Doorgaan naar hoofdcontent

#263 Storytelling

Voor een workshop om ouderen gezellig de zomer door te helpen, moest er een PowerPointje gemaakt worden. Volgens mij heb ik dat programma voor het laatst gebruikt toen ik nog op school zat. Om de droge kost wat behapbaar te maken, zocht ik op internet naar geschikte plaatjes om in de dia’s te plakken.

Ik wist niet dat Powerpoint je toegang verschaft tot een beeldbank vol stockfoto’s. Wat een handige optie, dacht ik terwijl ik ‘oplichting’ intikte in de zoekbalk.

Het onderstaande plaatje leek me het meest geschikt. Bij gebrek aan beter, het was geen werkstuk, slechts een kort praatje waarna deelnemers zelf aan de slag zouden gaan.

Stokfoto via Powerpoint

Pas vanochtend zag ik dat ik het plaatje per ongeluk gedownload had, en wat de titel van de foto is:

De vrouw bleef urenlang aan de telefoon met een oplichter

Hoelang had de vrouw al zitten telefoneren? Wat hadden ze allemaal besproken met de oplichter? Hoelang heeft het geduurd voordat het kwartje viel? 

Dat het kwartje valt, en hard ook, laat de afbeelding mooi zien. Dit is een staaltje storytelling zoals ik dat zelden heb ervaren. Ik zit er helemaal in! En wil weten hoe dit afloopt!

Een beeld zegt meer dan duizend woorden, zeggen fotografen graag tegen elkaar en iedereen die het horen wil. Maar ik denk soms ook dat een paar woorden, een enkele zin, al een heel verhaal weet te vertellen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...