JMZWAAN

  Het voordeel van werken in een bibliotheek is dat er dagelijks tientallen boeken door je handen glijden. En omdat ik de tip had gekregen af en toe eens jeugdliteratuur te lezen, om te weten wat je jongeren zoals aan kunt bieden in boekenland, sloeg ik de kaft van een willekeurig boek open en las ik de eerste pagina. Dit boek ging mee naar huis. Ey, luister es! Zoals de titel luidt is geschreven door de Noorse auteur Gulraiz Sharrif en gaat over de 15-jarige Mahmoud. Een Noorse jongen van Pakistaanse komaf die zijn zomervakantie op een bankje voor zijn flatwoning in Oslo-oost slijt. Zijn oom Ji komt langs uit Pakistan. Mahmoud krijgt de taak om zijn gids te zijn en Oslo te laten zien. Het boek is geschreven vanuit de ogen van Mahmoud, die de wereld ziet met een eigenzinnige en scherpe blik. Zo peinst hij over de vraag hoe het nu eigenlijk moet, het land overnemen, want dat zegt minister Siv Jensen altijd. ‘Noorwegen overnemen, dat is niet niks, er is massa bos hier, man!’ ...

Beelden van festivalgangers die staan te dansen en een moment later wanhopig proberen te ontsnappen aan gruwelijk geweld. Foto´s van jongeren, vrouwen, kinderen, besmeurd met bloed. Nieuwsberichten over aanvallen, rakketten, paragliders, zogenoemde strijders die geweren omhooghouden en dingen in het Arabisch schreeuwen. Flatgebouwen in Gaza die met de grond gelijkgemaakt worden. Wanhoop op gezichten van gewone mensen.      Wit-blauwe vlaggen op belangrijke monumenten in het buitenland. In het binnenland de afwezigheid daarvan. Palestijnse vlaggen in Rotterdam, maar geen Israëlische. Een gemeenteraad die wegloopt bij het stemmen voor een motie die steun aan een terreurdaad wil veroordelen. Scholen die vandaag dicht zijn omdat er opgeroepen is tot wereldwijd geweld. Een dame op de Dam, die na een bijeenkomst mensen instrueert om meegebrachte vlaggen voor de eigen veiligheid zorgvuldig te verstoppen.    Woensdagmiddag een politieagent aan de deur. Buurtonderzoek....

Laatst was ik op een bijeenkomst waar een spreekster was uitgenodigd. Na een half uurtje over het werkveld gebabbeld te hebben met de interviewer, besloot die af te sluiten met ´nou, mag ik je onwijs bedanken?’ ‘Ja dat mag!’ schreeuwde ik inwendig. Het lijkt de nieuwe standaard te zijn om een gesprek of interview af te ronden. Mag ik je ontzettend bedanken? Of nog erger: ik ga je ontzettend bedanken.    Want vervolgens gebeurt er niks. De ontvanger geeft nooit toestemming om bedankt te worden. De bedanker doet nooit wat hij aangekondigd heeft te doen.    Het bedankwoord blijft dus zomaar een beetje in de lucht hangen. Het mooiste is als je op het gezicht van de ontvanger nog de verwachting kunt aflezen voor het bedankwoord, die vervolgens dus nooit zal komen. Best een vreemde manier om een gesprek af te sluiten. Dit hebben sommige vrienden en ik onderling op weten te lossen door heel hard ‘ja dat mag!’ te roepen wanneer iemand vraagt of aankondigt je te zull...

