JMZWAAN

Laatst, in een vrolijk gestemde bui, floot ik zomaar een deuntje van Elly en Rikkert. Ik geloof dat het Maak een Vrolijk Geluid voor de Heer was. In de tijd dat ik nog vrijwilliger was bij de zondagavondradio (een heerlijk programma waar kinderen zo niet vaker volwassenen plaatjes aanvroegen voor ‘alle zieken en bedroefden’), was dit nummer de topper van de avond. Muziek uit je jeugdjaren blijven je altijd bij, wordt er wel eens gezegd. Wat er in de Top40 stond of er op TMF werd gedraaid toen ik een jaar of 14 was zou ik niet meer weten, maar start een Elly-en-Rikkertje in en de woorden volgen als vanzelf. Zing en fluit! Fwieuw-fwieuw-fwieuw! Roep het uit! Oi, oi, oi! Maak een vrolijk geluid voor de Heer! Zo is dat ook met enkele psalmen en gezangen. ’t Hijgend Hert (Psalm 42) blijft je altijd bij, al is het maar omdat het beeld van een uitgeputte hinde bij een waterbron zo lekker tot de verbeelding spreekt. Zo beeldde ik mij dat nochtans in tijdens het zingen. Sommige teksten, wa

Zodra de koe aan de toren bungelt is het tijd om met een linnentasje naar Kampen te gaan. En dat tasje te vullen met zoveel mogelijk stripboeken. Ieder jaar vindt daar het Kamper Stripspektakel plaats. De hele binnenstad is dan gevuld met kraampjes die volgestouwd zijn met tweedehands stripboeken, tekenaars en zweterige verzamelaars. Sinds jaar en dag trek ik met familie en aanverwanten naar de Hanzestad om met gevulde tasjes weer terug te komen. Een fijne traditie. Over die zweterige verzamelaars: vroeger vond ik dat maar gekke mannetjes (het zijn vooral mannen die stripboeken verzamelen). Je kunt ze niet zelden herkennen aan een kaki-driekwartbroek, T-shirt van een obscure rockband uit de 80’s, soms een paardenstaart, meestal een bril. Zo timide ze overkomen in het wild, zo agressief zijn ze bij het kraampje: terugwijken bij het uitzoeken van het beste album doen ze niet, duwen en stoten behoort tot hun verdedigingstactiek, alles voor de beste buit. Waar ik me vroeger het meest ove

Een collega met een hoge functie vroeg of ik nog vakantie had. En wat ik dan ging doen.    ‘Luieren, boeken lezen en ik moet natuurlijk ook nog op vakantie,’ zei ik.    ‘Moet je of vakantie of mag je op vakantie?’ vroeg hij.    ‘Ik mág op vakantie,’ antwoorde ik als een terechtgewezen puber. Op vakantie gaan is een vreemd fenomeen. Je reist naar een plek om dingen te doen die je thuis ook zou kunnen doen. Zoals naar een strand gaan, zwemmen, uit eten in een restaurant en natuurlijk luieren en boeken lezen. Is het nodig om daar een dag voor te reizen en daarbij een vliegtuig te nemen? Aan de andere kant, als je een beetje cultureel of toeristisch bent ingesteld, ga je op vakantie dingen doen die duizenden andere mensen gaan doen. Allemaal slenteren door een oud charmant centrum, allemaal op de foto op die ene plek met fantastisch uitzicht, allemaal op de foto met dat ene kasteel of burcht waar ooit een baron woonde met een oorlogsverleden. Of een toren waarin iemand van adel zat opg

Bij het plaatsen van de vorige blogpost schoot me een tweet in gedachten die ik maanden geleden eens tegenkwam. Iemand had een foto geplaatst van een boekje waarin, veelal ondergrondse, moppen uit de Sovjetunie is verzameld. Bij iedere x aantal vind-ik-leuks zou hij een mop delen uit het boekje. Bron: @john_ennis_btc Hieronder deel ik een vijftal moppen die mij wisten te bekoren.   A chambermaid in a Moscow hotel came upon a tourist watering flowers in his hotel room.    ‘Please don’t water the flowers,’ she implored, ‘the microphones will rust.’ Josef Stalin wanted to get a true picture of what people thought of him so he went incognito into a movie theater.     After the feature a newsreel came on which naturally highlighted him in every scene. All the people in the theater stood up amid thunderous, unrelenting applause. Stalin modestly remained seated.    After a few moments the man next to him nudged Stalin and said: ‘most people feel the same way you do, comrade. But it would be

Veel mensen vinden podcasts luisteren een prettige manier om in slaap te vallen. Of het echt een goede manier om optimaal in slaap te sukkelen weet ik niet, maar ik pas het vaak toe. Bij voorkeur podcast waarin een lang verhaal verteld wordt door een prettige stem. Denk aan Maarten van Rossem. Van Rossem heeft een merkwaardige stem. Er zit een soort brom in die me op één of andere manier goed bevalt. Op de vakanties met het IJsselmeerkotterje vroeger kon ik bij lange stukken varen al  goed in slaap vallen door het regelmatige gebrom van de dieselmotor. Misschien dat het daar iets mee te maken heeft. Maarten van Rossem heeft een stem als een dieselmotor.  In de app van Online Bibliotheek had ik een luisterboek geleend (de enige app waar je audio lenen kan) waarin een hoorcollege over Lenin en Stalin was opgenomen. Van Rossem, wat je er verder ook van vinden mag, weet die stukken geschiedenis op een prettige manier inzichtelijk te maken. Daarbij gebruikt hij wanneer hij over de S

Toen ik vanmiddag mijn werkplek verliet strompelde ik over het volgende: Harmen Visserplein, Emmeloord We zien hier een flinke bolus, waarschijnlijk het product van een hond, gedraaid op een grasperkje vlak voor de ingang van een werkplek voor mensen met een verstandelijke beperking. Tot zover de locatie en het probleem. Wat in het oog springt is dat hartje, boven op een stokje. Dat is wat de aandacht trekt. De bolus, hoe omvangrijk hij dan ook is, zie je makkelijker over het hoofd. Door het hartje krijgt het meteen iets positiefs, iets gezelligs. Terwijl, aan het bijproduct van een viervoeter zit weinig gezelligs aan. Dan dat vlaggetje. In een groene cirkel staat een poepende hond afgebeeld. Ik had voor de kleur rood gekozen, als ik diegene was die het geplaatst had. Groen is juist aanmoedigend. Het staat voor positiviteit. Voor eco en bio .   Opruimen graag! Dat klinkt dan weer passief-agressief. Precies zoals bordjes en briefjes behoren te zijn. Netjes uitgevoerd. Op de t