Doorgaan naar hoofdcontent

#302 Een rotklus

Er zijn van die klusjes waar je weken of zelfs maanden tegen aan kunt hikken. Opruimen bijvoorbeeld. Hoe aangenaam de zelfvoldaanheid na afloop ook mag voelen, het blijft een weinig inspirerende activiteit.

Naast de dagelijkse en wekelijkse opruim- en schoonmaakactiviteiten, zoals afwassen en stofzuigen en de boel een beetje knaphouden, zijn er van die klusjes die maar blijven liggen. Waar je eerst moed voor verzamelen moet. Waar je dagenlang tegenaan kijkt. En dan ineens, als bij een blikseminslag aan heldere hemel, begin je eraan.

De specifieke klus: het opruimen van de boekenkast. Het ging niet meer. Of er zou een kast bij moeten komen, of er zou een stapel boeken weg moeten.

Ik besloot te gaan voor de laatstgenoemde optie. Boeken die er al langer dan jaar aanwezig maar nog nooit gelezen waren moesten eraan geloven.

Een Star Wars Serie. Niet doorheen te komen. Hopen dat het de toetsing van de Waypoint doorstaat. Weg ermee.

Claudia de Brei met een geit. Was een ooit een cadeautje geweest, weet niet meer van wie. Weg ermee.

 Ik Ga Leven van Lale Gül. Ooit voor een euro op een rommelmarkt gekocht om te zien where de fuzz about was, maar nooit opengeslagen. Geen interesse meer in ook. Weg ermee?

Een heruitgave van werken van Jules Verne. Nooit opengeslagen. We erm… nou ja, ze staan evengoed wel aardig op de plank. Houden maar dan.  

De Helaas der Dingen van Dimitri Verhulst. Nooit aan toegekomen. Maar wel een klassieker. Moet je eens gelezen hebben. Die leg ik even apart.

Mama Tandoori van Ernest van der Kwast. Paar hoofdstukken gelezen, toen opzijgelegd. Misschien de moeite waard om eens verder te lezen? Was op zich wel vermakelijk. Bovenop Verhulst dan maar.

 De Heer van de Vliegen. Moet je ook eens gelezen hebben. Op het stapeltje.

De Zuid-Afrika Boeken van Adriaan van Dis. Toch leuk om te weten hoe die ouwe gek aan het apartheidsverzet deelnam. Ook maar op het stapeltje dan.

Een reisgids voor Denemarken. Aangeschaft voor een vakantie die niet doorging wegens de lockdown. Weg ermee of toch bewaren? Kan nog eens van pas komen. Fraai land ook wel, aan de plaatjes te zien. Hups, op het stapeltje. 

He verdikkeme. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

#219 Ranking de logo's

Vanochtend hoorde ik onderweg naar werk in het nieuwsbulletin van Radio2 de ophef voorbijkomen over het nieuwe logo van de Gemeente Urk. Kom op jongens, het is toch een kostelijk plaatje?  Omdat de ambtenaren van de NOP weer aan het werk zijn gegaan, was het zoeken naar een plekje. Mijn Toyotaatje (de meeste Toyota's per inwoners!) parkeerde ik naast een busje van de gemeente. Pas toen viel het logo van de NOP mij op. Was ik al wel bekend mee natuurlijk, maar een mens kijkt nu eenmaal anders naar zaken als hij net uit een dorp vol ophef komt puffen. Laten we de logo's van de andere Flevolandse gemeenten eens van dichtbij bekijken. En laten we er meteen een ranglijstje van maken.  Gemeente Almere Slogan: Het kán in Almere! Het logo van de gemeente Almere springt meteen in het oog. Hier is groots uitgepakt. Er wordt ook prettig gespeeld met het perspectief, waardoor je pas na een tijdje kijken een grote A ontwaart. Groots, maar plat. Almere samengevat. Had wel wat meer creativit...

#209 de Trumpweek

Een van de meest ingrijpende gebeurtenissen afgelopen week maakte nauwelijks indruk. Op mij noch op de mensen om me heen. Zelfs op sociale media is het behoorlijk rustig. In dat malle grote land is Donald Trump herkozen als president.    ‘Trump is weer president he,’ zei een collega terloops.    ‘Tsja, het is allemaal wat,’ antwoorde ik.    En daarmee was de bespreking van de verkiezingsnacht afgehandeld. Terwijl bij iedereen de alarmbellen af zou moeten gaan – Trump is een lont in een akelig gevaarlijk hoopje buskruit – gebeurt dat niet echt. Tenminste, ik heb het niet meegekregen. Misschien omdat mijn sociale-mediaconsumptie ook niet meer is wat het was. De fratsen van die andere halve zool, Elonnetje Musk, zorgt ervoor dat ik steeds minder zin heb om op die grote X te tikken. Na een tijdje merk je dat je er niks aan mist ook. Maar goed, we hadden het over de Amerikaanse verkiezingen. Iemand waar ik af en toe mee samen werk is een aantal jaar terug me...

#208 De mensheid zal nog van mij horen

Mag je een boek bejubelen alvorens je hem uitgelezen hebt? Ga het toch doen. In de podcast Radio Romano, een voortzetting van de Krokante Leesmap, werd het nieuwe boek van Joris van Casteren getipt. Bekend van titels als Lelystad, Het been in de IJssel en Het zusje van de bruid. De titel van dat boek over de man die jarenlang zijn overleden moeder in huis bewaarde heb ik zo snel niet paraat. Lelystad was een toffe leeservaring, kan niet anders zeggen. Zijn manier van schrijven - kort en afstandelijk en juist daardoor ironisch – trok me in een mum van tijd door dat hele boek heen. Van Casteren heeft een oog voor het menselijk tekort, en er is niets mooiers dan het menselijk tekort. Even zonder gekheid, de boeken van Van Casteren zijn niet enkel droog of grappig. Vaak juist een beetje luguber. Zoals Het been in de IJssel, wat gaat over, nou ja, een gevonden menselijk been in de IJssel. Dat boek is een zoektocht naar de eigenaar van dat been, wat hem uiteindelijk helemaal naar Duitsland l...