JMZWAAN

Mijn telefoon heeft moeite met opladen. Het is maar gewoon een simpel middenklasse modelletje. Niets bijzonders. Geen toeters en bellen. Dat gun ik mezelf ook niet, want ik het had het ding nog geen half jaar voordat ik het per ongeluk uit mijn handen liet vallen en het beeld aan de onderkant barste. Oef, wat kunnen zulke momenten even pijn doen.    Maar zoals een getuige van de valpartij zei: ‘het is nu even vervelend, straks wen je eraan en weet je niet beter’.    En zo is het. Je went en eraan. En het beeldscherm zelf functioneert nog. Prima toch? Wat ook went is dat het oplaadpoortje kaduuk is. Op een zeker moment ontdekte ik dat mijn telefoon niet volgeladen was wanneer ik wakker werd (ja, ’s nachts opladen is een slechte gewoonte, weet het). Totdat iemand zei dat ik het poortje eens moest schoonmaken. Wat een zooi kwam daaruit! Ongelooflijk! Geen wonder dat de oplader geen contact meer maakte. Voor een tijdje deed hij het weer zoals hij het moest doen...

De app was er al een tijdje voordat ik er zelf aan begon. En waarom begon ik er eigenlijk aan? Ik had vanaf het begin immers al mijn twijfels? Misschien omdat ik de mensen die iets jonger dan mij zijn wilde begrijpen, misschien omdat mijn vrienden het begonnen te gebruiken en misschien wel omdat ik niet telkens een link wilde openen vanuit whatsapp voor het kijken van een toegestuurde video. TikTok. Heb het een paar jaar gehad. Sinds een maand ga ik door het leven als een vrij man.   Er zijn een aantal redenen waarom ik TikTok verwijderd heb: -         Hoewel ik dus regelmatig video’s toegestuurd kreeg die ik ‘echt even kijken moest’, vond ik ze meestal helemaal niet zo grappig of interessant. -         Kijken naar mensen die zichzelf filmen is eigenlijk helemaal niet zo leuk, tenzij ze wat nuttigs te zeggen hebben en dat is zelden. -         Ik háát algoritmes. Als ik...

In de blogpost van gister schreef ik iets over het verloop der tijd. Een van de manieren waarop ik het verloop der tijd kan waarnemen is bloggen. Ik doe het nu al een tijdje en heb over verschillende dingen geschreven. Dat zijn meestal dingen waar ik enthousiast van word of dingen die ik wil delen. Of soms zijn het gewoon gekke gedachtegangetjes die, als je ze eenmaal op papier zet, een heel eigen leven gaan leiden. Dat is onder andere wat bloggen zo leuk maakt om te doen. Ik merk dat ik steeds minder deel op X (voorheen Twitter) en andere sociale media kanalen. Deze plek bevalt me prima om te delen wat ik wil delen. Maar toch heb ik hier ooit een post geplaatst waar ik nu een beetje spijt van heb. Een aantal jaar geleden zag ik naar aanleiding van een droevige gebeurtenis die zijn weerslag had in het dorp waar ik woon een tweet voorbijkomen van een journalist, die een hele manke, zure en ellendige opmerking maakte in de vorm van een vergelijking die bijzonder hardvochtig van aar...

Onlangs verscheen de biografie van Theo van Gogh van Jaap Cohen. Een boek waar ik wel nieuwsgierig naar ben, omdat het dit jaar 20 jaar geleden is dat hij vermoord werd en ik meer wil weten van die tijd. Het valt me op dat er helemaal niet zoveel beeldmateriaal beschikbaar is van Theo van Gogh. Er staan wel wat interviews online, maar die zijn dus al meer dan twintig jaar oud en met mensen die me weinig zeggen. Toch kan ik er wel naar kijken. Van Gogh kon met drie vragen tot de kern komen of een diepere laag aanboren waar andere interviewers veel langer voor nodig hebben. Alles wat je nu op teevee ziet lijkt zo oppervlakkig vergeleken met Een Fijn Gesprek. En dan natuurlijk die cactus die iedere gast na het interview moest zoenen. En Theo maar toekijken. Een vorm van absurdisme die me weet te bekoren. Het was niet alleen lolbroekerij. Theo kon ook enorm provocerend en kwetsend zijn. Maar ook openhartig en empathisch. Een tegenstrijdigheid die heel mooi naar voren komt in het interv...

In een van de eerste blogpost dit jaar schreef ik dat ik terug zou komen op wat ik vond van het boek De verworvenheden – of hoe je iemand wordt die ernaar verlangt op het eiland Hompelvoet te zijn. Het boek had ik voor mijn verjaardag gekregen en ik zag er naar uit om het te lezen, want ik had het ergens voorbij zien komen in een boekenrubriek en het had me nieuwsgierig gemaakt. En ondanks het mooie Engelse spreekwoord wat ik hier in het Nederlands zal tikken (want staak de verengelsing!), namelijk dat je een boek niet op zijn omslag moet beoordelen, trok dat kartonnen opdienblaadje me ontzettend aan. Ik had wat tijd nodig om over het boek na te denken. Dat doen weinig boeken. En de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik er nog steeds niet uit ben wat ik ervan vind. Maar ja, is ergens iets van vinden per se noodzakelijk? Wanneer heb je pas echt iets over iets te zeggen? Dat vraag ik me steeds meer af na het lezen van het boek. Tijdens het lezen van het boek raakte ik wat geërgerd...

De Telegraaf, 6 september 1932 Op maandagavond 5 september 1932 kwam een Urker Botter in moeilijkheden voor de kust van Egmond aan Zee. Er was een lek ontstaan in het schip en hoewel er een pomp aan boord was bleek die niet in staat het water weg te pompen. Hoe het lek kon ontstaan is onduidelijk, het was een nazomerse septemberdag. Stormachtig was het niet, er stond een matige wind uit het zuid-zuid-westen. Niet bepaald ingrediënten voor een perfect storm . De schipper wist, samen met de andere twee bemanningsleden aan boord, de botter aan het strand te krijgen. Maar toen waren ze er nog niet. Het was pas tot een bewoner van Egmond de boel in de gaten kreeg en alarm sloeg. Hij baande zich een weg door de branding en wist het schip te bereiken. Er is me verteld dat een van de bemanningsleden alles verloren had, niets meer om het lijf had, behalve één klomp. Dat is mondelinge overlevering, niet volledig betrouwbaar, maar voor het verhaal komt het goed uit. De kustwacht werd ingesc...

Hieronder iets dat ik zomaar even delen wil. En misschien wel geinig om in het achterhoofd te houden als je iemand in je omgeving hoort die migratiedeskundige meent te zijn. Vorige week kwam Calaido op bezoek in de bibliotheek. Calaido is een school voor jonge nieuwkomers. Ze leren daar de Nederlandse taal. Eens per week mogen ze naar de bibliotheek wat boekjes uitzoeken. Simpele boekjes, dat wel, maar je moet ergens beginnen, nietwaar? Een groep scholieren kwam de bibliotheek binnen. Zo´n gastje - met capuchonjas weet je wel - liep voorop, maar draaide zich vlak voor de balie om naar zijn klasgenoten. Met een vinger op zijn mond siste hij ´sssst! ´, zoals je dat doet in een bibliotheek. Ik liet merken dat ik dat gezien had, die sssst , en kreeg een knik terug. Zijn klasgenootjes volgden hem in plechtige stilte naar de leeshoek. Toen ik even later daar in de buurt moest zijn, zag ik dat de hele klas in alle rust een boek zat te lezen. Kun je je dat voorstellen? Een hele kla...