Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

#145 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug met haar man naar de Verenigde
Recente posts

#144 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l

#142 oktober inktober

Oktober is Inktober. Tenminste, op sociale media en dan vooral Instagram. Volgens mij is het ooit begonnen op Tumblr, ook een prachtige plek, maar ja, wie bezoekt ooit Tumblr nog? Inktober is, zoals er zoveel zijn, een online challenge waar je aan deel kunt nemen als je iets met tekenen doet en zin hebt in een uitdaging. In september wordt er door de officiële inktoberpagina een promptlist gedeeld, een overzicht met alle dagen van oktober, met voor iedere dag een woord. De bedoeling is dat je bij dat woord een tekening maakt. Het liefst met de hand. Enkel in inkt. Het woord voor vandaag, 18 oktober, is ‘drive’. Als je zoekt op #inktober zul je vermoedelijk veel tekeningen van auto’s te zien krijgen. Wat ik zelf het mooiste vind van die hele challenge is dat tekenaars uitgedaagd worden met de hand te tekenen. Dat klinkt misschien een beetje gek, omdat je om te kunnen tekenen sowieso handen nodig hebt, maar het komt erop neer dat je enkel papier, potlood en inkt gebruikt om je tek

#141 buurman en boerman

Tussen de schappen met babyspullen twijfelde ik wat ik mee zou nemen. Zo goed ben ik niet thuis in de babywereld. Bovendien zou het een cadeautje zijn waarvan ik twijfelde of ik het wel geven moest. De ontvanger ken ik helemaal niet zo goed. Hoewel, we wonen nu al tweeënhalf jaar naast elkaar en begroeten elkaar bijna dagelijks.  ‘Ha buurman!’ roep ik dan. ‘Hé boerman!’ klinkt het terug. De buurman is pas later in zijn leven in Nederland komen wonen.  Het leest misschien wat flauw, boerman , maar ergens blijft dat toch wel grappig. We hebben dezelfde leeftijd, zijn tegelijkertijd in het rijtje komen wonen en groeten elkaar altijd. Buurman, of boerman dus, is blijven plakken.  Een dag eerder liep ik hem tegen het lijf, op weg naar boven, en zag ik pas na twee keer kijken dat hij achter een kinderwagen liep. ‘Het eerste rondje!’ riep hij. In de wagen lag, zoals we dat hier zeggen, een lekker moatjen . Ik wist dat zijn vrouw zwanger was, ze had rondgelopen met een dikke buik, en de

#140 hashtag dankbaar

Zonder een duidelijk moment in de tijd aan te kunnen wijzen, moet het er toch ergens ingeslopen zijn: het gebruik van de hashtag ‘dankbaar’. Instagram leent zich bij uitstek voor #dankbaar. Het wordt geplaats onder foto’s van iemand die een leuke dag heeft gehad, iemand die een geboorte van een kind heeft meegemaakt of iemand die jarig is en dankbaarheid wil betuigen voor een nieuw levensjaar. Overigens ben ik van mening dat je best dankbaar mag zijn bij een goed verlopen bevalling. Zo zijn er meer zaken in het leven waar je dankbaar voor mag zijn. We vinden veel zaken doodnormaal, terwijl ze, als je naar andere delen in de wereld kijkt, helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn. Op een zeker moment kwam de hashtag zo vaak voorbij, dat het begon te jeuken, al kan ik niet goed uitleggen waarom. Laten we het dankbaarheidsinflatie noemen. Bijzondere momenten in het leven, vooruit, daar mag je best dankbaar voor zijn. Voor een nieuwe auto, een vakantie, een latte macchiato die je op een

#138 toppiesoeppie

In Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange Muur, in Emmeloord, wordt goede tomatensoep geserveerd. De tomatensoep van De Lange Muur is een begrip. Het hele restaurant de Lange Muur is een begrip. Het ceedeetje in de geluidsinstallatie draait al jaren. En dat hindert niet. Het is een vast onderdeel van de typische chineesbeleving: Ik eet de tomatensoep van Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange Muur het liefst onder een verchineeste versie van I Am Sailing van Rod Stewart. De soep is het begin. Daarna komt het hoofdgerecht en dan pas waar ik in de eerste plaats voor kom: het dessert. De sorbet die ze serveren is net als de muziek al jaren hetzelfde. Fruit uit blik, een bolletje vanille-ijs, een bolletje bananenijs, een bolletje aardbeienijs, daarbovenop een klodder oud slagroom, afgemaakt met een knapperig wafeltje. Prachtig in zijn eenvoud, nimmer teleurstellend in de smaakbeleving. Maar het meest aardige van Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange Muur is in de eerste plaats het personeel zelf. ‘Hoe