JMZWAAN

Lodewijk Napoleon, koning van Holland 1806 - 1810 Deze week hadden we koningsdag. De verjaardag van Koning Willem-Alexander. Koningsdag, door de corona-crisis dit jaar omgedoopt tot woningsdag, wordt al generaties lang gevierd in ons land. Mensen komen samen om het volkslied te zingen, verkopen hun spulletjes op de vrijmarkt, straten worden oranje versierd en vlaggen hangen uit. Echte oranjeklanten proosten op het koningshuis met een oranjebittertje. Of je nu liefhebber van koningsdag bent of niet, op koningsdag is het nationale gevoel tastbaar en voelt iedereen zich Nederlander. Maar juist dat nationale gevoel, onze collectieve liefde voor het koningshuis, moet ergens begonnen zijn. Daarvoor moeten we terug naar de 19e eeuw, naar de eerste koning van ons land. En onze eerste koning was geen Oranje-Nassau, maar een Bonaparte.  Aan het begin van de 19e eeuw zag Nederland er anders uit dan nu. Het was een nog grotendeels leeg land, met verschillende ge...

“Treurtrips, kent u die uitdrukking?” Afgelopen najaar verscheen het boek ‘treurtrips´ van journalist Mark van Wonderen. “Nederland is een ontzettend aangeharkt land.” En volgens van Wonderen krijgen gebieden daarom nauwelijks de kans om te verloederen. Juist de plekken en gebouwen die door lelijkheid of mislukte stadsplanning uit het oog springen, trekt zijn aandacht en zijn volgens de auteur het bezoeken waard. In diezelfde geest heb ik daarom een aantal weken geleden onze eigen provinciehoofdstad Lelystad bezocht, waarover later in dit artikel meer.  Het boek Treurtrips Het boek treurtrips laat zich het beste uitleggen als een reisgids voor Nederland, maar in plaats van de geprezen Keukenhof, Kinderdijk of Amsterdamse Grachtengordel voert deze reisgids je naar plekken zoals Tilburg, Drachten of Almelo. In dit boek vind je fiets-, wandel- en scootmobielroutes langs alle hoogtepunten. Zoals een zelf-respecterend reisgids het zich betaamt, zijn alle plekken voorzien van h...

  Toen ik in januari mijn eerst blogpost online plaatste, nam ik mezelf voor om iedere maand een stukje te schrijven. Op de valreep van Maart wil ik daarom alsnog een blog plaatsen. Ik kan gaan schrijven over het corona-virus, dat nu zo wild om zich heen grijpt, maar bedacht me dat het leuker zou zijn om een kleine greep uit mijn straatfotografie-archief te plaatsen en toe te lichten door middel van een stukje commentaar. Het was de eerste dag Venetië - ik was op roadtrip met een gezelschap waarvan je het verslag elders op deze blog terug kunt lezen – en meteen toen we voet aan wal hadden gezet kwam ik dit stelletje tegen. Leunend tegen een muurtje, allebei de telefoon in de hand. Geestig hoe aarzelend de man een berichtje intikt – zo met dat vingertje – en hoe vastberaden de vrouw haar telefoon bedient. Haar zonnebril, die ze met de poot in haar mondhoek laat bungelen, maakt het af.  Ik vraag me af hoe de rolverdeling in deze relatie is. De vrouw, zo vastber...

10/30/19 Hafa Adai! (hello) I’ve been here on the island for about 2,5 years. The beautifull beaches are filled with a ton of colorful sea creatures & fish. The sunsets are amazing. They make great BBQ & red rice here. They have many japanese & korean tourists here. I did chinese school for my first two years here. They have wild chickens & roosters around here. Take care! Als ik het kaartje in mijn handen heb is het 6 februari. Precies 100 dagen nadat het verstuurd is. Op de voorkant van de kaart zie je een visser op een rots met daaromheen helderblauwe golven. De foto is van bovenaf genomen, waardoor het er nogal spectaculair uitziet. Op de achterkant van de kaart zijn kleine stickertjes van spookjes aangebracht. In beide hoeken van de kaart zitten Amerikaanse postzegels. Toch is het geen Amerikaans kaartje. Sinds een aantal maanden doe ik aan postcrossing. Het principe is simpel: je vraagt een willekeurig adres op via de site, je schrijft een kaa...

Ik moet een jaar of 11 geweest zijn toen ik samen met mijn nichtje de zolder op ging op zoek naar een stapel stripboeken. We vonden er een verhuisdoos vol. Bijna al de stripboeken hadden een rode kaft. Toen ik een van de boeken begon te lezen gebeurde iets opmerkelijks; ik stapte een wonderbaarlijke fantasiewereld in. Een wereld van een jongen en een meisje, die allerlei avonturen beleefden met hun tante, haar kale dikke vriend, een warrige uitvinder en de sterkste man van het westelijk halfrond. Samen beleefden ze allerlei avonturen. Soms dicht bij huis, in Vlaanderen of Nederland, of soms op hele exotische plekken – en dankzij een uitvinding van de professor ook wel eens in het verleden. Ik heb het natuurlijk over Suske en Wiske. De meest gelezen stripreeks in Vlaanderen en Nederland. Ook meteen de langstlopende stripreeks, want Suske en Wiske mogen dit jaar 75 kaarsjes uit blazen. Dat we dit jaar 75 jaar bevrijding vieren is dan ook niet geheel toevallig, Vandersteen tekende zij...

Twitter. U kent het wel, dat mediaplatform met het blauwe vogeltje. Ik was nog scholier en zat in mijn examenjaar toen Twitter net in zwang raakte. Iedereen had het. En iedereen deelde ook van alles. Berichten zoals: Morgen het eerste uur vrij. Yes! Wisten wij veel. We waren pubers en stonden aan het begin van het digitale tijdperk. Later ben ik, mede door de opkomst van Instagram, Twitter een beetje uit het oog verloren. Een tijdje terug besloot ik om weer wat vaker op het blauwe vogeltje te tappen en dus actiever te zijn op het platform. En tsjongejonge, wat is Twitter bitter geworden zeg. Maandag: Ik open de app om berichten te volgen over een plaatsgevonden tragedie met vissers uit mijn woonplaats. Ik typ #Urk in. Ik scrol wat. En dan lees ik een tweet die mijn maag doet omdraaien. Ik open het profiel van de man. Ik zie dat het een journalist is. Ik lees de tweet nogmaals door omdat ik niet kan geloven dat iemand zo iets op het wereldwijde web durft te slingeren. De journalist ...

We dalen af naar het zuiden. Na het rustieke Toscane is het tijd voor een stad die bruist van het leven, van cultuur en van... chaos. We zijn gearriveerd in: Napels! Dag 8: Rotte Fisch! En ineens stonden we langs de snelweg, nog voor het tolpoortje. De reis van onze agriturismo naar Napels was rustig verlopen. Annemijn zat achter het stuur haar eerste buitenlandse kilometers te maken en onderweg hadden we nog een flink partijtje gekeelvingerd op Bette Midlers the Rose. De Italiaanse wegen rijden op zich wel makkelijk, maar des te zuidelijker je komt, des te drukker en chaotischer wordt het op de weg. Omdat we nu niet zeker wisten of we door konden rijden of niet, hadden we de auto dus langs de weg geparkeerd en liepen we een tolhuisje binnen. En na een goed half uur was er eindelijk een Italiaan die ons begreep en vertelde dat we gewoon door konden rijden. Bij de meeste tolwegen waar we gereden hadden moest je eerst een kaartje kopen om even later weer in te leveren. Maar hier,...