JMZWAAN

Wij, Nederlanders, zijn ontzettend goed in onderwerpen uitkiezen om er een soort van nationale strijd van te maken. Herinneren jullie nog de Dominomus? Aan het begin van deze eeuw vloog er een vogeltje een sportzaal binnen waar net tientallen mensen diepgeconcentreerd steentjes op een rij hadden gezet. Dat vogeltje zorgde met zijn gefladder ervoor dat er een steentje omviel, waarna er nog een steentje omviel, en nog een, want zo werkt dat met domino, waarmee uren arbeid in minder dan een minuut omviel. Het vogeltje werd afgeschoten. Dat had nooit mogen gebeuren, vonden vogelliefhebbers en alle andere mensen die de natuur een warm hart toedragen. Het was nodig, want anders zou het hele domino-evenement niet door kunnen gaan, zeiden de mensen die er zo hard voor hadden gewerkt. Wie maakt zich nou druk om één zo’n vogeltje? Het werd - één van de voorbeelden die in een rijtje passen van - een nationale discussie over zaken die eigenlijk niet heel erg belangrijk zijn, maar waar wel van ...

Hij had net de lunch achter de kiezen, die wat zwaar was gevallen. Om even uit te buiken besloot hij naar een vertrek boven te gaan. Net toen hij de trap op wilde klimmen dook vanachter een pilaar een radicaal tevoorschijn. Die trok zijn pistool en maakte met een paar schoten een einde aan het leven van Willem van Oranje. Vandaag precies 440 jaar geleden. De Vader des Vaderlands viel neer, greep naar zijn hart en wierp zijn blik op de hemel. Met een van zijn laatste resten adem sprak hij de volgende woorden: Mon Dieu, ayez pitié de mon âme… Mon Dieu, ayez pitié de ce pauvre peuple (Mijn Heer, wees mijn ziel genadig… Mijn Heer, ontferm u over dit arme volk). Dat klopt. Willem van Oranje, de stamvader van ons koninklijk huis en geboren Duitser, sprak Frans. Het moet trouwens een gek gezicht zijn geweest voor Willem, in die laatste seconden van zijn leven. Plotseling staat er een figuur voor je neus met in zijn handen twee pistolen, maar aan zijn armen twee zwembandjes. Het was dee...

Bijna iedereen zal het volgende wel hebben meegemaakt in hun leven: plotseling was je te oud om met je ouders mee te gaan op vakantie. Of in ieder geval voelde je jezelf te oud daarvoor. Na wat aarzeling van je ouders kreeg je toch het voordeel van de twijfel. Je mocht thuisblijven, maar er waren wel regels. Gewoon naar je vakantiebaantje, geen feestjes en de terugkomst zou zijn in een schoon en opgeruimd huis. Dit zijn de momenten waarop je ontdekt wat een huishouden runnen allemaal behelst. Je komt erachter dat boodschappen doen toch best veel geld kost, dat er na elke maaltijd een afwas gedaan moet worden en wanneer je je kleren fris wilt houden je toch maar eens moet uitvogelen hoe de wasmachine werkt. Ineens ben je zelf het hoofd des huizes. En dat vraagt een zekere verantwoordelijkheid. Eén van de eerste stappen in dat gekke proces wat volwassen worden heet. Het bovenstaande beeld kwam in me op toen ik me donderdagavond liet bijpraten over de derde dag van het nieuwe kabinet....

Zitten we zomaar alweer op de helft, wat gaat het toch allemaal akelig vlug he. Het tweede kwartaal zit er op, dus is het weer tijd voor een kwartaalrapportage. Hieronder de boeken die ik afgelopen maanden gelezen heb. Misschien zit er een leuk boek voor je tussen, misschien ook niet. Kijk maar. Het Dolhuis – Boudewijn Buch Ach, die malle Buch met zijn verzamelwoede en eilandenfascinatie. Boudewijn Buch was overal in geïnteresseerd en kon daar smakelijk over vertellen. Soms iets té smakelijk, want na zijn overlijden kwam naar boven dat hij zijn bijzondere levensverhaal vakkundig aan elkaar had gefantaseerd. Zo blijkt de kleine blonde dood , het kind van een bevriend stel die hij laat overlijden in één van zijn bestverkochte romans, gewoon nog rond te wandelen op onze aardkloot. Al die diploma’s en deftige titeltjes heeft hij zichzelf op de borst gespeld en dat botje van een uitgestorven Dodo was eigenlijk afkomstig van een doodgewone kip. Enfin, als je er maar mooi over vertellen k...

