren. Maar goed, we hadden het over het nieuwste
deel.
Dit zesde deel uit de Langdonserie speelt zich af in Praag.
Aan de formule blijft weinig veranderd, maar één ding is wel anders: de eeuwige
vrijgezel Robert Langdon heeft een vriendin. Noëtische wetenschapper Katharine
Salamon (eerder ten tonele gebracht in Het verloren symbool). Lang verhaal
kort: er wordt een moord gepleegd, Katharine is vermist, Langdon moet in een
kort tijdsbestek de wereld zien te redden en er is natuurlijk weer een heerlijk
geheimzinnige schurk. Dat allemaal tegen de achtergrond van die prachtige stad
Praag.
Eigenlijk kun je niets zeggen over het boek zonder spoilers
te verklappen, dus laat ik het houden bij een beknopte recensie in de vorm van
wat positieve steekwoorden: goede opzet, fijne haakjes, lekkere
thrillervibe, sneltreinvaart, goed gekozen locatie.
Wat kanttekeningen dan: weinig religie, minder kunst en
puzzelwerk dan voorgaande delen, derde akte leest als een gebed zonder end.
Ach, wat maakt het nou eigenlijk uit wat ik ervan vond? Ga
lekker zelf lezen!
Moeders lichaam - Joris van Casteren
Joris van Casteren zoekt naar eigen zeggen altijd naar ‘vreemde
onderwerpen’. Eerder schreef hij bijvoorbeeld al over een been in de IJssel. Vaak
is het leven zelf veel poëtischer dan fictie, en als je zo’n onderwerp te
pakken hebt, hoef je zelf geen fictie meer te schrijven.
In Moeders Lichaam schrijft Van Casteren het verhaal op van
Piet, een kinderloze vrijgezel die nooit heeft gewerkt en thuis is blijven
wonen.
Als moeder in de zomer van 2013 overlijdt, besluit Piet haar
laatste wens uit te voeren. Hij vertelt er niemand over. Maar lang houd je
zoiets niet vol. Tweeënhalf jaar later staat de straat toe te kijken hoe mensen
in witte pakken een gammele kist naar buiten takelen.
In het boek lees je het hoe, wat en waarom. Vanuit
verwondering en oog voor droge humor tekent Van Casteren dit bijzondere verhaal
op. Tussen hem en Piet ontstaat een onverwachte vriendschap.
Hoe luguber het voorval ook mag zijn, en hoe grappig het
boek soms ook is, naast het verhaal van Piet vertelt Moeders lichaam ook een verhaal
over een kwijnend dorpsleven in een krimpregio, waar gemeenschapszin en sociale
controle niet langer vanzelfsprekend zijn.
Omdat ik door de moddergooinieuwsbrieven van Dieuwke Wynia
de laatste tijd in een soort van DWDD-heimweefase zit, plak ik het interview met
Piet en Van Casteren hieronder.
Altijd van je af - Sara Berkeljon
Hij wilde nog eens op de foto gezet worden door zijn goede
vriend Erwin Olaf. De Volkskrant besloot er meteen maar een interviewer naar
toe te sturen. Dat interview vormde het startschot voor het boek Altijd van je
af, een biografie van Arjan Ederveen, geschreven door Sarah Berkeljon.
De jaren ’90 waren VPRO. En de VPRO van de jaren ’90 was
Theo en Thea, Kreatief met Kurk, Borreltijd en 30 Minuten. En natuurlijk programma’s
als Jiskevet en Villa Achterwerk.
Berkeljon bezoekt Ederveen als hij met zijn vriend Howie aan
het overwinteren is in India. Op aanstekelijke wijze probeert ze grip te
krijgen op het creatieve brein van Ederveen, maar ook op zijn innerlijke belevingswereld,
die hij maar moeilijk kan uiten. Over het vroegtijdig overlijden van zijn twee
broers kan hij nog steeds moeilijk praten. Over de pijnlijke breuk met zijn creatieve
wederhelft Tosca Niterink evenmin. In plaats daarvan stort hij zich liever op
zijn werk, en nu hij de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt; zijn moestuin.
