Doorgaan naar hoofdcontent

#279 Weg: dag 4

De trein reed ons door talloze tunnels naar Genua. Vanaf Diano Marina was het een anderhalf uurtje reizen. Vanaf het station stapten we de stad in die bekend staat om zijn pesto en zijn stadspaleizen. Oh ja, Christophel Columbus is er geboren.

Meteen buiten het station stond een standbeeld van de man. Leuk hoor, nieuwe werelddelen ontdekken en zo, maar moest dat nou met zoveel geweld Christophel? Een klein protest: boe!

We slenterden wat door straatjes en door steegjes. Ondertussen zochten we op Google naar de hotspots. We kwamen terecht in een prachtige tuin, naast een replica van het geboortehuis van Columbus. Boe!

Er zit daar een museumpje in, maar van een stel andere Nederlanders begrepen we dat dat niet de moeite waard was.

We liepen naar de haven. Dit is net als in zoveel havensteden omgebouwd tot een plek met eettentjes en exposities. We hadden de keuze uit een expositie over Toetachamon en een Il Museo Impossibile, een soort Instagramschuur waar je op de foto kan met optische illusies. Omdat alles in het Toetachamonmuseum replica’s waren en de link tussen de farao en Genua ons vreemd was, kozen we voor het laatste.

‘Oh, wat slecht,’ zeiden we geregeld. ‘Oh wat slecht dit.’

Maar wel gelachen.

Overigens zat er een kostelijk klein filmmuseumpje naast, waar een stel nerds hun hele verzameling van alles dat met films te maken heeft had uitgestald. We mochten nog op de foto met een Dino uit Jurassic Park.

Tenslotte bezochten we Eataly, waar Anneke haar hart kon ophalen en met een volle tas weer naar buiten liep. Vanaf het liftje hadden we een prachtig uitzicht over de stad.

We liepen langs de havenkant weer terug naar het station en keken nog naar een replica van een oud piratenschip. Het was tijd voor de trein.

Eenmaal terug op de camping warmde we ons avondmaal: gyoza’s en diepvriespenne. Och, campingvoer is best te doen. En we zaten zo gezellig, onder een lichtsnoertje en met een kaarsje aan. Kostelijk was het. Bijna jammer dat het onze laatste avond daar zou zijn.

We speelden nog een potje Arschmallows. Een reteverslavend spelletje.

Genua: check.

Morgen San Remo.
















Reacties

Populaire posts van deze blog

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...