Doorgaan naar hoofdcontent

#243 Barcelona dag 1

We zijn in de stad die in 2024 meer dan 15 miljoen bezoekers trok. Voor 2025 mogen ze er twee namen bij zetten.

De inwoners zijn niet altijd blij met toeristen. Steeds vaker klinkt er protest tegen massatoerisme. Onlangs werden bezoekers in een toeristenbus bespoten met waterpistolen.

Gelukkig zijn wij, met onze rugtassen, camera’s en selfiesticks, geen doorsnee toerist.

Alles in deze stad is ingericht op toerisme. Als je een bekend park wilt zien, dien je van tevoren een kaartje te reserveren, met tijdslot. Een bezoek aan de bekende kerk: weken van tevoren regelen. Daar kwamen wij achter, toen we misgrepen. Het licht valt er zo mooi naar binnen toe in de namiddag. Dat hadden we graag willen zien.

Niet getreurd. Er valt nog genoeg te zien en te doen.

Het vertrek gisteren verliep rommelig. Paspoort kwijt, overal gezocht, gevonden onder een laatje. Veel te laat vertrokken richting Schiphol. Ons verontschuldigen bij de geïrriteerde Schipholdame. Opgelucht plaats nemen in het vliegtuig.

Ons hotel zit aan de rand van het centrum. Onderweg naar de Gotische Wijk, het oude stadshart, speelde een straatmuziekkant gitaar in de metro. De sfeer zat er meteen goed in.

Vandaag: de overdekte markt, misschien een museum, misschien de heuvel op. We zien wel. We hebben tenslotte vakantie.

Eerst een bekkien.

Oh ja! Urkers! Het eerste de beste restaurant dat we bezochten herkenden we Urkers. En zij herkenden ons. Wonderlijk hoe je de Urker er onmiddellijk uit pikt. Schijnt één of andere visbeurs te zijn.






Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...
Een reactie posten
Meer lezen

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...
Een reactie posten
Meer lezen

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...
Een reactie posten
Meer lezen