Een aantal jaar geleden kwam er een artikel van het Reformatorisch Dagblad voorbij dat mijn aandacht trok en me wel interessant leek om te lezen. Ik tikte op de link, werd naar de website gestuurd en… mocht het artikel niet lezen. De site zat op slot. Dat kwam omdat het op een zondag was. Het Reformatorisch Dagblad houdt dan zondagsrust. Op de rustdag kun je de site niet op, ze zien je een maandag graag weer terug. Het irriteerde me dat ik het artikel niet kon lezen. Dat kwam niet zozeer door het principe van de zondagsrust, ik bedoel, waar vind je het nog dat een site op zondag of überhaupt ‘dicht’ is? Uiting geven aan je principes kan soms nog lang niet zo verkeerd zijn en in dit geval vind ik het ergens ook nog wel aandoenlijk. Of misschien zelfs wel stoer.   Wat me irriteerde was dat ik belangstelling had voor een artikel en dat ik op de link klikte met de verwachting iets in een nieuw geopend venster te kunnen lezen, maar op een muur stuitte en een dag moest wachten. Dat nieuw...

In 2015 verscheen Star Wars episode VII: The Force Awakens. Voor die film had ik altijd iets van ‘pfff, wie kijkt er nu Star Wars’, na het kijken ervan was ik fan. Je mag ervan vinden wat je wilt hoor. De film krijgt van hardnekkige fans nog wel eens het verwijt een kopie van A New Hope te zijn, de originele film uit 1977. En voor een groot gedeelte klopt dat. Maar dat was nu juist wat mij zo aansprak. De originele trilogie, de prequels, de sequels en de spin-offs, ik heb ze allemaal gezien. En ik vond ze allemaal, op episode II na, even tof. Toen kwamen de series. De eerste serie, the Mandolorian , volgde een bountiehunter met een Yoda-baby. Hoe Lucas de spaghettiwestern gebruikte als inspiratie voor zijn films hebben ze goed afgekeken. Gewoon een goede serie. Toen kwam the Book of Boba Fett , een verhaal apart over die schurk die een ingevroren Han Solo naar Jabba de Hutt bracht, weet je nog? De serie was… saai? Vreemd? Overbodig? Andor ! Een serie over de rebel uit Rogue One...

In Europa – januari: 1900 – 1914 Op 4 januari 1999 laat Geert Mak zich uitzwaaien op weg naar het Centraal Station in Amsterdam. Vanaf hier begint zijn reis, door het Europa van 1999, en naar het begin van de twintigste eeuw. Parijs is zijn eerste bestemming. Daarnaast zal hij in dit hoofdstuk Londen, Berlijn en Wenen aandoen. Nu kun je die twintigste eeuw op twee manieren zien. Je kunt er rekenkundig naar kijken, door hem te laten beginnen op oudjaarsavond 1899, of psychologisch, als naar een tijdperk. Sommige historici stellen dat de twintigste eeuw maar een korte eeuw is, die begon in 1914 bij het schot in Sarajevo en het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, en die eindigde bij de val van de Berlijnse Muur in 1989. Zo is de negentiende eeuw dan weer een hele lange eeuw, die al ergens in de 18 e eeuw begon bij de uitvinding van de stoommachine, of zelfs eerder, bij de Franse Revolutie, en dus doorjakkerde tot in de vorige eeuw. Totdat die Gabriel Princip zijn trekker overhaalde en ...