Doorgaan naar hoofdcontent

#282 Campingobservaties

Voor iemand die jeugdvakanties doorbracht in havens en op kottertjes, is het kamperen en het daarbij horende campinglife nieuw voor mij.

Er zijn een aantal observaties die ik na een week heb opgedaan.

- Waarom gebruiken mensen een hurktoilet? Reuze onhandig. Getsiederrie.

- Koken met een eenpitsstel dwingt je tot creativiteit. En dat levert best smakelijke maaltijden op.

- Het doet een mens goed om in de ochtend zijn tanden eens te poetsen met het zicht op Europa’s natuurschoon in plaats van zijn eigen tronie.

- Schrijven op een telefoon is harstikke ruk. Volgende keer een laptop mee.

- Zeg gewoon gedag tegen iedereen die je op een camping tegenkomt. Zo nu en dan levert het een vermakelijk gesprekje op.

- Sommige mensen waarderen het niet als je (on) bewust over hun terrein loopt. De Duitse buren verzochten vriendelijk – maar behoorlijk dringend – of ik dat niet meer wilde doen. Das verstehe ich. Tut mir leid hoor. Duitsers he, die zijn op nu eenmaal op hun territorium gesteld.

- Heel begrijpelijk trouwens, want de plek die je krijgt toegewezen voelt ook echt een beetje als je territorium. Je richt het in en maakt het gezellig met je eigen spulletjes. De menselijke neiging tot nederzetten komt op een camping het best tot uit uiting.

- Je leeft een paar dagen in een soort miniwereld, en zeker tijdens vakanties voelt de echte wereld ver weg. Vanaf het ligbed aan het zwembad werd me het nieuws uit Polen verteld. ‘Oei,’ zeg ik, ‘dit kan nog wel eens flink uit de hand gaan lopen’. Daar gaan de bubbels weer aan en weg is het wereldnieuws.

- Voor een goede nachtrust zijn een slaapmaskertje en oordopjes aanbevolen. Langs ons plekje loopt een Italiaanse weg en die zijn van een luidruchtige slag.

- Leuke spelletjes om te spelen: Take 5, Dobble en Arschmallows. Neemt weinig bagageruimte in en je beleeft er uren speelplezier aan.

Vanavond slapen we trouwens in een hotel. Dat hele campinglife heb ik nu ook wel weer gezien.


Reacties

Populaire posts van deze blog

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...