Doorgaan naar hoofdcontent

#249 Alle Geschiedenis ooit: Nederland

 

Als bedankje voor het mede-organiseren van een polderavond onlangs, had ik een boekenbon gekregen. Daar was ik blij mee, want boekenbonnen = altijd goed.

Het voordeel is dat je ze kunt bewaren en inzetten als er een leuk boek verschijnt. En er verschijnen veel leuke boeken dit jaar. Eén daarvan is het boek van misschien wel mijn favoriete podcast: Alle Geschiedenis Ooit.

De waarde van de boekenbon correspondeerde ook nog eens lekker met de aankoopprijs van dit boek, wat de aanschaf ervan liet voelen als een echt cadeautje.

Arco Gnocchi, Nynke de Jong, Thom Aalmoes en Andrea Huntjes vertellen in dit pareltje van een uitgave 100 verhalen uit de Nederlandse geschiedenis ‘waar je hoge ogen mee gooit’.

Denk aan de mislukte staatsgreep van 1947, de dood van de broers De Witt, de grondleggers van de rock- ‘n-roll in Nederland (de Indorock!), die keer dat the A-team naar Nederland kwam en nog zoveel meer verhalen. Fijne hapklare brokjes vaderlandse geschiedenis.

Het boek wordt geïntroduceerd met een verhaal van Gnocchi: Van stoker tot satésaus – de geschiedenis van het Chin. Ind. Spec. Rest.

Nou, dan heb je me hoor.

Wist je trouwens dat de eerste Chinatown van het Europese vasteland ontstond in Rotterdam? En wist je dat Josephine Baker heeft gegeten bij de eerste Chinese restaurant in Nederland? En wist je dat...

Geen boek om in één ruk door te lezen, maar om rustig op het nachtkastje neer te leggen. En dan iedere avond verwonderen, verbazen, leren en lezen over een merkwaardig stukje Nederlandse historie.

Reacties

Populaire posts van deze blog

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...