Ik besloot de Hongerspelen maar weer eens uit de boekenkast te pakken. De succesvolle young-adultserie van auteur Suzanne Collins. De serie heeft indertijd een flinke indruk op me weten te maken. Ik had er zomaar zin in. Toen ik de boeken voor het eerst las werd ik vanaf pagina één een totaal andere wereld ingezogen. Het is natuurlijk een dystopische sciencefiction, en daarmee per definitie fictie, maar wat de auteur bijzonder goed kon was een bepaalde sfeer scheppen. Met soms maar één of twee kale zinnen, zonder al te veel details, proefde je een specifieke sfeer. Soms heel huiselijk en knus, dan weer benauwend of beangstigend. District 12, waar de hoofdpersoon woont, wordt maar heel secuur beschreven en toch zie je alles voor je. Dat is het bijzondere aan lezen. Je leest niets anders dan letters die op een bepaalde manier achter elkaar zijn geplakt, maar in je hoofd ontvouwt zich een hele wereld. Nu ik de boeken herlees herinner ik me weer waarom het indertijd zoveel indruk op ...

Vakanties zijn, als je er even over nadenkt, best gek. Een korte periode waar je veel langer naar uitkijkt dan dat je het daadwerkelijk beleeft. Een geplande onderbreking van je ritme en dagelijkse bezigheden. Zit je daar met je vrije tijd. Even geen werk. Hoewel je je kunt afvragen of óp vakantie gaan, met alles wat erbij komt kijken, ook geen vorm van werken is. Een koffer inpakken vraagt om een hele organisatie. Iets waar ik niet zo goed in ben. Eindeloos lijstjes maken met wat je mee moet nemen, spullen verzamelen, alles stuk voor stuk afstrepen, de koffer twee keer openen om te controleren of je wel alles hebt ingepakt en als je die eindelijk in de auto plaatst besluiten om toch nog maar even naar boven te lopen om te kijken of je de deur wel goed dicht gedaan hebt.    Dit lijkt misschien overdreven, maar dit heb ik mezelf aangeleerd en is niet overbodig, want het zal niet de eerste keer zijn dat ik thuiskom zonder portemonnee of (bijna) zonder paspoort. Waakzaamheid i...

Begin vorige eeuw verscheen - althans, volgens de legende - Maria aan een drietal herderskinderen. Sindsdien is Fatimá een bedevaartsoort voor devote gelovigen vanover de hele wereld.  Ze komen dan ook als vliegen naar honing af op de Basiliek die ter ere van de verschijning is gebouwd. En eerlijk is eerlijk: de kerk met bijhorende plein is indrukwekkend mooi en doet ergens zelfs denken aan Vaticaanstad. Toch krijg je de indruk in een religieus pretpark te zijn beland. Koop een kaars, gooi het in een vuur. Loop een rondje op je knieën langs het altaar. Koop een souvenier in de talrijke souvenirshop die het bedevaartsoord rijk is.  Later bezochten we nog een wassenbeelden-museum die het verhaal van de verschijning verteld. Door velen als hoopvol ervaren, maar de drie herderskinderen kwamen tenslotte maar droevig aan hun einde.   De indruk wordt gewekt dat de verschijning vooral een economische impuls aan het dorpje heeft gegeven.  Nazaré is een kustplaats met twe...

Tip voor als je op reis gaat: alles goed lezen. Het voorkomt dat je pas bij het uitchecken ontdekt dat je een keuken en binnenplaats ter beschikking had. Het voorkomt dat je met volle tassen en koffers onnodig veel metrotrappen op en af moet sjouwen voordat je eindelijk de plek gevonden hebt waar je je bagage kunt droppen. Later, toen alles toch nog goed gekomen was, vonden we onszelf terug in de wachtrij van een kabeltrammetje die ons naar een terras met uitzicht over de stad zou brengen. Eenmaal boven werden we, inderdaad, getrakteerd op een spectaculair uitzicht over Lissabon. Tijd om de stad achter ons te laten. We trokken weer naar het vliegveld, pikten een huurauto op en reden noordwaarts. Naar Alfazeirão. Een klein dorpje vlakbij de kust maar evengoed tussen de heuvels. We hadden gekozen voor een gastenverblijf gerund door een Vlaams echtpaar. Enig hoor. Het dorpje aan zee, São Martinho do Porto, was minder spectaculair.