Tegelijkertijd heb ik het boek gelezen als een nostalgische
trip naar de televisieprogramma’s uit de jaren ’80, ’90 en ’00. Interessant om
te lezen hoe Theo en Thea tot stand kwam, hoe ze met weinig budget en middelen
toch leuke televisie wisten te maken. Dat de zin ‘heb je ook wel eens een leverworst
gewonnen?’ uit de intro door Tosca bedacht was, die minstens zo creatief was
als Arjan. Dat Marco Bakker nog steeds vindt dat hij zijn imago goed heeft
gedaan door de rol aan te nemen in Theo en Thea en de ontmaskering van het
Tenenkaasimperium.
Hoewel Ederveen moeilijk praat over de pijnlijke momenten in
zijn leven, heeft hij die wel degelijk verwerkt in producties als 30 Minuten.
De dood van zijn broers, de therapie die hij gevolgd heeft, de afstandelijke
houding van zijn moeder; het zit er allemaal in.
'Altijd van je af,' zei de klungelige hobbyist in de gutsaflevering
van Kreatief met Kurk, waarna hij vreselijk in zijn hand gutste. Een betere titel
voor het boek is niet denkbaar.
Omdat de verkiezingen eraan komen hieronder de 30 Mintuten
aflevering Vanwege Maartje. Smullen is het.
De waterzoon - Eva Vriend
Oktober is de Maand van de geschiedenis, en dit jaar
is het thema ‘natuurlijk’. Een prima thema voor schrijfster en historicus Eva
Vriend, die eerder al over de maakbaarheid van de polder (Het nieuwe land), de
teloorgang van de Zuiderzee (Eens ging de zee hier tekeer) en het vergaan van
de Schokkers zonder thuis (Het eiland van Anna) schreef.
In dit essay onderzoekt ze de band tussen Jac. P. Thijsse en
zijn zoon. Vader Thijsse was een echte natuurliefhebber. Met zijn idyllische
plakplaatjes die je bij rollen koek van Verkade sparen kon, liet hij Nederlanders de natuur leren koesteren. Later in zijn leven zou hij aan de wieg van
Natuurmonumenten komen te staan.
Zoon Jo was van een ander slag. Hij zag de natuur, in het
bijzonder water, iets wat de mens vooral naar zijn hand diende te zetten. Jo
zou het technisch brein van de Afsluitdijk en de Deltawerken worden. Je kunt je
voorstellen: tussen vader en zoon zat een zekere spanning als het op natuur
aankwam.
Trouwens, Jo Thijsse was ook betrokken bij het Waterloopkundig
Laboratorium nabij Kraggenburg. In de zuidoostpunt van de Noordoostpolder was
daar nog een mooi stuk grond voor. Een bos, die er was geplant omdat de bodem
daar bestaat uit keileemgrond, wat ongeschikt voor akkerbouw is. De bomen
moesten gekapt worden voor de watermodellen. Al mocht er van Thijsse ook wel
wat blijven staan, omdat bomen zo lekker voor luwte zorgen. Tegenwoordig is het
bos overgedragen aan Natuurmonumenten. En wat een aangenaam bos is het toch. Al
weet ik nu na het lezen van De waterzoon: dit bos bestaat alleen omdat de grond
‘niet nuttig’ was.
Flevoland: een heerlijke provincie.
Reeds bezig:
Ik ben begonnen in De wisselwachter van Geert Mak, maar
kom er niet echt doorheen. Leuk hoor, die Witte Huisfeestjes en stiekeme
verhoudingen van Roosevelt, maar gaandeweg het lezen mag de Tweede Wereldoorlog
van mij wel uitbarsten. Hup Geert, je kan altijd zo lekker vertellen, beetje
schot in de zaak alsjeblieft. Laat ze de democratie redden. Nou ja, wie weet
pak ik hem binnenkort weer op.
Tot slot:
Nou, dat was ‘m wel eigenlijk. Welke boeken staan bij jou op
het lijstje voor de donkere wintermaanden? Of welke heb je gelezen en zou je
anderen graag willen tippen? Deel maar lekker. Altijd leuk. Toedeloe!
PS: ik heb wel eens gezegd dat je een boek niet op de cover dient te beoordelen. Daar kom ik graag van terug.
Reacties
Een reactie posten